«Άσε τρανών ιδανικών πνοή
μεσ’ απ’ το φλάμπουρο σου να περάσει
και θα το κάνει σύμβολό της η ζωή»
(Ν.Ι. Μαραγκουδάκης)
Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Με την λήξη του περασμένου χρόνου, και ανήμερα των Χριστουγέννων, κατέληξε και εσίγησε η γλυκύλαλη φλογέρα του στοχασμού, ο χαρισματικός Νίκος Μαραγκουδάκης, ανθός μυρίπνοον στον ευώδη λειμώνα του πνεύματος. Μια ποιητική ψυχή με ουράνια σκιρτήματα και επίγεια ψυχότροφα εφόδια.
Με τον λυρικό κυρίως ποιητικό παλμό σε μεταρσίωνε στην ουράνια σφαίρα των ιδανικών και μετά σε προσγείωνε στην πραγματικότητα της ζωής. Σε βοηθούσε ν’ ανοίξεις τα φτερά σου στεριωμένος στην Θεία δύναμη και στην βαρύτητα της πίστεώς σου. Το θέλειν θα πει δύναμαι. Χαλαστής ότι κακού και γεννήτορας ότι αγαθού για σένα και τον πλησίον σου.
Δεν ήταν ένας ευκαιριακός ριμαδόρος, αλλά ένας διαχρονικός οραματιστής. Πίστευε στην ανθρώπινη θέληση και δύναμη. Πίστευε ότι ο άνθρωπος είναι μεν χοϊκός, όμως είναι ουρανοδρόμος. Τα ιδανικά πάνω από όλα και φλάμπουρο αληθινού τρόπου ζωής.
Ο μεγάλος στοχαστής, πολυβραβευμένος και πολυτιμημένος Νίκος Μαραγκουδάκης, υιός του Ιωάννου Μαραγκουδάκη από το Ορθούνι Κυδωνίας και της Αφροδίτης, προσέφερε πολλά στην παιδεία με ηρωική αφοσίωση και πατρική αγωνία για την επιτυχή πορεία των μαθητών. Στάθηκε πολύ κοντά τους. Μα, και κοντά στον κάθε άνθρωπο με τον ποιητικό και τον γραφτό του λόγο. Αγωνιούσε γι’ αυτόν Είναι χαρακτηριστικό το βιβλίο του «Οδηγός ζωής και ψυχικής αρμονίας» (2005). « Ένα πολύτιμο συμπαραστάτη και σύμβουλο», όπως αναφέρει στην αρχή του βιβλίου. Είχε μεγάλη απήχηση και γράφτηκαν πολλά επάξια εγκώμια. Θα έχει μπει σε πολλά σπίτια. Προσωπικά, το συμβουλεύομαι πολλές φορές.
Μέσα στα πολλά και πού χρήσιμα για κάθε στιγμή και κατάσταση του ανθρώπου. Τις φοβίες και τους προβληματισμούς του, που περιέχονται και ξεδιπλώνονται στο βιβλίο αυτό, είναι και ο φόβος του θανάτου, ο οποίος ουδέποτε κατέλαβε τον καλόν μας ποιητή και δάσκαλο. Επίστευε, ζούσε και έγραφε «Αυτή είναι η μοίρα της υλικής υπόστασης του ανθρώπου». Και θα τονίσει: «Όμως μέσα στο φθαρτό τούτο σκήνωμά του υπάρχει μια κρυφή δύναμη που δεν την συμπαρασύρει η τραγική μοίρα του, αλλά εκτινάσσεται επέκεινα του βιολογικού τέλους, όπως μια πανύψηλη κορυφή υψώνεται πάνω από τα σύννεφα που την κυκλώνουν και σελαγίζει αγέρωχη μέσα στον ηλιόλουστο γαλάζιο ουρανό». Ο θάνατος «είναι για την ψυχή η Ανατολή της Αιωνιότητας», που με την τελευτή του Νίκου Μαραγκουδάκη, μπήκε στα ουρανόφωτα δώματά της.
Με την εκδημία του Νίκου Μαραγκουδάκη στερηθήκαμε ένα πνευματικό σύντροφο και συνοδοιπόρο. Στερηθήκαμε τον ψυχότροφο στοχασμό του μέσα από «Από τη σκοπιά της ψυχής», όμως, απέμεινε η ζωντανή μνήμη του, ο γλυκός του λόγος και η γαλήνια μορφή του. Ο ψυχικός του παλμός ανταμώνει τον δικό μας και συμπορευόμαστε ενώνοντας τα επίγεια με τα ουράνια σκηνώματα.
Ο Νίκος Μαραγκουδάκης άφησε έργο. Διέγραψε λαμπρή ιστορία και αναδείχθηκε σε πνευματικό και αείφωτο φάρο. Μας άφησε ήθος και παράδειγμα και πράγματι οδηγό ζωής και ψυχικής αρμονίας, και μάλιστα σε μια εποχή που δοκιμάζονται οικτρά. Μας άφησε επίσης μια ευλογημένη οικογένεια , την ευγενική σύζυγό του κ. Δέσπω και τα παιδιά τους Γιάννη και Φρίντα, προς τους οποίους , και από την θέση αυτή, απευθύνομε θερμά συλλυπητήρια, δεόμενοι προς Κύριον για την «Εν σκηναίς δικαίων και εν χώρα ζώντων» κατάταξή του.
