Του Νίκου Τζάρα
Το μεγάλο σφάλμα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ο τρόπος της διαπραγμάτευσης που κατέληξε στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου, αλλά το ότι δεν φρόντισε από την πρώτη μέρα που έθεσε θέμα διακυβέρνησης της χώρας, ουσιαστικά από τότε που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, να εκπονήσει σχέδιο απεμπλοκής σε περίπτωση που η διαπραγμάτευση με τους εταίρους εκπροσώπους των δανειστών δεν πήγαινε καλά, αυτό που ονομάστηκε σαν plan b. Η ύπαρξη ενός τέτοιου σχεδίου υπακούει στο αξίωμα «εάν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο».
Αντίθετα με αυτό το αξίωμα για έξι μήνες υπήρξε η επίδειξη της ρήψης των πυροτεχνημάτων της δημιουργικής ασάφειας, το ξόδεμα των αποθεμάτων του κράτους για την αποπληρωμή των χρεών προς τους δανειστές χωρίς κανένα αντάλλαγμα, η αποφυγή μονομερών ενεργειών και τα χωρίς νόημα επικοινωνιακά εφευρήματα.
Αν υπήρχαν σχέδια (α και β) σε συνδυασμό την κατάλληλη οργάνωση και προετοιμασία του κόμματος, την ανάπτυξη των κινημάτων και την εμπλοκή των λαϊκών στρωμάτων για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, δεν θα είχε παγιδευτεί η κυβέρνηση, στο ναρκοπέδιο των Βρυξελών με αποτέλεσμα να απωλέσει κάθε πρωτοβουλία κίνησης και να αποδεχθεί της απαράδεκτους όρους των δανειστών, παρά την εναντίωση των εργαζομένων και της νεολαίας που με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της παρείχαν στήριξη .
Η αποτυχία της διαπραγμάτευσης της βασίστηκε επιπλέον σε μια σειρά ενέργειες και παραλείψεις της ηγετικής ομάδας που προηγήθηκαν των παραπάνω γεγονότων. Τέτοια ήταν η συγκρότηση με ευθύνη του προέδρου της κλειστού συστήματος γύρω από αυτόν το οποίο επέβαλε ουσιαστικά την αντίληψη του στο κόμμα χωρίς την συμμετοχή και τον έλεγχο των οργάνων του κόμματος, η υποτίμηση της συμμετοχής των πολλών της διαδικασίες, οι αποκλεισμοί και οι επιλογές προσώπων με αδιαφανή κριτήρια, με αποτέλεσμα η κατάσταση στο κόμμα να είναι εκρηκτική.
Και φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει λύση, με τη μετάθεση ευθυνών, την αναζήτηση αποδοπομπιαίων τράγων και της ανθρωποφαγίες της οποίες επιδίδονται οι υπεύθυνοι της ήττας.
‘Οσοι από εμάς επιδιώξαμε την ενότητα της αριστεράς πάνω σε αρχές, την ενεργό συμμετοχή στην λήψη και εκτέλεση των αποφάσεων, το κόμμα των μελών, την εμπλοκή του κόμματος στις λαϊκές κινητοποιήσεις επισημάναμε έγκαιρα και πολλές φορές τα λάθη που μας οδήγησαν μέχρις εδώ δεν αισθανόμαστε δικαιωμένοι πολιτικά. Αισθανόμαστε την πικρία και απαγοήτευση.
Ευτυχώς που το μέλλον είναι μπροστά μας και το μέλλον διαρκεί πολύ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είμαστε παρόντες για την διεκδίκηση της αξιοπρέπειας των λαϊκών τάξεων που παρά την υποτίμηση του ιστορικού τους ρόλου έχουν βγει στις πλατείες και στους δρόμους και στο ιστορικό προσκήνιο.
