Το 92% των κτιρίων στη Γάζα έχουν καταστραφεί, ποσοστό που αντιστοιχεί σε 436.000 χιλιάδες σπίτια, ενώ δεν υπάρχουν ούτε δρόμοι για να φτάσουν τα φορτηγά ανθρωπιστικής βοήθειας στα σημεία διανομής και όλες οι αποθήκες σιτηρών και τροφίμων έχουν βομβαρδιστεί από τον ισραηλινό στρατό, σύμφωνα με διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Πέραν όλων των υποδομών δεν υπάρχει πλέον ούτε καλλιεργήσιμη γη, όπως αναφέρει σε άρθρο του στο Al Jajeera ο Σαΐντ Αλσαλούλ – Παλαιστίνιος συγγραφέας που ζει στη Γάζα – και το οποίο αποτελεί κραυγή αγωνίας για το μέλλον του κατεστραμμένου θύλακα, καθώς οι κάτοικοί του αντιμετωπίζουν ακόμα την απειλή του λιμού.

Ακολουθεί το άρθρο του Σαΐντ Αλσαλούλ

Το Ισραήλ κατέστρεψε ή κατέστησε μη προσβάσιμο το 98,5% της γεωργικής γης της Γάζας. Ο ελαιώνας της οικογένειάς μου είναι μέρος αυτής.

Οι βόμβες σταμάτησαν να πέφτουν, αλλά η καταστροφή παραμένει. Η πλειονότητα των σπιτιών, των σχολείων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων, των εργοστασίων και των εμπορικών κτιρίων έχουν μετατραπεί σε σωρούς ερειπίων.

Από ψηλά, η Γάζα μοιάζει με μια γκρίζα έρημο από μπάζα, οι ζωντανοί αστικοί της χώροι έχουν περιοριστεί σε πόλεις-φαντάσματα, η πλούσια γεωργική της γη και το πράσινο έχουν εξαφανιστεί.

Ο στόχος του κατακτητή δεν ήταν μόνο να καταστήσει τους Παλαιστίνιους της Γάζας άστεγους, αλλά και ανίκανους να εξασφαλίσουν τη διαβίωσή τους. Το να ξεριζώνεις τους στερημένους και εξαθλιωμένους, εκείνους που έχουν χάσει τη σύνδεσή τους με τη γη, είναι φυσικά πολύ πιο εύκολο.

Αυτός ήταν ο στόχος όταν τα ισραηλινά τανκς και οι μπουλντόζες εισέβαλαν στο οικόπεδο της οικογένειάς μου στο ανατολικό τμήμα του καταυλισμού προσφύγων Μαγκάζι και ξερίζωσαν 55 ελιές, 10 φοίνικες και πέντε συκιές.

Αυτό το οικόπεδο προσφέρθηκε στον πρόσφυγα παππού μου, Αλί Αλσαλούλ, από τον αρχικό του ιδιοκτήτη ως μέρος για να βρει καταφύγιο κατά τη διάρκεια της Νάκμπα του 1948.

Ο Αλί, η σύζυγός του, Γκάλια, και τα παιδιά τους μόλις είχαν φύγει από το χωριό τους, το αλ-Μαγκάρ, καθώς οι Σιωνιστικές δυνάμεις προχωρούσαν προς αυτό. Το αλ-Μαγκάρ, όπως και η Γάζα σήμερα, μετατράπηκε σε ερείπια.

Οι Σιωνιστές που διέπραξαν το έγκλημα ολοκλήρωσαν την εξαφάνιση ιδρύοντας ένα εθνικό πάρκο στα ερείπιά του – το «Εθνικό Πάρκο Λόφων Μραρ».

Ο Αλί ήταν αγρότης, όπως και οι πρόγονοί του. Η διαβίωσή του προερχόταν πάντα από τη γη. Έτσι, όταν εγκαταστάθηκε στη νέα τοποθεσία, έσπευσε να φυτέψει ελιές, φοίνικες, συκιές και φραγκόσυκα. Έχτισε εκεί το σπίτι του και μεγάλωσε τον πατέρα μου, τους θείους και τις θείες μου.

Ο παππούς μου τελικά αγόρασε τη γη από τον γενναιόδωρο ιδιοκτήτη της, πληρώνοντας με δόσεις επί πολλά χρόνια. Έτσι, η οικογένειά μου απέκτησε στην κατοχή της 2.000 τετραγωνικά μέτρα (μισό στρέμμα) γης.

Αν και ο πατέρας μου και τα αδέλφια του παντρεύτηκαν και μετακόμισαν από το πατρικό τους σπίτι, αυτό το οικόπεδο παρέμεινε ένα αγαπημένο μέρος, ειδικά για μένα.

Ήταν μόλις δύο χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας στον καταυλισμό προσφύγων Μαγκάζι. Απολάμβανα την βόλτα της μισής ώρας, μέρος της οποίας περνούσε μέσα από μια πλήρη «ζούγκλα»: μια έκταση πρασίνου γεμάτη με τριφύλλια, συκομουριές, τζίτζιφα και ελιές, πολύχρωμα πουλιά, αλεπούδες, σκυλιά με (και χωρίς) λουρί, και πολλές κυψέλες μελισσών.

Κάθε φθινόπωρο, τον Οκτώβριο, όταν ξεκινούσε η εποχή της συγκομιδής της ελιάς, τα ξαδέρφια μου, οι φίλοι μου κι εγώ μαζευόμασταν για να μαζέψουμε τις ελιές.

Ήταν μια περίσταση που μας έφερνε πιο κοντά. Πιέζαμε τις ελιές και παίρναμε 500 λίτρα ελαιόλαδου από τη σοδειά. Τα σύκα και οι χουρμάδες γίνονταν μαρμελάδες για το πρωινό ή για το σουχούρ [σ.σ. το πρωινό της νηστείας] κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού.

Τον υπόλοιπο χρόνο, συχνά συναντούσα τους φίλους μου Ιμπραήμ και Μοχάμεντ ανάμεσα στις ελιές. Ανάβαμε μια μικρή φωτιά και ετοιμάζαμε ένα τσαγιερό για να απολαύσουμε το τσάι κάτω από το φως του φεγγαριού, ενώ συζητούσαμε.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος το 2023, η γη μας έγινε ένα επικίνδυνο μέρος για επίσκεψη. Τα αγροκτήματα και οι ελαιώνες γύρω της βομβαρδίζονταν συχνά. Το οικόπεδό μας χτυπήθηκε επίσης δύο φορές στην αρχή του πολέμου. Ως αποτέλεσμα, δεν μπορέσαμε να μαζέψουμε τις ελιές ούτε το 2023 και ούτε το 2024.

Όταν ο λιμός κυρίευσε τη Γάζα το καλοκαίρι, αρχίσαμε να μπαίνουμε κρυφά στο οικόπεδο για να πάρουμε λίγα φρούτα και λίγα ξύλα για μαγείρεμα, καθώς ένα κιλό από αυτά κόστιζε 2 δολάρια. Γνωρίζαμε ότι τα ισραηλινά τανκς μπορεί να εισέβαλλαν ανά πάσα στιγμή, αλλά πήραμε το ρίσκο ούτως ή άλλως.

Επτά οικογένειες – εμείς, φίλοι και γείτονες – επωφελήθηκαν από τα φρούτα και τα ξύλα αυτής της γης.

Μια μέρα στα τέλη Αυγούστου, ένας φίλος μου με κάλεσε να μου πει για μια φρικτή φήμη που είχε ακούσει: τα ισραηλινά τανκς και οι μπουλντόζες είχαν προχωρήσει στο ανατολικό τμήμα του Μαγκάζι και τα είχαν ισοπεδώσει όλα, ξεριζώνοντας δέντρα και θάβοντάς τα. Αναστέναξα, η σανίδα σωτηρίας μας είχε χαθεί.

Μέρες αργότερα, η φήμη επιβεβαιώθηκε. Ο ισραηλινός στρατός είχε ξεριζώσει περισσότερα από 600 δέντρα στην περιοχή, κυρίως ελιές. Εκείνοι που είχαν διαφύγει από την περιοχή διέδωσαν όσα είχαν δει. Αυτό που ήταν κάποτε μια καταπράσινη έκταση γης είχε ισοπεδωθεί από μπουλντόζες σε μια κίτρινη, άψυχη έρημο.

Νωρίτερα τον Αύγουστο, ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO) ανέφερε ότι το 98,5% της γεωργικής γης της Γάζας είχε υποστεί ζημιές ή είχε καταστεί μη προσβάσιμο. Υποθέτω ότι η καταστροφή του οικοπέδου μας μείωσε ακόμη περισσότερο το υπόλοιπο 1,5% της γης.

Καθώς το Ισραήλ ολοκλήρωνε την εξαφάνιση της παλαιστινιακής γεωργικής γης, άρχισε να επιτρέπει την είσοδο εμπορικών φορτηγών – αλλά όχι φορτηγών βοήθειας – στη Γάζα. Οι αγορές πλημμύρισαν από προϊόντα με συσκευασίες καλυμμένες με εβραϊκά.

Το Ισραήλ μας λιμοκτονούσε, κατέστρεφε την ικανότητά μας να καλλιεργούμε τη δική μας τροφή, και στη συνέχεια μας ανάγκαζε να αγοράσουμε τα προϊόντα του σε εξωφρενικές τιμές.

Ενενήντα τοις εκατό των ανθρώπων στη Γάζα είναι άνεργοι και δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να αγοράσουν ένα ισραηλινό αυγό για 5 δολάρια ή ένα κιλό χουρμάδες για 13 δολάρια.

Ήταν μια ακόμη γενοκτονική στρατηγική που ανάγκασε τα δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιους που λιμοκτονούν στη Γάζα να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο φρικτές επιλογές: το να πεθάνουν από την πείνα ή το να πληρώσουν για να υποστηρίξουν την ισραηλινή οικονομία.

Τώρα, η βοήθεια υποτίθεται επιτέλους ότι θα αρχίσει να εισέρχεται στη Γάζα στο πλαίσιο της συμφωνίας εκεχειρίας.

Αυτό μπορεί να είναι μια ανακούφιση για πολλούς Παλαιστίνιους που λιμοκτονούν, αλλά δεν είναι λύση.

Το Ισραήλ μας έχει καταστήσει πλήρως εξαρτημένους από τη βοήθεια, και είναι η μόνη δύναμη που καθορίζει εάν, πότε και πόση από αυτή θα εισέλθει στη Γάζα. Σύμφωνα με την Ενοποιημένη Ταξινόμηση Φάσεων Επισιτιστικής Ασφάλειας (Integrated Food Security Phase Classification), το 100% των Παλαιστινίων στη Γάζα βιώνει κάποιο επίπεδο επισιτιστικής ανασφάλειας.

Μεγάλο μέρος της γεωργικής γης της Γάζας παραμένει εκτός εμβέλειας πρόσβασης, καθώς το Ισραήλ αποσύρθηκε μόνο από ένα τμήμα της Λωρίδας. Η οικογένειά μου θα πρέπει να περιμένει την εφαρμογή της τρίτης φάσης της συμφωνίας εκεχειρίας – εάν το Ισραήλ συμφωνήσει να την εφαρμόσει – για να δει τον ισραηλινό στρατό να αποσύρεται στη ζώνη ασφαλείας και να ανακτήσει την πρόσβαση στη γη μας.

Έχουμε χάσει τώρα τη γη μας δύο φορές. Μία φορά το 1948 και τώρα ξανά το 2025. Το Ισραήλ θέλει να επαναλάβει την ιστορία και να μας στερήσει την ιδιοκτησία μας ξανά. Δεν πρέπει να του επιτραπεί να μετατρέψει περισσότερη παλαιστινιακή γη σε ζώνες ασφαλείας και εθνικά πάρκα.

Το να πάρουμε πίσω τη γη μας, να την αποκαταστήσουμε και να τη φυτέψουμε είναι κρίσιμο όχι μόνο για την επιβίωσή μας, αλλά και για τη διατήρηση της σύνδεσής μας με τη γη. Πρέπει να αντισταθούμε στον ξεριζωμό.

tvxs.gr