Γράφει ο Δημήτρης Καζάκης
Η Ελλάδα επίσημα πλέον κατατάσσεται στο επίπεδο του Καζακστάν, του Ουζμπεκιστάν, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Αλβανίας, κοκ. Με τον Νόμο Υπ’ Αριθμ. 4341 (ΦΕΚ, Αρ. Φύλλου 142,6/11/2015) κυρώνεται η Συμφωνία μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) σχετικά με τη συνεργασία και τις δραστηριότητες της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης στην Ελληνική δημοκρατία.
Η EBRD ιδρύθηκε το 1990 με σκοπό την εκποίηση των χωρών του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. Στόχος της ίδρυσής της είναι ο εξής: «Για να εκπληρώσει σε μακροπρόθεσμη βάση το σκοπό της ενίσχυσης της μετάβασης των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης προς την οικονομία της ελεύθερης αγοράς και την προώθηση των ιδιωτικών και επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, η Τράπεζα θα βοηθήσει τις χώρες μέλη της αποδέκτριας χώρας να υλοποιήσει τις διαρθρωτικές και τομεακές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης των μονοπωλίων, την αποκέντρωση κει την ιδιωτικοποίηση, για να βοηθήσουν τις οικονομίες τους να ενταχθούν πλήρως στη διεθνή οικονομία…»
Η συγκεκριμένη Τράπεζα, είχε σαν βασικό σκοπό να προστατεύσει τα ξένα επενδυτικά συμφέροντα που εισέρχονταν στη χώρα, με σκοπό να εκμεταλλευτούν τον φυσικό και παραγωγικό πλούτο διαμέσου του γενικού ξεπουλήματος. Έτσι η Τράπεζα εγγυάται δια της συμφωνίας που υπογράφει με την «αποδέκτρια χώρα», την κατοχύρωση των ξένων επενδυτών και την μη υπαγωγή τους στο εθνικό δίκαιο.
Η συγκεκριμένη Τράπεζα ειδικεύεται στο άνοιγμα του δρόμου για τα μεγάλα αρπακτικά της παγκόσμιας αγοράς, σε χώρες υπό κατάρρευση. Έτσι, εκτός από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, που ανέλαβε να τις περάσει στη κόλαση της ελεύθερης αγοράς, η Τράπεζα έχει επεκτείνει την αρχική περιοχή των επιχειρήσεών της σε νέες χώρες όπως η Μογγολία (το 2006(, η Τουρκία (2009), η Ιορδανία, η Τυνησία, το Μαρόκο, η Αίγυπτος και το Κοσσυφοπέδιο (το 2012), η Κύπρος (2014) και η Ελλάδα (2015).
Είναι τυχαία η παρουσία αυτής της Τράπεζας σε χώρες που είναι υπό διαδικασία διάλυσης ή κατάρρευσης; Όχι. Σκοπός της είναι να αξιοποιήσει τα ερείπια αυτών των χωρών, υπό καθεστώς αποικιακής προστασίας των ξένων αρπακτικών. Να γιατί βρέθηκε σε Ιορδανία, Τυνησία, Μαρόκο και Αίγυπτο, σχεδόν αμέσως μετά την «αραβική άνοιξη». Το ίδιο και στην Τουρκία, όπου βασικός σκοπός της είναι να ανοίξει το δρόμο προς και από τη Μοσούλη, που σήμερα – τελείως τυχαία – ελέγχει το Χαλιφάτο και μεταφέρει προς τις νότιες τουρκικές ακτές το πετρέλαιο με το οποίο χρηματοδοτείται.
Η ίδια η Τράπεζα θεωρεί ότι μόνο μια χώρα «αποφοίτησε» από την μεταχείρισή της, η Τσεχία. Όλες οι άλλες παραμένουν σε καθεστώς οικονομικής ερήμωσης και κοινωνικής εξαθλίωσης με καθεστώτα, όπου στις περισσότερες περιπτώσεις κυβερνά το οργανωμένο έγκλημα. Στην ετήσια έκθεσή της (Transition Report) του 2007 , αναφερόταν η εκτίμηση ότι οι λαοί των χωρών που είχε αναλάβει το 1991 η Τράπεζα να τις μεταβιβάσει στην ελεύθερη αγορά, πίστευαν ακράδαντα ότι το 1989 ζούσαν πολύ καλύτερα. Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Να γιατί η Τράπεζα βολεύεται με τον πολιτικό υπόκοσμο σ’ αυτές τις χώρες, το οργανωμένο έγκλημα, όχι μόνο γιατί έτσι διευκολύνει τη δουλειά της εκποίησης, αλλά και για να κρατιέται ο λαός υποτελής, υποταχτικός ακόμη και υπό συνθήκες εμφυλίου. Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου υπέγραψε τη συγκεκριμένη συμφωνία με την EBRD, όχι στην Αθήνα, αλλά στο Τομπίλισι, άλλοτε Τιφλίδα, πρωτεύουσα της Γεωργίας. Πότε; Στις 14 Μαΐου 2015 παρακαλώ. Τότε, που η κυβέρνηση μας έπρηζε ότι δήθεν διαπραγματεύεται με τους δανειστές. Ενώ στην πραγματικότητα ετοίμαζε το νέο κύμα μαζικών εκποιήσεων υπό την συγκεκριμένη Τράπεζα. Ποιος υπέγραψε; Ο Γιώργος Σταθάκης, ως Υπουργός Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού. Πήγε κρυφά στη Γεωργία και υπέγραψε μια αποικιοκρατική συμφωνία στα μουλωχτά. Τυχαία; Όχι. Ο συγκεκριμένος κύριος είχε διοριστεί ως εκπρόσωπος της Ελλάδας (ως ιδρυτικό μέλος της Τράπεζας το 1990) στο διοικητικό συμβούλιο της Τράπεζας. Αν και αριστερός, ο κύριος αυτός διορίστηκε τότε στην EBRD από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η διαπλοκή στο απόγειό της.
Τότε, πρόεδρος της συγκεκριμένης Τράπεζας ήταν ο Ζακ Αταλι. Αν θέλετε να μάθετε το κοινωνικό και πολιτικό όραμα του εν λόγω κυρίου δεν έχετε παρά να διαβάσετε το βιβλίο του Millennium (χιλιετία) που εκδόθηκε το 1991. Δείτε πώς ονειρευόταν τότε τη νέα χιλιετία ο πρόεδρος της Τράπεζας, που η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου έθεσε την Ελλάδα υπό την κηδεμονία της:
«Αποκομμένοι από κάθε εθνική υποταγή ή οικογενειακό δεσμό με μικροτσίπ που βασίζεται σε συσκευές, οι οποίες θα επιτρέπουν στους ιδιώτες να διενεργούν για τον εαυτό τους πολλές από τις λειτουργίες της υγείας, της παιδείας και της ασφάλειας, οι καταναλωτές – πολίτες των προνομιούχων περιοχών του κόσμου θα γίνουν «πλούσιοι Νομάδες»… Όπως οι Νεοϋορκέζοι καθημερινά αντιμετωπίζουν άστεγους ζητιάνους που περιφέρονται γύρω από αυτόματες ταμειακές μηχανές, ικετεύοντας για περισσευούμενα ρέστα, αυτοί οι πλούσιοι περιηγητές θα αντιμετωπίζουν παντού περιφερόμενες μάζες των «φτωχών νομάδων» – άνθρωποι σε βάρκες σε πλανητική κλίμακα – που προσπαθούν να ξεφύγουν από την κατεστραμμένη περιφέρεια, όπου το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης θα συνεχίσει να ζει. Αυτοί οι εξαθλιωμένοι μετανάστες θα οργώνουν τον πλανήτη, ψάχνοντας για τροφή και στέγη, με τις επιθυμίες να φουντώνουν από τις πανταχού παρούσες και σαγηνευτικές εικόνες του καταναλωτισμού που βλέπουν σε τηλεοπτικές δορυφορικές μεταδόσεις από το Παρίσι, το Λος Άντζελες, ή το Τόκιο» (Millennium, Winners and Losers in the Coming Order, 1991, σ. 4).