Δε γίνεται μονά-ζυγά να τα θέλουμε δικά μας…
Οι πλατείες ανήκουν και στα παιδιά και τα παιδιά έχουν δικαίωμα στο παιχνίδι. Και στο ποδόσφαιρο βεβαίως.
Θυμόμαστε κι εμείς όταν ήμασταν παιδιά παίζαμε στις πλατείες και ευτυχώς και σήμερα τα παιδιά, την εποχή που οι δημόσιοι χώροι ελαχιστοποιούνται αλλά και η ενασχόλησή τους και με τον ψηφιακό κόσμο αυξανεται, συνεχίζουνε και παίζουν. Ειδικά στα Χανιά της ακραίας τουριστικοποίσης οι ελεύθεροι χώροι για παιχνίδι δεν περισσεύουν. Το αντίθετο μάλιστα…
Το όμορφο στις πλατείες είναι ότι μαζεύονται όλα τα παιδιά, όχι μόνο οι φίλοι. Είναι τόποι όπου τα παιδιά κοινωνικοποιούνται, παίζουν μαζί, κάνουν νέες φιλίες. Οι φιλίες κτίζονται μέσα απο το παιχνίδι. Και το παιχνίδι τους κάνει τις πλατείες ζωντανές, δημιουργούν μνήμες και ιστορίες.
Όμως το παιχνίδι πολλές φορές προκαλεί και ζημιές… Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι.
Οι παπάδες, οι καταστηματάρχες, ακόμα και οι ιδιοκτήτες σπιτιών θα αντιδρούν όταν προκαλούνται ζημιές και θα φωνάζουν στα παιδιά. Και δε σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα δίκιο. Γιατί κάποιος πρέπει να πληρώσει τη ζημιά…
Όταν προκαλούνται ζημιές τότε κάποιοι θα πρέπει να αναλαμβάνουν το κόστος. Αν τα παιδιά με το παιχνίδι τους προκαλούν ζημιές, τότε οι γονείς τους θα πρέπει να αναλαμβάνουν το κόστος των ζημιών που προκαλούν.
Νομίζουμε ότι το ίδιο ισχύει και για την πλατεία της Μητρόπολης. Τα παιδιά πρέπει να παίζουν ελεύθερα αλλά πρέπει να γνωρίζουν επίσης ότι πρέπει να προσέχουν, ότι το ελεύθερο παιχνίδι δε σημαίνει ότι μπορούν και να προκαλούν ζημιές χωρίς συνέπειες. Ότι αν προκαλούν ζημιές, τότε οι γονείς τους θα αναλάβουν να πληρώσουν το κόστος της ζημιάς που θα προκαλέσουν. Και δε νοείται, όπως μας πληροφόρησαν, οι γονείς να αρνούνται να πληρώσουν τις ζημιές που έχουν προκαλέσει τα παιδιά.
Το παιχνίδι στις πλατείες είναι όμορφο. Η εικόνα των παιδιών που παίζουν στις πλατείες είναι αυτό που τις κάνει ζωντανές. Είναι ο τόπος που τα παιδια γράφουν την ιστορία τους. Οφείλουμε αυτό να το προστατέψουμε, με σεβασμο όμως και στους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζονται τον χώρο.
Προφανώς όχι με απαγορεύσεις, αλλά με διάλογο.