Είναι μαγικές οι στιγμές που ζούμε κυρίες και κύριοι. Ειδικά για τους λάτρεις του σουρεαλισμού, η εποχή αυτή είναι ανεκτίμητη. Και εξηγούμαι… Καταρχάς, το γεγονός ότι ξύπνησα και άφησα τη βόλτα με τους φίλους που θα μάζευαν χόρτα στο βουνό για να πάω στην παρέλαση δημιουργεί από μόνο του ένα τεράστιο εσωτερικό ερωτηματικό σχετικά με τις σταθερές της ζωής μας. Ερωτηματικό που πολλοί έχουν αποβάλει με την αντιφατική ρήση «Ποτέ μη λες ποτέ». Ας είναι…
Κυριακή 25 Μαρτίου 2012, 12μμ
Προχωρώ προς το σημείο που θα γίνει η παρέλαση υπό τους ήχους του άσματος «Μακεδονία ξακουστή…». Το μανταρίνι που βιαστικά έφαγα πριν φτάσω εδώ για να μην στοχοποιηθώ ως τρομοκράτισσα ανακατεύεται μεσ’ το στομάχι μου καθώς τα μεγάφωνα ξερνάνε στρατιωτικά εμβατήρια. Προς το σημείο των επισήμων βλέπω από μακρυά άσπρα κράνη. «Εδώ είμαστε» λέω και κατευθύνομαι στο σημείο ενδιαφέροντος. Το οποίο ήταν αποκλεισμένο από τα ΜΑΤ. Κάποιοι πολίτες άρχισαν να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται, και τότε ακριβώς οι… προστάτες του πολίτη έριξαν χημικά. Πάνω σε πολίτες, γονείς, μια γυναίκα με το μωρό, μόλις που πρόλαβε να το σκεπάσει, μια άλλη λιπόθυμη μέσα στον Κήπο, ήρθε ασθενοφόρο και την πήρε.
– «Το όνομα και το τηλέφωνο του εισαγγελέα που έχει υπηρεσία», ζήτησε ένας συγγενής της.
– «Δεν το ξέρω, να πάρετε το 11888», απαντάει υπεροπτικά ο υπεύθυνος των αστυνομικών.
– «Δεν ντρέπεστε λίγο, ψέματα μας λέτε. Διαφήμιση στην εταιρεία κάνετε;»
– «Καπιταλισμό έχουμε κύριε», ανταπαντά το ψύχραιμο όργανο της τάξης!
Τώρα ομάδες πολιτών πιο προετοιμασμένες μπαίνουν στη μέση του δρόμου και παρατίθενται μπρος στα ΜΑΤ με κράνη και αντιασφυξιογόνες μάσκες, αναγκάζοντας την διμοιρία να υποχωρήσει ελαφρώς, υπό την πίεση προφανώς και του «άμαχου πληθυσμού». Κι ένας κύριος διαπληκτιζόταν με κάποιον άλλον φωνάζοντάς του «Πασόκε, ε Πασόκε», κάνοντάς το να ακούγεται σαν την πιο βαριά βρισιά.
Και ενώ συμβαίνουν αυτά, πίσω από τα κεφάλια των ΜΑΤ βλέπω μεγάλες ελληνικές σημαίες να κινούνται: ήταν οι μαθητές που έκαναν παρέλαση. «Μα πώς γίνεται, αφού από δω πρέπει να περάσουν;» απόρησα πολύ σοβαρά τώρα. Οι ιθύνοντες ήταν αποφασισμένοι να γίνει η παρέλαση, δηλαδή να περάσουν οι μαθητές μπροστά από τους επίσημους. Κι έτσι, αμέσως μετά την… εξέδρα, που δεν είχε στηθεί, έστελναν την παρέλαση από ένα στενό αριστερά και την έληγαν εκεί. Για να μην πουν ότι ματαιώθηκε – και όντως, δεν είπε κανείς ότι διεκόπη στη μέση της διαδρομής μιας και παρέλασαν όλοι!
Στην «εξέδρα» βρίσκονταν εκπρόσωποι της πολιτικής και θρησκευτικής ιθύνουσας τάξης, απέναντί τους η φιλαρμονική του στρατού, παραδίπλα τα τηλεοπτικά συνεργεία, και γύρω τους αρκετές διμοιρίες των ΜΑΤ. Όλο το κράτος ήταν εκεί να αλληλοσυγχαίρεται. Και στη μέση τα σχολεία. Που ήρθαν με το ζόρι αφού σε ορισμένα από αυτά οι καθηγητές μοίραζαν απουσίες αν αποφάσιζε καποιος μαθητής να μην συμμετάσχει. Θυμηθείτε την παιδική σας ηλικία και φανταστείτε το παράδοξο: οι μαθητές που πάντα χαίρονταν να χάνουν μάθημα για τις πρόβες της παρέλασης να δηλώνουν ότι δεν θέλουν να συμμετάσχουν –είναι άλλωστε προαιρετικό- και οι καθηγητές να τους απειλούν με απουσίες.
Προσπάθησα να δω τις αντιδράσεις τους μπροστά στους επίσημους αλλά ήταν όπως σας είπα αποκλεισμένη ζώνη. Κατάφερα μόνο να δω, όταν πήγα μέσα από τα στενά παρακάμπτοντας τις αποκλεισμένες οδούς, τα τμήματα των μεγάλων τάξεων –λυκείου μάλλον- όπου ορισμένοι μαθητές φορούσαν μαύρο πουκάμισο, μαντήλια κρητικά, ή και άσχετο χρώμα μπουφάν, ή ακόμη το άσπρο τους πουκάμισο κρεμασμένο έξω από το παντελόνι με χαρωπή αναίδεια. Μόνο την επόμενη μέρα είδα στον Αγώνα της Κρήτης την ιδιαίτερα ακριβή καταγραφή και άλλου διαδικτυακού δημοσιογράφου, ο οποίος κατάφερε να αποσπάσει την φωτογραφία του ανάπηρου μαθητή που μουντζώνει τους επίσημους καθώς περνά με το καροτσάκι από μπροστά τους.
Με τα εμβατήρια να παίζουν και τους γονείς να αγωνιούν να βρουν τα παιδιά τους μέσα στο χάος, τρεις πολίτες συλλαμβάνονται με τις συνήθεις κατηγορίες, ο ένας εκ των οποίων με την καινούριας έμπνευσης κατασκευή: αυτή της «παραβίασης προσωπικών δεδομένων» μιας και φωτογράφιζε τη στιγμή των επεισοδίων που είχαν πριν οι ίδιοι οι αστυνομικοί προκαλέσει.
Από τον σουρεαλισμό στον ρεαλισμό
Είμαι λάτρης του σουρεαλισμού. Και μέχρι εδώ τον «απόλαυσα». Φυσικά, η απόλαυση αυτή είναι σχετική. Είναι η ίδια αίσθηση του υποκειμένου που κινείται μες τον χώρο και καταγράφει τα συμβάντα με μια αίσθηση σαν να αιωρείται πάνω από το χώμα. Όμως, όταν το υποκείμενο υφίσταται ταυτόχρονα αυτό το σκηνικό, αναπόφευκτα η πτήση δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ. Σύντομα τα πόδια πατάνε ξανά στο έδαφος του ρεαλισμού.
Οι τρείς συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς να απαγγελθεί κατηγορία και οι 150 περίπου άνθρωποι που είχαν συγκεντρωθεί για συμπαράσταση τους «παρέλαβαν» και έφυγαν. Μάλιστα, προχώρησαν σε πορεία πριν διαλυθούν. Μόνο που τους ακολουθούσαν 2 διμοιρίες ΜΑΤ, σε απόσταση αναπνοής. Κυριολεκτικά: στο ένα μέτρο απόσταση από τον τελευταίο, βρίζοντας και προκαλώντας με κάθε τρόπο. Η πορεία κινήθηκε προς το πολυσύχναστο παραλιακό Κουμ Καπί όπου πολύς κόσμος έπινε τον καφέ του στη λιακάδα.
Εκεί βγήκαν κάποιοι ακροδεξιοί από μια καφετέρια και με την απειλή όπλου (το οποίο δεν «βγήκε») διέταξαν την πορεία να κάνει μεταβολή και να φύγει. Ακολούθησε συμπλοκή, την οποία αποφάσισαν να διακόψουν τα ΜΑΤ επιτιθέμενα στην πορεία. Συνέλαβαν 32 άτομα επί τόπου, ενώ μετά από ώρα συνέλαβαν και άλλους 30 που απλώς παρέμεναν στο χώρο γύρω από τις κλούβες όπου είχαν μεταφερθεί οι πρώτοι συλληφθέντες. Χωρίς καμία αφορμή. Να μην σας τα πολυλογώ, οι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι μετά τις 10 το βράδυ, ενώ τόσο στο αστυνομικό μέγαρο όσο και στην πλατεία της Αγοράς είχαν συγκεντρωθεί οι υπόλοιποι της πορείας για διαμαρτυρία και συμπαράσταση.
Περισσότερα από 60 λοιπόν άτομα, που ουσιαστικά χρησίμευσαν για καταγραφή στοιχείων, ή αλλιώς φακέλωμα. Οι τέσσερις εξ αυτών, δύο ακροδεξιοί (οι μόνοι από αυτούς που είχαν συλληφθεί) και δύο από την πορεία θα έμεναν για το αυτόφωρο αν επέλεγαν να αλληλομηνυθούν. Ξέρετε πως γίνονται αυτά τα σκηνικά, ε; Λες στον μπάτσο «Θέλω να του κάνω μήνυση», και γυρνάει στον φασίστα και του λέει «Κι εσύ μπορείς να του κάνεις μήνυση για…», αραδιάζοντάς του νομικές δικαιολογίες και κλείνοντάς του το μάτι ώστε να είναι σίγουρος ότι θα έχει και την υποστηρικτική μαρτυρία της Τάξης. Τελικά δεν έγινε καμία μήνυση.
Ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος
Όταν η «κυβέρνηση Παπαδήμου» αποφάσισε ότι οι επίσημοι θα παραστούν στις παρελάσεις, δεν είχαμε φανταστεί ίσως ότι επρόκειτο για την αντίδραση μικρού παιδιού που λέει «εγώ θα την κάνω και δεν με νοιάζει». Γιατί πραγματικά δεν την ένοιαζε. Όταν σε όλη τη χώρα οι πολιτικοί δεν μπορούν να παραστούν σε καμία δημόσια εκδήλωση χωρίς την ισχυρή παρουσία αστυνομικών, προσαγωγές, επεισόδια και ακροβολισμένους στις ταράτσες άνδρες με όπλα, όταν δηλαδή επιλέγουν ως τελευταίο τους χαρτί για την χαμένη τους αξιοπρέπεια και νομιμοποίηση την παραδοχή ότι χρειάζονται στρατό για να κυκλοφορήσουν, δεν χρειάζεται κανένα παιδάκι για να φωνάξει «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Το φωνάζουν πλέον και οι ίδιοι. Εκτός από τα τσιράκια τους, τα ΜΜΕ. Αλλά τώρα ο απλός ο κόσμος ήταν εκεί, ξέρει. Και έτσι εκθέτουν εαυτούς ανεπανόρθωτα και στα μάτια του πιο αφελούς.
ΥΓ: Μία κυρία φώναζε, φεύγοντας απ’ την παρέλαση: «Δεν έπρεπε να αφήσουμε τα παιδιά μας να παρελάσουν». Φυσικά, αυτό που την είχε ενοχλήσει ήταν ότι δεν είδε το καμάρι της να παρελαύνει. Αδιάφορο. Ας οδηγούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση, κι ας συμβιβαστούμε ότι μπορεί να μην είναι επειδή επικράτησαν τα σωστά αίτια. Σε καμία χώρα του δυτικού κόσμου όπου εορτάζονται οι εθνικές επέτειοι δεν κάνουν στρατιωτική παρέλαση οι μαθητές. Να καταργηθούν λοιπόν οι παρελάσεις τώρα. Από τους πολίτες.
