Χωρίς καμία διάθεση να προασπίσουμε μισαλλόδοξες αντιδράσεις, οφείλουμε να πούμε κάποια πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Το να αφοδεύεις στο σύμβολο πίστης κάποιων ανθρώπων δεν αποτελεί δα και κάποια επανάσταση. Αντιθέτως, τα τελευταία χρόνια τείνει να γίνει μόδα.
Πολλοί άγνωστοι έφτιαξαν όνομα για τον εαυτό τους παίζοντας με σύμβολα που είναι ιερά για μερίδα ανθρώπων, αλλά όχι για αυτούς τους ίδιους. Έτσι, έρχονται στο επίκεντρο της προσοχής, δίχως να έχουν δα και κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο να πουν.
Υπάρχουν βεβαίως και περιπτώσεις καλλιτέχνων που χρησιμοποίησαν σύμβολα της ίδιας τους της πίστης όπως στο έργο “Piss Christ” του Andres Serrano.
Ο Καζαντζάκης στον Τελευταίο Πειρασμό του έφτιαξε ένα αριστούργημα, το οποίο όμως σεβάστηκε το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού. Και οι αντιδράσεις που υπήρξαν ήταν εκ μέρους ενός πολύ συντηρητικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, μεταξύ αυτών και της ηγεσίας της εκκλησίας σε μία περίοδο σκοτεινή για τη χώρα.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να κυριαρχεί μία τάση όπου η πρόκληση γίνεται για να αποδειχθεί ότι μπορεί να γίνει. Ότι η πρόκληση για την πρόκληση αποτελεί εν τέλει το απόλυτο τεκμήριο της ελευθερίας έκφρασης. Δεν είναι.
Δεν είναι καν “προοδευτικό” το να είσαι ασεβής προς αυτό που είναι ιερό για κάποιους ανθρώπους. Το έχουμε δει ξανά και ξανά και όχι αναγκαστικά από Αριστερούς. Στη Σουηδία οι ακροδεξιοί είναι αυτοί που καίνε το Κοράνι, όχι οι Αριστεροί, εις το όνομα της προάσπισης της φιλελεύθερης κουλτούρας της Σουηδίας.
Άραγε, αυτός ο εύκολος προοδευτισμός της ασέβειας προς σύμβολα, μήπως τελικά δεν είναι και τόσο προοδευτικός;
