Ο βουλευτής της ΝΔ Βύρων Πολύδωρας κατηγόρησε τον υπουργό Οικονομικών για «λενινιστικού τύπου ιδεολογική στάση» σχετικά με το θέμα της φορολογίας ακινήτων.
Σε ερώτηση του προς τον υπουργό Οικονομικών, ο Βύρων Πολύδωρας επικαλείται δήλωση του Γιάννη Στουρνάρα κατά τη συζήτηση επί της πρότασης μομφής, ο οποίος ανέφερε: «όλες οι προηγμένες χώρες και ακόμα περισσότερο οι αγγλοσαξωνικές που είναι “η Μέκκα του καπιταλισμού”, στηρίζονται σε τέτοιους φόρους». Παράλληλα χαρακτήρισε τον φόρο ακίνητης περιουσίας ως τον «πιο δίκαιο».
Ο Βύρων Πολύδωρας σχολιάζει στην ερώτησή του: «Επειδή μια τέτοια τοποθέτηση, πέραν του ότι είναι παντελώς ανακριβής και αβάσιμη, κρύβει και μια ιδεολογική στάση Λενινιστικού τύπου (όπως φαίνεται στο διάταγμα ΄΄περί γης΄΄ ή ΄΄περί απαλλοτρίωσης γαιών΄΄ του Συνεδρίου των Σοβιέτ στο Σμόλνι της Πετρούπολης της 8ης Νοεμβρίου 1917), πράγμα απαράδεκτο υπό συνθήκες δημοκρατίας και ελεύθερης οικονομίας, έστω και υπό κρίσιν».
«Μια τέτοια θέση ισοδυναμεί προς τιμωρία των δύσμοιρων ΄΄νοικοκυραίων΄΄ δημιουργών-πολιτών, των ΄΄μερμηγκιών΄΄, κατ’ αντίθεση προς τους ΄΄τέττιγγες΄΄ της διασκέδασης, της σπατάλης και κραιπάλης», προσθέτει και συνεχίζει: «Σε μια τέτοια προσέγγιση ενυπάρχει και μια ανήθικη σκέψη, εντελώς συκοφαντική για την μεσαία τάξη εν τω συνόλω της, ότι δηλαδή αυτό που έχτισαν ή αυτό που απέκτησαν από κληρονομιά ή γονική παροχή οι εν λόγω ιδιοκτήτες είναι προϊόν φοροκλοπής ή φοροδιαφυγής ή άλλης παράνομης και αθέμιτης συμπεριφοράς».
Επιπλέον αναφέρει πως «η άποψη αυτή περί της ΄΄δικαίας΄΄ φορολόγησης των ακινήτων είναι, σύμφωνα με την έρευνα που έχω κάνει, μάλλον τραγικά εσφαλμένη και ιστορικά απορριμμένη ήδη από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, η διακήρυξη της οποίας φώτιζε την προάσπιση του δικαιώματος της ιδιοκτησίας (proprieté) ισότιμα με τις αρχές της ελευθερίας (liberté), ισότητας (egalité) και αδελφότητας (fraternité)».
Ο Βύρων Πολύδωρας καλεί τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρας να ενημερώσει την Βουλή «σε ποιες χώρες χώρες της Ε.Ε. ή της Ευρωζώνης ή του ομοιοπαθούς Νότου (δηλαδή, ποιά χώρα ΄΄αντιγράφουμε΄΄;), επιβάλλεται φόρος ακίνητης περιουσίας με μόνο κριτήριο την «απλή κατοχή-κυριότητα», την μηδέν εισόδημα αποφέρουσα». Επίσης, ζητεί να μάθει «πώς δεν επισπεύδεται η είσπραξη των φορολογικών και ΄΄ποινικών΄΄ εσόδων από πηγές όπως η λίστα Lagard και άλλες λίστες εξαγωγέων συναλλάγματος ή από τις διαβόητες offshore;».
«Γιατί εκεί υπάρχει τόση προκλητική βραδύτητα, αδράνεια, ακινησία και αβελτηρία των διωκτικών αρχών και των αρμοδίων υπηρεσιών, κατ’ αντιδιαστολήν προς την εύκολη και ταχύτατη εφόρμηση των φοροεισπρακτόρων εναντίον των ιδιοκτητών; Γιατί δεν αντιπροτείνονται αυτά τα δυνητικά εκ των λιστών έσοδα κατά συμψηφισμό ή ως ισοδύναμα προς την τρόϊκα;», διερωτάται.
«Με το να ΄΄πάρει΄΄ τις περιουσίες των πτωχών ή νεοπτώχων πλέον πολιτών του το κράτος γίνεται δυνατότερο, πλουσιότερο, ευδαιμονέστερο; Ή μήπως αποτελεί στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης να προωθηθεί ένα είδος ΄΄ανάπτυξης΄΄ μέσω των distress funds (κεφαλαίων απελπισίας), που θα ΄΄επενδύουν΄΄, αρπάζοντας τις περιουσίες των Ελλήνων ως γνήσια ΄΄vultures΄΄ (΄΄αρπακτικά΄΄), όπως ακριβώς και με κυνισμό αυτοαποκαλούνται στη σύγχρονη τραπεζική ορολογία;», καταλήγει.