Από τη Νορβηγία και τη Λε Πεν, στη «Χρυσή Ελλάδα».
Γράφει ο Στέλιος Κούλογλου
Μοιάζει με εφιάλτη, αλλά είναι, δυστυχώς, πραγματικότητα. Στην δίκη του στο Όσλο ο δολοφόνος 77 αθώων ανθρώπων διαμαρτύρεται ότι είναι «θύμα ρατσιστικής συμπεριφοράς», επειδή το δικαστήριο διέταξε να υποβληθεί σε ψυχιατρική εξέταση, κάτι που δεν θα έκανε αν ήταν «γενειοφόρος τζιχαντιστής». Ως «μαχόμενος εθνικιστής» επιμένει ότι τα θύματά του, έφηβοι οι περισσότεροι, ήταν «προδότες», καθώς οι πολυπολιτισμικές απόψεις τους βοηθούν την είσοδο των μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Και διευκρινίζει ότι επέλεξε να σκοτώσει όσους έμοιαζαν με «μαρξιστές», ενώ άφησε να ζήσει ένας νεαρός που του φάνηκε πιο συντηρητικός.
Στη Γαλλία δεν είναι η Αριστερά των ιδεών του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης που βγαίνει νικήτρια από τις εκλογές. Η έκπληξη του πρώτου γύρου είναι η κόρη του Λε Πεν, κληρονόμος του μίσους για το διαφορετικό και τον ξένο που έσπειρε ο πατέρας της, με τους ψηφοφόρους της να γίνονται ρυθμιστές για το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου – «σας άκουσα», θα σπεύσει να τους κολακεύσει ήδη από την επόμενη μέρα ο Σαρκοζί. Και την 6η Μαΐου, την ίδια μέρα που στη Γαλλία θα κρίνεται το προεδρικό αξίωμα, οι βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, οι πιο βουβές και απρόβλεπτες των τελευταίων δεκαετιών, προμηνύουν εκπλήξεις και πιθανότατα την είσοδο των νεοναζί στη Βουλή. Την ίδια ώρα που η Αθήνα ψελλίζει κάτι για πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία.
Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά μόλις δώδεκα χρόνια μετά τους πανηγυρισμούς για την αυγή ενός νέου αιώνα, που υποσχόταν περισσότερη ευημερία, πολιτισμό και ανοχή από τα προηγούμενα εκατό χρόνια των πολέμων και των κρεματορίων που έφευγαν; Η απάντηση βρίσκεται στην προπαγάνδα της νέας ακροδεξιάς που κερδίζει έδαφος σε όλη την Ευρώπη, προπαγάνδα που στρέφεται εναντίον του οικονομικού και του πολιτικού κατεστημένου, αυτής της «κλίκας των τεσσάρων» (των δύο κομμάτων της Αριστεράς και των δύο της παραδοσιακής Δεξιάς και κεντροδεξιάς) που κατακεραυνώνει τα τελευταία χρόνια η Μαρίν Λε Πεν.
Η τελευταία κέρδισε τις «ψήφους αυτών που υποφέρουν», θα πει για να τους προσεγγίσει ο Σαρκοζί. Όλα αυτά τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από την κρίση αναγνωρίζουν στην ακροδεξιά ρητορική τη δύναμη που θα αποτρέψει τον μεγαλύτερο κοινωνικό εκφυλισμό τους και θα διώξει μακριά τον αποδιοπομπαίο τράγο για όλα τα δεινά: τον μετανάστη στον Άγιο Παντελεήμονα ή στη Μασσαλία, τον ξένο που απειλεί τη νορβηγική εθνική καθαρότητα.
Όμως, στην πραγματικότητα, αυτός που είναι ξενόφερτος είναι ο Μεσαίωνας που ζούμε: το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα που επιβλήθηκε στις ΗΠΑ τριάντα χρόνια πριν, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μιας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, έστω και αν όλο αυτό επενδύθηκε με τις θεωρίες της ατομικής επιτυχίας και του «αμερικανικού ονείρου». Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ακόμα και το μακελειό του Μπρέιβικ είναι εισαγόμενο: στο όνομα του ίδιου μίσους για την κεντρική κυβέρνηση και το κατεστημένο o Αμερικανός προκάτοχός του Τίμοθι ΜακΒέι είχε δολοφονήσει το 1995 στην Οκλαχόμα 168 Αμερικανούς πολίτες, ανάμεσά τους και 19 «ένοχα» παιδιά κάτω των 6 ετών.
Είναι οι επιπτώσεις της εισαγωγής αυτού του συστήματος στην Ευρώπη που ζούμε σήμερα, με τους ντόπιους νάνους ν’ αποτελειώνουν το έργο: τους Γάλλους Σαρκοζί που έκαναν καθημερινότητα την ισλαμοφοβία και το μίσος για τη διαφορετικότητα, με το γκρέμισμα των καταυλισμών και τις απελάσεις των Ρομά ή την απαγόρευση της κυκλοφορίας γυναικών με καλυμμένο πρόσωπο, τους Έλληνες ομολόγους τους, που, αφού άφησαν να καταρρεύσει το κέντρο της πρωτεύουσας, ετοιμάζουν προεκλογικά «κέντρα φιλοξενίας» μεταναστών.
Εκεί που οι ιδέες της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης εξορίζονται, το αυγό του φιδιού ζεσταίνεται: από τη Νορβηγία και τη Γαλλία μέχρι την Ελλάδα, καλωσήλθατε στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα.
http://www.lifo.gr
