Του π. Στυλ. Θεοδωρογλάκη
«Ούτε αυτός ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλ’ ίνα φανερώθει τα έργα του Θεού εν αυτώ»
Οι θλίψεις και οι στενοχώριες δεν έρχονται στη ζωή μας ως τιμωρία των αμαρτιών μας. Για τούτο οφείλουμε να μην κατακρίνουμε ως τάχα μεγάλους αμαρτωλούς αυτούς που έχουν βάσανα και στενοχώριες στη ζωή τους.
Ο Χριστός καλεί τους μαθητές του και μαζί μ’ αυτούς και όλους μας, να προσέχουμε, ότι την αιτία, αλλά τον ίδιο τον πάσχοντα, και να δούμε ότι μέσα από τα βάσανα της καθημερινότητας μπορεί να φανερώνονται όχι μόνο τα έργα της παντοδυναμίας και της αγαθότητας του Θεού, αλλά και ο ίδιος ο Θεός.
Η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού αποτελεί χειροπιαστή πραγματικότητα της φανέρωσης της δύναμης του Θεού, που χρησιμοποιείται υπέρ του ανθρώπου.
Ο Χριστός έρχεται στον κόσμο, όχι για να γίνει αποδεκτός ως επίσημος απεσταλμένος με τελετές και φιέστες, αλλά για να πραγματώσει έργο θαυμαστό και μεγάλο, τη λύτρωση και τη σωτηρία του κόσμου και του ανθρώπου.
Το θαύμα της θεραπείας του εκ γενετής τυφλού αποτελεί καθ’ εαυτό σημείο πνευματικού φωτισμού που ο Χρίστος ως «φως του κόσμου» μεταδίδει.
«Ο λαός ο καθήμενος εν σκότει και σκιά θανάτου είδε φως μέγα». Εξάλλου η θεραπεία του τυφλού είναι ότι πιο απλό και εύκολο για το Θεό, το δύσκολο ξέρετε ποιο είναι; Η θεραπεία του ανθρώπου που βρίσκεται βουτηγμένος ως το λαιμό στο ηθικό σκοτάδι, που είναι εξαρτημένος από την αμαρτία, που έχει καταντήσει μίσθαρνο όργανο του πονηρού, του κακού και του αρχηγέτη εχθρού του ανθρώπου.
Να προσέξουμε μια στιγμή. Ενώ για τον εκ γενετής τυφλό τα πράγματα πηγαίνουν πολύ καλά, βρίσκει το φως των οφθαλμών του, κάποιοι άλλοι παραμένουν στο δικό τους σκοτεινό κόσμο, οι οποίοι και αμφισβητούν το θαύμα και αμφιβάλλουν για τον ίδιο το συμπολίτη τους, τον πολύ γνωστό σε όλη την πόλη, τον εκ γενετής τυφλό, τον όντως ευλογημένο πια άνθρωπό τους.
Ανάμεσα σ’ αυτούς, η άρχουσα ιουδαϊκή τάξη, οι γείτονες, οι γνωστοί, ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς του θεραπευμένου τυφλού.
Κανένας δε συμμερίζεται τη χαρά του θαύματος και κανένας δε συγχαίρει τον άνθρωπο αυτό που δοκιμάστηκε σκληρά από την ημέρα της γέννησής του.
Γεννήθηκε τυφλός και έζησε όλη του τη ζωή με την ελεημοσύνη των συμπολιτών του.
Το ιερατείο κατηγορεί αυτόν που προκάλεσε το θαύμα ως άθεο και αμαρτωλό γιατί δε τήρησε στην συγκεκριμένη περίσταση την αργία του Σαββάτου.
Οι γονείς αρνούνται να επιβεβαιώσουν ότι πράγματι πρόκειται για το παιδί τους γιατί φοβούνται μη χάσουν τη θέση τους στο Ιουδαϊκό συνέδριο.
Όμως εκεί που περισσεύει η αμαρτία, πλεονάζει η χάρη του Θεού.
Ο εκ γενετής τυφλός δε ξαναβρίσκει μόνον το φυσικό του φως, αναγεννάται κυριολεκτικά και τώρα πια βλέπει με τα μάτια της ψυχής αυτά που δε μπορούν να βλέπουν οι τάχα ανοικτομάτηδες, νομοδιδάσκαλοι και ιουδαϊκό ιερατείο.
Ο άνθρωπος ομολογεί δημόσιο ότι ο Χριστός είναι ο Μεσίας και λυτρωτής και προχωρεί με μεγαλύτερα άλματα και τον αναγνωρίζει πια ως «Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού».
Το άγιο ευαγγέλιο της Κυριακής του Τυφλού μας δίνει μηνύματα πνοής και ζωής ζωογόνα και ζωντανά.
Να νοιώσουμε άμεσα ότι οι αμαρτίες μας δεν εμποδίζουν το Θεό να βρίσκεται κοντά μας, πολύ περισσότερο δεν εμποδίζουν να βρισκόμαστε εμείς οι ίδιοι κοντά στο Θεό.
Ακόμα οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι οι ασθένειες, το κακό γενικότερα, ακόμα και ο θάνατος δεν έρχονται πάνω μας, από το Θεό ως τιμωρία για τις αμαρτίες μας.
Ο Θεός δεν είναι τιμωρός, δεν είναι δικαστής και δεν είναι σατράπης, είναι κατ’ εξοχήν πατέρας γεμάτος στοργή, όλος έγνοια και όλος αγάπη για μας όλους, τους δίκαιους και τους αμαρτωλούς.
Οι σκοπιμότητες, τα συμφέροντα, η ιδιοτέλεια, είναι καταστάσεις που έχουν χαρακτήρα δαιμονικό και έχουν προέλευση εκ του πονηρού.
Αυτές οι καταστάσεις όχι μόνο δεν ενώνουν, διχάζουν και αποστασιοποιούν τους ανθρώπους, ακόμα και από τους πιο κοντινούς, τους πιο κολλητούς των, γονιούς, συγγενείς, γείτονες, γνωστοί.
Οι γονείς του τυφλού μας δίνουν δυστυχώς αυτό το οδυνηρό μάθημα, που τόσον εύκολα και για τα σύμφεροντά τους και μόνον αρνούνται να ομολογήσουν την αλήθεια της ταυτότητας του παιδιού τους.
Ο μεγάλος κίνδυνος είναι ο φανατισμός και η εσωστρέφεια, που καταδικάζουν όλους τους άλλους αναίτια και ανεύθυνα και υπερτιμούν και εξυψώνουν τον εαυτό τους, δηλαδή το εγώ τους, πιο πάνω απ’ όλους και τον ίδιο το Θεό.
Οι νομοδιδάσκαλοι του Ιουδαϊσμού βρίσκονται και ζουν αυτή την απομόνωση, τόσον από το Θεό, όσον και από τους ανθρώπους και αυτή τη τακτική συνεχίζουν οι ψευτοευσεβείς, οι θρησκόληπτοι, οι αιρετικοί και γενικότερα οι εχθροί του Θεού, δηλαδή οι εχθροί του ανθρώπου.
Το μεγάλο ευαγγελικό μήνυμα για τον απλό λαό του Θεού, είναι η συμπεριφορά του Χριστού.
Συναντάται με τον τυφλό. Δεν τον αποφεύγει. Αντίθετα μάλιστα, τον προσεγγίζει. Του χαρίζει το φως του, τον αποκαθιστά υγιή, τον ζωογονεί, τον φωτίζει εσωτερικά, υπαρξιακά, κυριολεκτικά τον αναγεννά.
Η αγάπη και η στοργή του Θεού σε κάθε περίσταση λειτουργούν για μας, για τον άνθρωπο.
«Ο Χριστός υπέρ αμαρτωλών απέθανε» «και ου θελήσει το θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέφας μα ζην αυτώ».
Πρόκειται για θεοστήρικτα στοιχεία ζωογόνα και παραγωγικά, που παράγουν και ζωογονούν την ελπίδα, την αισιοδοξία, την ίδια τη ζωή.
