Του Αλέξανδρου Ζέρβα | Ομολογώ πως αντιλαμβάνομαι πλέον ότι υπάρχουν δεδομένα στη νέα πραγματικότητα που ζούμε, τα οποία διαμορφώνουν συνθήκες πολύ χειρότερες ακόμη κι απ’ αυτή την επιβολή στον ελληνικό λαό από τους δανειστές ενός νέου πολύ σκληρού μνημόνιο, το οποίο μάλιστα εισηγείται αυτή τη φορά μια κυβέρνηση με βασικό κορμό ένα κόμμα της Αριστεράς. Κι αυτό γιατί διαμορφώνουν μια κουλτούρα, η οποία από τη μια είναι πολύ ξένη προς τις αξίες της Αριστεράς, ενώ από την άλλη για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ιδιαίτερα τη σημερινή εποχή, μοιάζει εντελώς απεχθής.
Οι εκπρόσωποι του Αυριανισμού πάντως δεν εμφανίστηκαν χθες στον αντιμνημονιακό αγώνα και στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ κι 4-5 χρόνια είχαν διαβλέψει πως οι μνημονιακές πολιτικές λιτότητας θα είχαν άμεσες επιπτώσεις στην πολιτική ζωή της χώρας και φρόντισαν να προσεταιριστούν εκείνες τις δυνάμεις, οι οποίες έδειχναν να αναδύονται από τις μεγάλες κοινωνικές διεργασίες. Όλο αυτό το διάστημα βέβαια πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι περισσότεροι δε δείξαμε να ενοχλούμαστε ιδιαίτερα από την παρουσία τους. Αντίθετα, παρακολουθούσαμε με αίσθημα «πολιτικής αγαλλίασης» τις εκπομπές που προέβαλλαν τα κανάλια τους, κάποιοι μάλιστα αναπαρήγαγαν τον συνομωσιολογικό και λαϊκίστικό λόγο τους. Ναι, είχαμε και αυτή την αυταπάτη, τους θεωρούσαμε και αυτούς «φυσικούς συμμάχους»…
Μέχρι που ήρθαν τα δύσκολα, όταν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έκρινε πως πρέπει να προβεί σε μια ακραία συνθηκολόγηση απέναντι στους εκβιασμούς των δανειστών προκαλώντας τις εντονότατες αντιδράσεις ενός πολύ μεγάλο μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, που τόνισε ότι αυτοί θα έπρεπε να απορριφθούν σύμφωνα και με τη λαϊκή εντολή της 5ης Ιουλίου.
Η εν λόγω κατάσταση προφανέστατα επέτασσε μια πολύ σοβαρή και σε βάθος συζήτηση σχετικά με τον εν λόγω επώδυνο συμβιβασμό αλλά και τις εναλλακτικές προτάσεις που μπορεί να υπήρχαν. Δεν είμαι σίγουρος εάν όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές ήταν διατεθειμένες να μπουν σε μια τέτοια κουβέντα, αντίθετα όμως μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι οι δυνάμεις του Αυριανισμού έκαναν ό,τι ακριβώς περίμενα, κρίνοντας από την εμπειρία των εποχών του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη. Άρχισαν να εκτελούν(σε απόλυτο συντονισμό με τα μεγάλα συστημικά ΜΜΕ) «πολιτικά συμβόλαια θανάτου» εις βάρος των διαφωνούντων.
Είδαμε λοιπόν εφημερίδες, κανάλια, αλλά και διάφορες «απίθανες» ιστοσελίδες στο διαδίκτυο να μιλάνε για «Ιουλιανά κι αποστάτες», να κάνουν λόγο για «κάποιους εντός του ΣΥΡΙΖΑ που εξυπηρετώντας το σχέδιο Σόιμπλε θέλουν να ανατρέψουν την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς», να καλούν τον Αλέξη Τσίπρα «να καθαρίσει το κόμμα από τους διαφωνούντες». Το μεγάλο πρόβλημα όμως προκύπτει στο βαθμό που κάποιος εύλογα υποθέτει ότι τέτοιου είδους δημοσιεύματα προφανώς και δεν προκύπτουν από «παρθενογένεση».
Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές πως σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία που μοιάζει απόλυτα αναγκαίο και ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεφύγει από τη φάση της ανυπέρβλητης αντίφασης που διέρχεται, αλλά κυρίως η ελληνική κοινωνία να μπει ξανά στο προσκήνιο, τέτοιου είδους φωνές καλό είναι να παραμεριστούν. Άλλωστε, ο «Καινούργιος θαυμαστός κόσμος του Αυριανισμού» μπορεί να περιμένει. Εκτός κι αν κάποιοι έχουν στρατηγικά επιλέξει ότι, εκτός από το νέο Μνημόνιο, αποτελεί και η επιβολή «λοβοτομής» στην ελληνική κοινωνία μονόδρομο για τη χώρα.
Υγ: Η κυβέρνηση διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι προτεραιότητα της στις νέες πολιτικές συνθήκες είναι η αντιμετώπιση της διαφθοράς αλλά και τη διαπλοκής. Αν και προσωπικά θεωρώ ότι κάτι τέτοιο δε συμβαδίζει με το μνημονιακό μονόδρομο(μην ξεχνάμε πως κάποια νομοθετήματα επί κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου, Λούκα Παπαδήμου κι Αντώνη Σαμαρά είχαν έρθει καθ’ υπαγόρευση γνωστών οικονομικών παραγόντων), οφείλω όμως να επισημάνω πως πιθανότατα θα αποτελέσει την πιο απτή απόδειξη στήριξης της κυβέρνησης από όσους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ διαχώρισαν τη θέση τους όσον αφορά στα μνημονιακά νομοθετήματα. Εκτός κι αν ενυπάρχει πράγματι η ψευδαίσθηση σε κάποια κυβερνητικά στελέχη πως κάτι τέτοιο θα επιτευχθεί με τη στήριξη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού. Κοινώς πως θα είναι σε θέση να βρεθούν επί παραδείγματι απέναντι στους καναλάρχες, έχοντας ως συμπαραστάτες την Ντόρα Μπακογιάννη αντί της Ζωής Κωνταντοπούλου, τον Σταύρο Θεοδωράκη αντί του Παναγιώτη Λαφαζάνη ή τον Βαγγέλη Βενιζέλο αντί της Νάντιας Βαλαβάνη. Ίδωμεν…
