Τα λαχανικά είναι άφθονα στην Κρήτη, ποικίλα και μαγειρεύονται με πολλούς τρόπους. Καλοκαιρινά, ελαφριά, φαγητά. Σήμερα θα ξεκινήσω μ’ ένα φαγητό που έφτιαχνε η γιαγιά μου, το συνέχισε η μαμά μου, το φτιάχνω εγώ, τρελλαίνονται τα παιδιά μου. Η γιαγιά μου, όχι η Σμυρνιά αυτή τη φορά, αλλά η Καστελλιανή.
Φασολάκια φρέσκα με βλίτα και άλλα
Συμπεθεριό το λέγανε
Παίρνομε ένα λιμαράκι φασόλια φρέσκα Μπαρμπούνα ή καθιστή ή αμπελοφάσουλα, ό,τι έχομε. Τα καθαρίζομε, βάζομε ένα λιμαράκι βλίτα. Χοντροκόβομε μαϊντανό κρεμμύδι ξερό, σκόρδο, ντομάτες ώριμες ψιλοκομμένες στο χέρι όχι στον τρίφτη, κόβομε στα τέσσερα μερικές πατάτες καθαρισμένες προσθέτομε κολοκυθάκια. Αν είναι μικρά τα βάζομε ολόκληρα, αν είναι μεγάλα τα κόβομε στα τέσσερα, μερικούς ανθούς κολοκύθας, 3-4 πιπεριές ολόκληρες, απ’ τις ντόπιες που βάζομε στο ξύδι. Καθαρίζομε 2-3 καλαμπόκια, τα κόβομε στη μέση τα προσθέτομε και αυτά. Αν έχομε χοχλιούς, βράζομε μια διπλοχουφτιά και ρους ρίχνομε μέσα. Εννοείται πως όλα τα υλικά είναι πλυμένα προηγουμένως. Τα ρίχνομε όλα μαζί στο τσικάλι. Βάζομε αλάτι, πιπέρι και λάδι. Παραπάνω λάδι απ’ ότι βάζομε συνήθως στα άλλα φαγητά. Και ψήνομε. Συνήθως δεν χρειάζεται να προσθέσομε νερό για να ψηθούν. Ψήνονται με τα υγρά τους. Όταν έχουν μείνει με το λάδι τους τα τσιτώνομε με το πηρούνι και αν είναι ψημμένα τα κατεβάζομε απ’ την φωτιά.
Θυμάμαι στις καλοκαιρινές μας διακοπές στο αγαπημένο «χωριό του παππού» όπως μικρά λέγαμε το Καστέλλι, τη γιαγιά μαζί με τον παππού ξημερώματα με την Ανατολή του ήλιου να πηγαίνουν στο μποστάνι στο γυαλλό για να ποτίσουν με την βλιχάδα – νερό γλυκό με αλμύρα θάλασσας μαζί – του πηγαδιού τους. Και μετά, μάζευαν όλα αυτά και αγγούρια και ατζούρια και πεπόνια και καρπούζια και γύρναγαν φορτωμένοι στο σπίτι τους. Τι γλυκές αναμνήσεις μου ξυπνά το Καστέλλλι.
