του Θανάση Σκαμνάκη
Είχα πολλά χρόνια να διαβάσω μια τόσο σαφή, διεισδυτική και συγκινητική δήλωση. Μπορεί και όχι τόσα πολλά, αλλά αυτή την εντύπωση μου προκάλεσε. Σα να περίμενα σχεδόν πλανημένος στην έρημο να ξεδιψάσω σε μια όαση που δεν περίμενα να βρω.
«Δεν μπορώ να ανέβω σ’ αυτή τη σκηνή και να προσποιηθώ πως δεν συμβαίνει τίποτα όταν άνθρωποι μάχονται για τη ζωή τους εκεί έξω. Με πονάει επειδή περίμενα πολλά χρόνια για να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα, αλλά και να σας δείξω τι είμαι ικανή να κάνω. Δεν θα συμμετάσχω στον διαγωνισμό ‘‘Miss Universe’’ εφέτος. Ολόγος για αυτό, είναι η χώρα (Ισραήλ). Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να φανώ ασεβής προς τη χώρα. Αγαπώ όλες τις χώρες του κόσμου, αλλά η καρδιά μου είναι με όλους εκείνους τους ανθρώπους που πολεμούν για τη ζωή τους στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη».
Αυτή είναι η λιτή δήλωση της Σταρ Ελλάς Ραφαέλας Πλαστήρα.
Απλή, σαφής και μη επιδεχόμενη παρερμηνείας.
Πόσες άγρυπνες νύχτες θα στοίχισε αυτή η δήλωση, η παραίτηση από το όνειρο στο όνομα μιας απλής ανθρώπινης συγκίνησης και ευαισθησίας! Πόσες ακόμη θα στοιχίσει! Γιατί, πως μπορεί να παραλείψεις ότι ζούμε στην εποχή που το αυτονόητο χρειάζεται ηρωισμός για να διατυπωθεί και να πραχθεί. Γιατί, πως μπορείς να παραβλέψεις ότι τα πρωινάδικα, δεν είχαν ούτε ένα μικρό λόγο να πουν γι’ αυτήν την πράξη και ότι το μόντελιγκ θα διαρρήξει τα ιμάτιά του, πως δεν ασχολείται με την πολιτική (όπως και Eurovision, θυμάστε!). Και πως ο κόσμος του θεάματος, στον οποίο κάποιοι κύκλοι παίζουν κρίσιμο ρόλο (εκτός από τις λίστες Πέτσα, υπάρχουν και οι γνωστές, αν και κάνουμε πως τις ξεχνάμε, διαρκείς λίστες) δεν κάνει χώρο για να υπάρξουν άνθρωποι με τέτοια συνείδηση.
Έχουμε παρακολουθήσει, ουκ ολίγους διανοούμενους, συγγραφείς, δημοσιογράφους (και όχι μόνο από τους γνωστούς πρόθυμους) να πηγαίνουν στο Ισραήλ, να υποστηρίζουν με τον τρόπο τους, να ανέχονται, με τον τρόπο τους, να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, με τον τρόπο τους, να γίνονται συνένοχοι, με τον τρόπο τους. Υποτίθεται, ή και χωρίς το υποτίθεται, ανθρώπους της σκέψης και της συνείδησης που όφειλαν να ξέρουν και να μπορούν να εκφράσουν το αναγκαίο. Να γράφουν με αριστερή επικάλυψη σε προοδευτικά έντυπα πως η αντίθεση στο Ισραήλ είναι αντισημιτισμός.
Βρίσκω συγκλονιστική τη διατύπωση. Μου προκαλεί ρίγος, κι ας με συγχωρήσετε: «Δεν μπορώ να ανέβω στη σκηνή και να προσποιηθώ πως δεν συμβαίνει τίποτα, όταν άνθρωποι πολεμούν για τις ζωές του εκεί έξω»
Να ’σαι καλά κορίτσι μου.
Είσαι στ’ αλήθεια, στην κυριολεξία, μια Σταρ Ελλάς.
Εμείς θα σε κρατήσουμε στην καρδιά μας. Να μας θυμίζεις πως τα όνειρα είναι μια δύσκολη υπόθεση και πως για να τα εκπληρώσεις χρειάζεται συχνά να τα αρνηθείς! Να μας θυμίζεις πως υπάρχει ακόμη αξιοπρέπεια και αντίσταση. Πως δεν τα ισοπέδωσε όλα ο τηλεοπτικός βόρβορος και η θεωρία του μην ανακατεύεσαι. Πως έχουμε δίκιο να ελπίζουμε. Πάντα!