Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε από τη ζωή. Πολλοί τον λάτρεψαν, κάποιοι δυσαρεστήθηκαν ανα περιόδους από δηλώσεις και τη στάση που τήρησε σε διάφορα ζητήματα, άλλοι πάλι τον μισούσαν και τον έλεγαν περιπαικτικά “μίκυ μάους”…
Βλέπετε, ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έμπαινε σε καλούπια, κι αυτό πολλές φορές είναι ενοχλητικό. Είναι ενοχλητικό αν δεν μπορείς να τον κατατάξεις κάπου, να κολλήσεις μια ταμπέλα και να ξεμπερδέψεις. Ο Μίκης ήταν απρόβλεπτος. Άλλωστε, αυτο το στοιχείο δε φανέρωνε και το μέγεθος της ιδιοφυίας του;
Είχε την ελευθερία να εκφράζει τη γνώμη του και να αναλαμβάνει την ευθύνη για την έκφρασή της. Ήταν τέτοιο το μέγεθός του που δεν επέτρεπε να μπει σε μια φόρμα.
Δεν είχε απλά ελευθερία έκφρασης, ήταν ελεύθερος. Είχε κατακτήσει το δικαίωμα στην ελευθερία και τη δύναμη που χρειάζεται για να εξασκήσεις αυτό το δικαίωμα μέσα από την πορεία του, στον πολιτισμό αλλά και στις πολιτικές εξελίξεις. Συμμετέχοντας στους αγώνες του λαού, και πληρώνοντας αυτή τη συμμετοχή και τη στήριξη αυτών που πίστευε με φυλακίσεις και βασανιστήρια.
Ο Μίκης εξασκούσε μια ελευθερία που την είχε κατακτήσει με το αίμα του και σφυρηλατήθηκε μέσα στην πυρά της ιστορίας της Ελλάδας και τους αγώνες του λαού μας.
Ο πολύπλευρα χαρισματικός Μίκης… μας έδωσε ένα μάθημα μέσα από την ίδια την πορεία της ζωής του.
Να έχουμε το θάρρος να είμαστε ελεύθεροι.
Να σπάμε τα καλούπια.
Να αμφισβητουμε τις αδιαμφισβήτητες αλήθειες, γιατι αυτό μας κάνει άνθρωπους.
Γιατί μονο έτσι επερχεται η πρόοδος.
Γιατί μόνο έτσι προχωράνε οι κοινωνίες
Και ας κάνουμε λάθη στην πορεία. Και σημαντικά λάθη. Είναι πολλές φορές αναγκαία.
Ο ελεύθερος Μίκης έφυγε από τη ζωή. Θάφτηκε στην Κρητική γη. Ζήτησε να θαφτεί ως κομμουνιστής.
Γιατί μπορεί να μην επέτρεψε η ίδια η προσωπικότητά του να χωρέσει σε καλούπια, αυτό δεν αναιρούσε όμως τη βαθιά γνώση που είχε αποκτήσει μέσα από τους αγώνες ότι η αδικία που βρίσκεται στον πυρήνα του σημερινού κόσμου έχει ρίζες ταξικές. Αναγνώρισε με αυτό τον τρόπο ότι η πιο χρυσή περίοδος της ζωής του ήταν αυτή που ταυτίστηκε αμετάκλητα με τους αγώνες του λαού, όπως εκφράστηκαν μέσα από τα κομμουνιστικά ιδεώδη για μια δικαιοσύνη πέρα από την ταξική οργάνωση των κοινωνιών.
"google ad"
Είναι αυτή η απαιτηση για απόδοση δικαιοσυνης που ήταν πάντοτε η κινητήριος δύναμή του.
Αποτέλεσε τη μούσα που τον ενεπνευσε να δημιουργήσει κάποια από τα πιο σπουδαία έργα του, ως ελεύθερος, απρόβλεπτα χαρισματικός άνθρωπος που συνδέθηκε με τρόπο μοναδικό με τις λαϊκές αγωνίες και τους αγώνες λόγω μιας βαθιάς αγάπης για τον άνθρωπο.
Για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρο τον κοσμο. Για όλους τους λαούς.
Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είναι πια μαζί μας ομως τα τραγούδια του είναι ακόμα εδώ. Τα σώματα των ανθρώπων θα συνεχίσουν να ανατριχιάζουν ακούγωντας για τον ήλιο της δικαιοσύνης τον νοητό. Κι όσο συμβαίνει αυτό, όσο ο αγώνας για απόδοση δικαιοσύνης θα παραμένει ζωντανός, τόσο θα ζει και ο ελεύθερος Μίκης που ήθελε να πεθάνει ως κομμουνιστής.