Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Το παρακάτω περιστατικό είναι απολύτως πραγματικό.
Έλαβε χώρα σήμερα το πρωί σε κάποιο σχολείο της Αττικής και είναι ενδεικτικό της απόγνωσης στην οποία έχουν οδηγηθεί πάρα πολλοί γονείς και μαθητές.
Στο προαύλιο του σχολείου τα παιδιά βρήκαν την ευκαιρία να παίξουν, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.
Ένα μικρό, αδύνατο παιδί, ενώ έτρεχε, σκόνταψε και έπεσε, με αποτέλεσμα να χτυπήσει το κόκαλό του ψηλά στη λεκάνη.
Οι εφημερεύοντες και οι υπόλοιποι καθηγητές, έτρεξαν κοντά του για να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες.
Το παιδί ξέσπασε σε κλάματα, σφαδάζοντας από τους πόνους και τρέμοντας από φόβο.
Επικοινώνησαν με τη μητέρα του παιδιού και συγχρόνως ειδοποιήθηκε το ασθενοφόρο αφού το παιδί, όσο περνούσε η ώρα, δεν έλεγε να ησυχάσει από τον πόνο και την τρομάρα.
Πρώτη έφτασε η μητέρα η οποία ανήσυχη αγκάλιασε το παιδί προσπαθώντας να του δώσει κουράγιο. Έδειχνε πολύ αναστατωμένη και ρωτούσε συνεχώς το παιδί της αν πονάει.
«Αισθάνεσαι καλύτερα παιδί μου; Μπορείς να περπατήσεις να πάμε στο σπίτι;»
«Μα τι λέτε τώρα; Το παιδί πρέπει να πάει στο νοσοκομείο με το ασθενοφόρο. Μπορεί να είναι κάτι σοβαρό. Δεν βλέπετε που πονάει ακόμη;», την απέτρεψαν οι καθηγητές με τη συνδρομή του διευθυντή.
Η μητέρα ξέσπασε σε λυγμούς.
«Και είχα κανονίσει σήμερα να πάω σε ένα σπίτι για σιδέρωμα. Πάει το μεροκάματο. Αλλά, δε με νοιάζει γι’ αυτό. Πώς να πάμε στο νοσοκομείο; Δεν είμαστε ασφαλισμένοι.»
Για λίγο κανείς δεν μίλησε. Μόνο τα βογγητά του παιδιού ακούγονταν και τα αναφιλητά της μητέρας.
Όλοι βούρκωσαν με το θυμό να γίνεται κόμπος στο λαιμό τους.
«Μα είναι έκτακτο περιστατικό. Τι θα το κάνουν το παιδί; Θα το διώξουν;» είπε οργισμένος κάποιος.
«Και πώς θα γυρίσω με το παιδί στο σπίτι από το νοσοκομείο; Δεν έχω λεφτά για ταξί κύριε», απάντησε η μάνα.
Πώς να περιγράψει κανείς τα συναισθήματά της; Οργή; Ντροπή; Πόνος; Απόγνωση;
Οι καθηγητές συγκεντρώθηκαν στο γραφείο τους αφήνοντας το διευθυντή με το παιδί και τη μητέρα του στο γραφείο του διευθυντή.
Ακούμπησαν όσα λιγοστά χρήματα είχαν ο καθένας πάνω σε ένα γραφείο, τα μάζεψαν και τα πήγαν στο διευθυντή.
Εκείνος δεν τα κράτησε. Τους είπε ότι θα το αναλάβει ο ίδιος.
Επιτέλους, με καθυστέρηση περίπου μιας ώρας, έφτασε και το ασθενοφόρο το οποίο παρέλαβε το παιδί με τη μητέρα του.
Πίσω έμειναν οι καθηγητές αποσβολωμένοι, αμίλητοι και βουρκωμένοι. Από κάποιους ξέφυγε και ένα δάκρυ θυμού.
Κανείς δεν είχε όρεξη να ευχηθεί «καλές γιορτές» στους υπόλοιπους.
Ο αριθμός των ανασφάλιστων συμπολιτών μας κάθε μέρα και αυξάνεται.
Για ποιο απ’ όλα να θυμώσεις, να βρίσεις και να εξοργιστείς;
Για το γ@μ%μ&ν* το κράτος που αντιμετωπίζει τις ανθρώπινες ζωές σαν αριθμούς και αναλώσιμο είδος;
Για όσους μας κυβέρνησαν και εξακολουθούν να μας κυβερνούν μες στην υποκρισία και την προσωπική τους θαλπωρή ή για την αποχαύνωση στην οποία έχουμε περιέλθει και τους επιτρέπει να γυρίζουν τους δείκτες της ιστορίας 100 χρόνια πίσω;
Στα τέλη του 2012, παραμονές Χριστουγέννων και υπάρχουν παιδιά που κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή, επειδή είναι ανασφάλιστα.
Να τη χαίρεστε την κατάντια που δημιουργήσατε όλοι εσείς οι υπεύθυνοι-ανεύθυνοι. Όχι για πολύ. Λίγα είναι ακόμη τα ψωμιά σας. Θα το καταλάβετε πολύ γρήγορα γιατί η κοινωνία βράζει και όσες «δόσεις» και να της χορηγήσετε, ζυγώνει η ώρα της «απεξάρτησης».