ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Πέρυσι με τα πρώτα περιοριστικά οικονομικά μέτρα, που πήρε η κυβέρνηση, το συζήτησα με φίλο την ώρα που έπινα τον καφέ της παρηγοριάς, σένα ταπεινό καφενεδάκι. «Και τώρα τι θα κάνει ο κόσμος Τάκη»; -«Πως θα βγει η χώρα από την κρίση»; -Ξέρεις μου λέει το ανέκδοτο με το χοίρο και τα βελανίδια»;- «Δεν το ξέρω, για πες, είμαι έτοιμος να το ακούσω».
«Ήτανε μια φορά ένας χοίρος ,και του δώσανε να φάει βελανίδια, χωρίς περιορισμό. Έφαγε ανεξέλεγκτα, του σκασμού, πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας». «Όταν έφθασε η ώρα να βγάλει την τροφή, από την γνωστή οδό, έπαιξε μουγκρητό γιατί ήτανε δυσκοίλιος, που ακούστηκε , από βουνά κάμπους και πελάγη».
Έτσι μου λέει ο φίλος μου ο Τάκης θα την πάθουμε κι εμείς. Μα «όλοι μαζί τα φάγαμε» Τάκη; -«Σίγουρα δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, άλλοι έφαγαν πολλά, άλλοι λίγα και άλλοι καθόλου». «Όλοι όμως φταίμε διότι, τις κυβερνήσεις εμείς τις ψηφίζουμε,
αντιπρόσωποι μας είναι αυτοί που κυβερνούν»; Γιατί τόσα χρόνια δεν απαιτήσαμε χρηστή διαχείριση και έντιμη διοίκηση, ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης της χώρας παρά ο καθένας βγάζει την ουρά του απέξω και τα ρίχνει στους άλλους. «Θυμάσαι μου είπε ο Τάκης, τον λόγο του προέδρου Τζον Φ. Κένεντυ που είχε πει¨ «Δεν έχει σημασία τι θα κάνει η πατρίδα για σένα, αλλά τι θα κάνεις εσύ για τν πατρίδα».Μεγάλη κουβέντα αυτή Τάκη. Λόγια μεγάλων ανδρών αλλά πως γίνονται πράξη.
