Της Ευγενίας Καραζάκη
Τα μεροκάματα έχουν φτάσει στα ύψη. Και χωρίς τιμολόγια και αν μας αρέσει!
Διαφορετικά, σου λένε, μαζέψτε τις και καλλιεργείστε μόνοι σας!
Ωραία!
Η γενιά μας, δεν ‘’κολώνει’’ στην δουλειά. Και ας πλησιάζομε, φτάνομε, περνάμε τα 70 έτη αισίως!
Κάνομε ό,τι μπορούμε μόνοι μας. Λιπάσματα ρίχνομε, για να είμαστε και σίγουροι ότι πέφτουν στην ελιά και ‘’δεν πετάνε’’.
Καθαρίζομε και τουλάχιστον ζουν τα δέντρα μας.
Όμως βιολογικά, δεν αντέχομε για παραπάνω.
Να τις δώσουμε συμμισιακές; Δεν κάνω εδώ διαχωρισμό μεταξύ αλλοδαπών και εγχωρίων.
Η μισή σοδειά έχει εξαφανιστεί. Είτε από πλημελλή εργασία είτε από ‘’πονηρή εργασία’’.
Απ’ την υπόλοιπη σοδειά που καταλήγει στο εργοστάσιο σου παίρνει ο ‘’μετοχάρης’’ το μισό εισόδημα. Εσύ όμως πληρώνεις εφορεία για όλη την παραγωγή. Γιατί ο ‘’επιστάτης’’ δεν δίνει τιμολόγια στον παραγωγό. Εκτός αυτού, στην καλλιεργεί άρπα κόλλα και συνέχεια σου ζητά λεφτά για την υποτιθέμενη καλλιέργεια.
Χωρίς αυτός να συμμετέχεις στα έξοδα αφού σου παίρνει στα φανερά το μισό λάδι. Στα κρυφά; Μην τα ρωτάς!
Τι πρέπει να κάνεις;
Να τις πουλήσεις;
Όχι δα! Που θα μας φέρνουν με τα κόλπα τους στο σημείο να μας βουτάνε τη γη μας. Ποτέ, δεν πουλάμε!
Αυτό μην το ξεχνάτε! Ποτέ δεν πουλάμε!
Κρατάμε τη γη μας!
Λοιπόν; Τι πρέπει να γίνει;
Να τις αναλάβουν τα παιδιά μας; Όμως, σχεδόν όλα τα παιδιά των Ελλήνων είναι επιστήμονες. Με πολλές σπουδές, διδακτορικά, ξένες γλώσσες! Όσα παιδιά από αυτά καταφέρνουν να βρουν δουλειά είναι εκλεκτοί επιστήμονες.
Στην κυριολεξία!
Οι καλλίτεροι της Ευρώπης!
Δεν υπερβάλλω.
Μια ζωή διάβαζαν. Το ένα πτυχίο μετά το άλλο. Διδακτορικά, εξειδικεύσεις! Δεν ξέρουν από χωράφια.
Και όμως! Αυτά τα παιδιά προσπαθούν τώρα να μυηθούν και στον πρωτογενή τομέα. Έρχονται στο χωράφι, ρίχνουν λιπάσματα, καθαρίζουν τις ελιές. Φοβόμαστε μόνο τα γεωργικά μηχανήματα να χειριστούν και έχομε ατυχήματα. Χαμένα χέρια, πόδια και δυστυχώς ακόμα χειρότερα, ζωές χαμένες.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Και αρχίζω να σκέφτομαι, ουτοπικά;
Ίσως!
Το μυαλλό μου πηγαίνει στις φοιτητικές εστίες στην Αγγλία. Έπειτα κάνω συνειρμό με τα μεγάλα εγκαταλειμμένα κτίρια των γεωργικών συνεταιρισμών. Αν οι συνεταιριστές δεν πρόδιδαν το συνεταιριστικό κίνημα πόσο ‘’ζωή’’ θα είχε η ύπαιθρός μας!
Αυτά τα κτίρια αν τα αξιοποιούσαν σύμφωνα με το πρότυπο των φοιτητικών εστιών… Με γυψοσανίδες διαμορφωμένα σε δωμάτια ανά δύο άτομα με τουαλέτα και μπάνιο. Μια μεγάλη κουζίνα κοινή και μια μεγάλη τραπεζαρία. Και να φέρνουν από χώρες που έχουν το εθνικό τους νόμισμα. Και όχι το ευρώ, με συγκεκριμένο, ανάλογα τις ανάγκες της κάθε περιοχής, αριθμό εργατών. Λέω, να έχουν το εθνικό τους νόμισμα γιατί θα επωφελούνται την διαφορά του νομίσματος. Και εμείς θα μπορούμε έτσι να τους δίνομε λογικά μεροκάματα και αυτοί να μην είναι ριγμένοι.
Θα έρχονται νόμιμα με καράβια της γραμμής και όχι με βάρκες να πνίγονται οι άνθρωποι. Θα έρχονται για 3 μήνες. Για συγκομιδή της ελιάς και κλάδεμα, λίπανση κ.λ.π. και με συνοδεία αστυνομίας, όχι ΜΑΤ, αδιάφθορης και με σεβασμό στον άνθρωπο, θα τους επιβιβάζουν σε κανονικά καράβια της γραμμής και θα επιστρέφουν στην χώρα τους. Με ασφάλεια! Και αυτό θα επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Τα μεροκάματα για όσους εργάτες χρησιμοποιούν οι παραγωγοί θα τους τα πληρώνουν οι παραγωγοί και θα έχουν συμφωνηθεί από τις Ενώσεις με την ‘’παραγγελία’’ των εργατών.
Τα έξοδα διαβίωσης τους όπως τροφή, νερό, θέρμανσης θα υπολογιστούν και θα κρατάνε οι Ενώσεις ένα μέρος από τις επιδοτήσεις. Τίμια όμως! Χωρίς φουσκώματα των εξόδων, χωρίς υπερβολικές παρακρατήσεις και χωρίς κλοπές. Θα πρέπει να ξαναστηθεί το Συνεταιριστικό με τίμιους ανθρώπους που θα αγαπάνε τον τόπο τους και που θα πονάνε για την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ της υπαίθρου.
Σκέψεις. Σκόρπιες, συνειρμικές, ουτοπικές;
Ίσως!
Ίσως όμως και πραγματοποιήσιμες!
