Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
«Μεταβαλών τω πνεύματι σου των Αγίω»
Η λειτουργίας της αγίας μας εκκλησίας, σε όλη την ευρύτητά της, είναι πράξη ανάστασης και χαράς της ζωής.
Συλλειτουργούμε με τον αναστάντα κύριο, ο οποίος βρίσκεται αόρατα ανάμεσά μας και είναι «ο ώδε αρράτως σηνών»
Η λειτουργία μας είναι μάρτυρας και μαρτυρία, ανέχεια και συνέπεια της Ανάστασης.
Εκφράζει και είναι η δυνατότητα σύμπραξης Θεού και ανθρώπου και δεν έχει άλλο νόημα κι άλλο στόχο από την καθέλκυση του ανθρώπου από το σκοτεινό τάφο της αφασίας στο κενό μνημείο της ανάστασης και της ζωής.
Πηγαίνομε στη λειτουργία κουρασμένοι από τις δυσκολίες της καθημερινότητας, για να βρούμε την ανάπαυσή μας κάτω από το ανέσπερο φως της ανάστασης, στο ίδιο το λειτουργικό λημέρι της ζωής.
Λειτουργικά οι ενέργειες του Θεού βρίσκονται στη διάθεσή μας.
Η λειτουργίας μας ίδια θαβώρεια κορυφή, μας παρέχει τη δυνατότητα να ζούμε τη δόξα της μεταμόρφωσης, να γινόμαστε θεατές των μελλόντων να αποκαλυφθούν αγαθών του Θεού, να ζούμε όλη τη χαρά που έζησαν οι μαθητές του Χριστού και μαζί με τον Πέτρο να επαναλαμβάνουμε: «καλόν εστίν ημάς ώ δε είναι», γιατί πράγματι είναι όμορφη και ευχάριστη η συντροφιά του Θεού.
Όταν το κακό πλεονάζει γύρω μας και ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε βήμα της ζωής μας, όταν καθημερινά όλο και περισσότερο χάνουμε το νόημα της ζωής και μας κυριεύουν η απόγνωση και η απελπισία, όταν η πνευματική ξηρασία μαραζώνει τη βλάστηση και την άνθιση της ζωής, η λειτουργική ελπίδα της ανάστασης γίνεται θεϊκός όμβρος, ουράνια χορταστική τροφή, αναγκαία για κάθε άνθρωπο που θέλει να ζήσει.
Η λειτουργική μας παρέμβαση στην καθημερινότητα δεν έχει άλλο στόχο από το να κάνει τη ζωή μας αναστάσιμη πριν από το θάνατο.
Ταυτόχρονα απομυθοποιεί τη ρουτίνα και αναπαύει τον, συχνά, αυτοβασανιζόμενο κι αυτοκαταστρεφόμενο άνθρωπο της εποχής μας.
Γιατί είτε το παραδεχόμαστε είτε το αγνοούμε, ζούμε ως επί το πλείστον κάτω από τη σύγχυση και τη φθορά της ζωής και βρισκόμαστε μόνιμα κάτω από την απειλή του θανάτου.
Εκατομμύρια άνθρωποι χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους είτε γιατί δεν έχουν τροφές είτε γιατί δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων χάνει επίσης τη ζωή του κάθε χρόνο γιατί αυτοί οι άνθρωποι δε βρίσκουν νόημα σ’ αυτήν κι αυτοκτονούν. Ακόμα, χιλιάδες άνθρωποι δοκιμάζονται πολύ σκληρά από ψυχολογικά και παραψυχολογικά προβλήματα.
Τι να πούμε εξάλλου για εκείνους από τους συνανθρώπους μας που μέσα στη λαίλαπα της οικονομικής κρίσης χάνουν τις εργασίες και τις περιουσίες των, κι’ απεγνωσμένα καταφεύγουν στους ισχυρούς των ημερών εκλιπαρώντας τρόπους επιβίωσης με επονείδιστα ανταλλάγματα.
Φυσικά δεν αγνοούμε κι αυτούς τους τάχα ξύπνιους από τους συνανθρώπους μας, που αναζητούν το μέλλον τους στους μάγους και στις καφετζούδες, τις χαρτορίχτρες και τα μέντιουμ και σε άλλες απατηλές πρακτικές παραθρησκευτικών και παραφιλοσοφικών φαινομένων, ξεπουλώντας ότι ιερό και όσιο έχουν, αλλά προπάντων το ίδιο το πρόσωπο και την ύπαρξή τους.
Ποιος συντηρεί άραγε αυτό το καθεστώς της τυραννίας του ανθρώπου από τον άνθρωπο;
Σεβόμαστε και τιμούμε τους επιστήμονες και παραδεχόμαστε ότι χρονικά παρατείνουν τη ζωή μας, αλλ’ όμως δεν κατάφεραν να απομακρύνουν το θάνατο, ο οποίος εξακολουθεί να απειλεί και μάλιστα με περισσότερον οδυνηρό τρόπο το σημερινόν άνθρωπο.
Η λειτουργία μας ως και τούτη την ώρα εξακολουθεί να λειτουργεί με όραμα την αναστάσιμη ζωή.
Παραμερίζει το θάνατο και δίνει τόπο στη ζωή. «Θανάτω θάνατον πατήσας… ζωής χαρισάμενος»
«Αυτή η ημέρα ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή»
Αυτή είναι η ημέρα και η ώρα της λειτουργίας μας.
Για την ανάσταση του άνθρωπου, με ελπίδα και αισιοδοξία.
Για να ζήσει ο κόσμος λαμπρινά, αναστάσιμα, εορταστικά, τη χαρά του Θεού.
Με πληρότητα ζωής και σωτηρίας μακριά από τις όποιες απατηλές και τάχα επιστημονικοφανείς υποσχέσεις.
«Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή»
Το λέει ο Χριστός, το επιβεβαιώνουν οι Άγιοι, το τραγουδούν οι αιώνες.