Την Κυριακή, 03 Φεβρουαρίου 2013, στην αίθουσα του Τ.Ε.Ε (Νεάρχου 23) στα Χανιά, στις 8.00 μ.μ. ο πολιτιστικός σύλλογος “ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ” προβάλλει στο ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ (Β’ κύκλος) την βραβευμένη ταινία: “Machuca“ (2004) του Andres Wood, που εξιστορεί με αρκετή συγκίνηση την πνευματική ενηλικίωση τριών αρκετά διαφορετικών ηρώων, τοποθετώντας τους στην ιδιαίτερα τεταμένη πολιτική περίοδο του 1973 στη Χιλή.
Σενάριο: Ρομπέρτο Μπρόντσκι, Μαμουν Χασαν, Αντρές Γουντ | Παίζουν: Ματιας Κερ, Αριελ Ματελουνα, Μανουέλα Μαρτελι, Αλ. Κουπενχαϊμ, Φεδερικο Λουπι | Γλώσσα: Ισπανικά | Διάρκεια: 105΄| Φεστιβάλ Καννών – Δεκαπενθήμερο σκηνοθετών
Χιλή, 1973. Εποχή της κυβέρνησης Αλιέντε. Ο Ινφάντε κι ο Ματσούκα ζουν στο Σαντιάγκο, δυο 11χρονα αγόρια από δυο κόσμους που χωρίζονται από ένα αόρατο κι όμως αδιαπέραστο τοίχος. Ο Ινφάντε ζει στην πλούσια καθωσπρέπει συνοικία, ο Ματσούκα στην τενεκεδούπολη λίγα τετράγωνα μακριά. Είναι μια εποχή, που κάποιοι, εμπνευσμένοι από την επαναστατική αύρα των ημερών, προσπαθούν να γκρεμίσουν τις διαχωριστικές γραμμές που χωρίζουν τους ανθρώπους.
Ένας απ’ αυτούς είναι και ο διευθυντής ενός ιδιωτικού σχολείου. Με την υποστήριξη των γονιών των μαθητών του, δέχεται στο επιλεκτικό σχολείο του και παιδιά από πάμπτωχες οικογένειες. Είναι αποφασισμένος να διδάξει στους μαθητές τον σεβασμό προς τον άνθρωπο. Ο Ματσούκα κι ο Ινφάντε βρίσκονται στην ίδια τάξη. Η φιλία τους θα τους οδηγήσει σε συναρπαστικές ανακαλύψεις και εκπλήξεις.
Όμως, αυτή η προσπάθεια ενοποίησης των δυο κόσμων, πέρα από τα πρακτικά της προβλήματα, έρχεται αντιμέτωπη και με την ανοιχτή κοινωνική σύγκρουση που συνταράζει την χιλιανή κοινωνία, ενώ η ανατροπή του Αλιέντε, θα φέρει τους δυο φίλους μπροστά σε μια αδυσώπητη κοινωνική πραγματικότητα και ένα οδυνηρό βήμα ενηλικίωσης
Λίγα λόγια για την ταινία από τον σκηνοθέτη της: Η ταινία έχει πολλά σημεία αφετηρίας. Αρχικά την προσοχή μου τράβηξε η περίληψη μιας ιστορίας που έγραψε ένας από τους σεναριογράφους της προηγούμενης μου ταινία La Fiebre del loco. Διαδραματίζονταν το 1978 και πρωταγωνιστές ήταν δύο έφηβοι, φανατικοί της ταινίας Saturday Night Fever και της μουσικής που ακουγόταν σ’ αυτήν. Όταν συζητήσαμε την σύνοψη της ιστορίας αντιλήφθηκα ότι προσεγγίζαμε την ταινία από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Ήταν η σύζυγός μου που με ώθησε να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που στα αλήθεια ήθελα να κάνω ήταν μια ταινία για τις εμπειρίες μου στο γυμνάσιο.
(…) Για τις δύο πρώτες ταινίες μου, όπως και στην ταινία Machuca, η θεματολογία τους προέκυψε αυθόρμητα. Αυτό που μπορώ να πω, είναι ότι, χωρίς καμιά αμφιβολία, αυτολογοκρινόμαστε αρκετά. Καθώς η χώρα είναι ακόμα βαθιά διχασμένη ως προς αυτά που συνέβησαν το 1973, δεν είναι εύκολο να κάνεις μια ταινία γι’ αυτά τα γεγονότα. Στο παρελθόν δεν νομίζω ότι πριν ήμουν αρκετά ώριμος να κάνω μια τέτοια ταινία. Δεν είχα μια καθαρή άποψη για το τι συνέβη εκείνη την εποχή.
(…)Η πολιτική κατείχε ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην καθημερινή ζωή στις δεκαετίες του ’70 και ’80. Ο καθένας άνηκε σε κάποιο κόμμα. Αν και ήμουν αρκετά νέος εκείνη την εποχή όλα αυτά είναι βαθιά χαραγμένα μέσα μου.
(…) Το πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζεται η ταινία ταιριάζει ακριβώς με την κατάσταση που θέλαμε να απεικονίσουμε. Προσπαθήσαμε να αποδώσουμε την εποχή μέσα από στοιχεία άμεσα αντιληπτά, όπως τα συνθήματα στους τοίχους και οι αφίσες. Επίσης να δώσουμε στον θεατή με ένα τρόπο έξυπνο πληροφορίες μέσα από τις χειρονομίες και τις εκφράσεις των προσώπων των πρωταγωνιστών. Η ταινία λειτουργεί σε διάφορα επίπεδα ωστόσο για μένα το κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι το πιο σημαντικό.
(…) Όταν ξεκίνησα να κοιτάζω πίσω, σε εκείνα τα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι πέρα από τις πολιτικές περιπέτειες είχαμε ακόμα μια αίσθηση ελευθερίας και ευτυχίας. Ήθελα αυτή να περάσει στον θεατή, μέσα από την ταινία.
(…) Όλα τα γεγονότα της ταινίας τα βλέπουμε μέσα από την οπτική του Gonzalo. Αυτό μας έδωσε μια ελευθερία στην αφήγηση της ιστορίας και ακόμα περισσότερο την ευκαιρία να παίξουμε μ’ αυτά που συμβαίνουν εκτός οθόνης. Νομίζω ότι γι’ αυτό, τόσο πολλοί θεατές ταυτίζονται με την ιστορία. Όλοι μπορούμε να δούμε κάτι από τον εαυτού μας σ’ αυτή με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.
(…) Θαυμάζω πολλούς σκηνοθέτες όμως αυτή η ταινία είναι σαφώς επηρεασμένη από το έργο των Francois Truffaut και Louis Malle. Ήθελα η ταινία να είναι ένας φόρος τιμής στους χιλιανούς σκηνοθέτες Miguel Littin, Raul Ruiz, Particio Guzman και Helivio Soto.
Αποσπάσματα από συνέντευξη του σκηνοθέτη στην ηλεκτρονική τοποθεσία www. Artificial-eye.com
Κριτική ταινίας από το CinemaNews.gr: Βρισκόμαστε στο Σαντιάγο της Χιλής το 1973, λίγο πριν ο δικτάτορας Augusto Pinochet καταλάβει την εξουσία. Ο Pedro Machuca είναι ένα φτωχό αγόρι που χάρη σε ένα «κοινωνικό πείραμα», βρίσκεται (με υποτροφία) στο ιδιωτικό σχολείο ‘st. Patrick’s English SchoolA. Στην τάξη του θα συναντήσει τον ντροπαλό Gonzalo, που προέρχεται από μια πλούσια οικογένεια και με τον οποίο γρήγορα θα γίνει φίλος, παρότι οι νταήδες του σχολείου έχουν άλλη άποψη. Ο Gonzalo γοητεύεται από την επαφή με τον κόσμο του Pedro, μακριά από τον προστατευτισμό της οικογένειάς του. Στην παρέα των δύο αγοριών θα προστεθεί η τσαχπίνα γειτόνισσα του Pedro, Silvana, την οποία θα διεκδικήσουν με το ίδιο ενδιαφέρον. Όσο όμως τα πολιτικά πάθη εντείνονται, οι δύο φίλοι συνειδητοποιούν το χάσμα που τους χωρίζεισε «ταξικό» επίπεδο. Το πραξικόπημα της 11ης Σεπτεμβρίου θα βάλει τελικά τις σχέσεις των τριών σε δοκιμασία.
Η ταινία του Andres Wood εξιστορεί με αρκετή συγκίνηση την πνευματική ενηλικίωση τριών αρκετά διαφορετικών ηρώων, τοποθετώντας τους στην ιδιαίτερα τεταμένη πολιτική περίοδο του 1973 στη Χιλή. Χρησιμοποιώντας αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να σχολιάσει μια περίοδο με νωπές ακόμα μνήμες χωρίς όμως να προκαλεί. Αυτό που ίσως περνά απαρατήρητο -και πρέπει να σημειωθεί- είναι η προσπάθεια του Wood να μην παγιδευτεί στην παρουσίαση των καταστάσεων με χρήση κλισέ και εύκολων χαρακτηρισμών, παραμένοντας (κατά το δυνατόν) αντικειμενικός. Οι ερμηνείες χαρακτηρίζονται από έντονη φυσικότητα κερδίζοντας από το πρώτο λεπτό τη συμπάθειά μας, ενώ την προσοχή μας τράβηξε η μεταστροφή του χαρακτήρα του Gonzalo. Αν και βολεμένο πλουσιόπαιδο, αρχίζει να προβληματίζεται για την κατάσταση καταλήγοντας στις διαδηλώσεις στους δρόμους του Σαντιάγο. Η ταινία έκανε σημαντική εισπρακτική πορεία στη Χιλή, αφήνοντας παράλληλα θετικές εντυπώσεις στα διεθνή φεστιβάλ όπου προβλήθηκε.
Το trailer της ταινίας:
[youtube id=”l_p3QAPtdEY” width=”620″ height=”360″]
