Μεταξύ των αγαπητών μας προσώπων, με τα χαρίσματα και την προσφοράν του καθενός, που έφυγαν από τον πρόσκαιρον αυτόν κόσμον, στον περασμένον χρόνον, είναι και ο αλησμόνητος συμμαθητής μου στο 7ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων Μανώλης Κλεινάκης, γιός του επιβλητικού αξιωματικού Αντωνίου, – ευγενέστατου οικείου και άριστου παιδαγωγού – οικογενειάρχη.
Ήμαστε κοντογείτονες, και τακτικά επήγαινα στο σπίτι του και διαβάζαμε και επαίζαμε. Και η ευγενική σύζυγός του, κ. Έλλη, μας αγκάλιαζε με τρυφερή αγάπη και μας κερνούσε γλυκά και παρόμοια που έφτιαχναν τα άξια και ευλογημένα χέρια της. Πολλές φορές έπαιζε και τραγουδούσε μαζί μας. Ευρύχωρο και φιλόξενο το σπίτι της, αρχοντικό, με μεγάλη, γεμάτη λουλούδια και δέντρα αυλή, ένα κόσμημα της πόλης μας.
Δυστυχώς δε έμεινε για πολύ ο Μανώλης στα Χανιά. Πηγαίνει στην Αθήνα, όπου θα παραμείνει μέχρι της τελευτής του, 28 Φεβρουαρίου 2015 . Θα κάνει λαμπρές σπουδές και ειδικά ως πλαστικός χειρουργός, όπου θα διαπρέψει χρηματίσας και Πρόεδρος τη Ελληνικής Εταιρείας Ευρεσιτεχνίας. Εργάστηκε χωρίς να υπολογίσει ποτέ το χρήμα παρά την φήμη του ως διακεκριμένος και από τους πρώτους πλαστικούς χειρουργούς των Αθηνών.
Πολλά τα ψυχικά του προσόντα, όπως εκείνων των επιστημονικών, που αφειδώλευτα σκορπούσε στους συνανθρώπους του, πάσχοντας και μη. Και, πάντα πρότυπη η ευλογημένη οικογένειά του με την εκλεκτή και ευγενική σύζυγό του Ευαγγελία και τα καλά παιδιά τους Ελένη και Μαρίνα.
Μια ευαίσθητη και χαρισματική ψυχή ο Μανώλης μας, που δυστυχώς δεν τον χάρηκαν τα Χανιά μας, που τόσο τον χρειαζόντουσαν. Δεν πειράζει όμως γιατί «απού ‘φελά, παντού ‘φελά».
Παρ’ όλο που τα τέλη, και όπως όλη η ζωή του, ήταν «Χριστιανά, ανεπαίσχυντα, Ειρηνικά» δεν ήταν όμως «ανώδυνα», κάτι όμως όχι αναπόφευκτο στους περισσότερους. Όμως, στάθηκε γενναίος και όρθιος στην πίστη και στην καρτερία δείχνοντάς μας τον τέλειον άνθρωπον και στα καλοπεράσματά του και στις όποιες δοκιμασίες του. Ευγενέστατος στα καλοκαίρια της ζωής του και αξιοπρεπέστατος στους χειμώνες και στις καταιγίδες της.
Αγαπητέ μου και αλησμόνητε Μανώλη: Πάντα σ’ έχω στην καρδιά μου με την εικόνα σου των παιδικών μας χρόνων και καλοτυχίζω τον εαυτόν μου γιατί συμπορευθήκαμε στα πρώτα μας μαθητικά μας χρόνια, αφήνοντάς μου τις καλλίτερες αναμνήσεις, κάτι για το οποίο σ’ ευχαριστώ. Ο δίκαιος Θεός θα σ’ αμείψει για την όμορφη καρδιά σου και για ότι προσέφερες στους συνανθρώπους σου. Η αγαθή μνήμη σου ας είναι αιώνια.
Αρχιμαδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
