Μέσα σε ατμόσφαιρα γεμάτη κατάνυξη, αλλά και συγκίνηση στις 30 Ιουλίου, ημέρα Σάββατο, στον ιερό ναό της Ευαγγελίστριας Χαλέπας έγινε η χειροτονία του Διακόνου π. Φανουρίου παπα σε Πρεσβύτερον, παρουσία πλήθους κληρικών και πιστών μεταξύ των οποίων ήσαν και οι Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Παν. Θεσσαλονίκης κ.κ. Αντώνιος Παπαδόπουλος και Παναγιώτης Σκάλτσης.
Μετά από αρκετό καιρό στον βαθμό του Διακόνου ο π. Φανούριος έλαβε και τον βαθμό του Πρεσβύτερου. Η διακονία του πλησίον του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη μας κ.κ. Δαμασκηνό δεν του πρόσφερε μόνο εμπειρίες αλλά και γνώσεις διακονίας του ανθρώπου, οι οποίες σε συνδυασμό με την θεολογική του κατάρτιση, όπως φανερώνει το Master που έχει και οι τέσσερις ξένες γλώσσες που γνωρίζει, δίνουν εχέγγυα ότι δεν θα είναι μόνο ένας άξιος ιερέας, αλλά και ένας αληθινός διάκονος του ανθρώπου μιμούμενος τον Χριστόν, όπως θέλει τον ιερέα η σύγχρονη εποχή, διότι η Ορθόδοξη Ιερωσύνη δεν είναι συνέχεια κληρονομικού και εξουσιαστικού ιερατείου, ούτε μια εγκόσμια αρχή για αντιμετώπιση των θρησκευτικών αναγκών του ανθρώπου, αλλά πέρα, και πάνω από όλα είναι το μυστήριο το οποίο φέρνει την σφραγίδα των θαυμάτων της ενανθρωπίσεως του θεού.
Είναι ο μάρτυρας του πόνου και της αγάπης του θεού για τον λαό του, γι’ αυτό είναι και νοείται ως οδύνη μίας εσταυρωμένης αγάπης υπέρ του ανθρώπου, γι’ αυτό και ο άγιος Ι. Σιναστης λέει ότι «η ιερωσύνη είναι όλη αγάπη και η αληθινή αγάπη είναι σταυρός».
Με την έννοια αυτή καλείται ο π. Φανούριος να πραγματοποιεί το ιερατικό του ήνος αλλά και την τιμή προς την ιερατική του κλήση ως εξής:
Α) Με ταπείνωση, μιμούμενος τον Χριστόν, ο Οποίος όντας πλούσιος σε έλεος, γίνεται πτωχός για την αμαρτία του ανθρώπου και έτσι πλουτίζουμε εμείς με την θεότητά του. Ο Θεός δεν σώζει βιάζοντας και εξαναγκάζοντας τον άνθρωπο με την δύναμή του, αλλά αλκύοντάς τον με την άνευ όρων αγάπη του, γι’ αυτό και ο ιερέας ως δούλος του «δούλου Χριστού» οφείλει να παραβιάσει τον εαυτό του για να μιμηθεί τον Χριστόν που εδίδαξε «εσεα πανω δουλος» και έτσι να κερδίσει τον σεβασμόν όλων με την αγάπη των και την διακονία και όχι με πρωτοκαθεδρία και παντοκρατορία.
Στοιχεία μίας τέτοιας ταπεινής διακονίας έδειξε ο π. Φανούριος και με την διακονία του αλλά και με τον συγκινητικό λόγο του, στον οποίο ετόνισε την «εσταυρωμένη αγάπη
Β) Με την αθωότητα της παιδικότητας. Ο Χριστός έρχεται στην πρώτη επαφή με τον κόσμο ως βρέφος και ως παιδί. Είναι ένας νηπιασμός, γεμάτος αθωότητα που φανέρωνε το αμέτρητο της θείας οδύνης για να νικηθεί η θανατηφόρος ηδονή.
Επομένως ο ιερέας πρέπει να έχει την καρδιά ενός νηπίου και ενός παιδιού, γιατί η Ιερωσύνη δεν είναι η στιγμή που τελειώνουν όλα τη στιγμή της χειροτονίας αλλά μία διαρκής μεταμόρφωση διότι δεν μπορεί να ιερουργεί το έλεος και την δόξα του θεού χωρίς την απλότητα και την αρετή της παιδικότητας, γιατί μόνο με την καθαρότητα της καρδιάς και των χεριών «λήψεται ευλογίαν παρά Κυρίου και ελεημοσύνη παρά Θεού» (Ψαλμ. 23, 3, 5) και θα γνωρίσει τον σεβασμό και την αγάπη του ποιμνίου του. Και την απλότητα την έχει ο π. Φανούριος που μ’ αυτό θα λειτουργεί και
Γ) Με την περιπέτεια. Ο Ιησούς υπήρξε για τον κόσμο ο «Ξένος» και Εκείνος που διέσχισε σιωπηλά την σκληροκαρδία του κόσμου – σηκώνοντας τον Σταυρό του και μη αναιρόντας την αγάπη του προς τους εχθρούς και τους διώκτες του.
Και αυτό ακριβώς συμβουλεύει τον ιερέα του, να απαρνείται τον εαυτόν του και αίροντας τον σταυρό του να τον ακολουθεί «όπου αν απέρχηται» μη περιμένοντας εγκόσμια δικαίωσή του, γι’ αυτό η Ιερωσύνη δεν είναι ούτε κατόρθωμα για σελίδα της ιστορίας, ούτε προνόμια που εξασφαλίζει πολλά, αλλά είναι η κλήση του Θεού, σε μια ελευθερία όχι μόνο από τα πάθη αλλά και από τα πράγματα του κόσμου και τα χρήματα.
Ο Θεός καλεί τον Ιερέα σε αποστολή που συνοδεύεται αυτή από μαρτύρια και από το μαρτύριο, τον καλεί σε μια περιπέτεια της οποίας κανείς δεν γνωρίζει το τέλος παρά μόνο Αυτός που καλεί και αποστέλλει «ως πρόβατα εν μέσω γυιων».
Είναι ο ιερέας ένας εξόριστος μαζί με όλους τους πιστούς του στην έρημο αυτού του κόσμου που είναι κατά βάση άθεος και άκοσμος, και ιερουργόντας το μυστήριο του Χριστού ευαγγελίζεται την ανάδειξη του κόσμου σε παράδεισο του Θεού.
Η θεολογική κατάρτιση αλλά και η πίστη και η αγάπη προς τον Θεό του π. Φανούριου καθώς και ο πόθος του για διακονία του Θεού στα πρόσωπα των πιστών της Ευαγγελίστριας Χαλέπας αποτελούν τις μαρτυρίες πως το «άξιος, άξιος» που εγέμισε τον ιερό ναό συνιστά την αλήθεια της ύπαρξης ενός ιερέα στο πρόσωπό του, ο οποίος με τις σοφές υποδείξεις του καταξιωμένου στη συνείδηση του ποιμνίου του κ. Αναστασίου Σπινθουράκη θα συνεχίσει το μεγάλο έργο προς δόξα του Θεού.
Ο κόσμος σήμερα θέλει αληθινούς ιερείς γιατί τους έχει ανάγκη. Ένας λοιπόν αληθινός ιερέας θα είναι και ο π. Φανούριος. Γι’ αυτό και η θεία Χάρη που έλαβε ως αληθινό διάκονό της θα τον ενισχύσει να διασχίσει την σκληροκαρδία του κόσμου με ταπείνωση και απλότητα καρδιάς και να κερδίσει έτσι την αγάπη του ποιμνίου του.
Το ευχόμεθα ολόψυχα. Ας είναι λοιπόν πολλά και ευλογημένα τα χρόνια της νέας του διακονίας.
Μαρεντάκης Παναγιώτης
Θεολόγος – τ. Π/ρχης
