Οι Έλληνες εργοδότες συμπεριφέρονται σαν σκουπίδια στους συμπατριώτες τους στην ομογένεια. Αλήθεια ή ψέματα; Τι έδειξε η έρευνα του newdiaspora.com
Κική: “Καιρός να βγούνε μερικά πράγματα στη φόρα. Έτσι για να ξορκιζεται και η legenda metropolitanaτου πόσο αλληλέγγυοι είμαστε.”
Παναγιώτα: “Περσινά ξινά σταφύλια, το ξέρει όλος ο κοσμος, και απορώ πώς υπάρχει ακόμα κόσμος στην Ελλάδα που φεύγει να πάει να δουλέψει σε εστιατόριο στη Γερμανία…”
Άλεξ: “Αυτοί δυστυχώς δεν είναι Έλληνες, αλλά και το τι είναι πάλι κάνεις δεν ξέρει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ακόμα και εδώ στον Καναδά τα ίδια γίνονται και χειρότερα. Για αυτό και δεν ασχολούμαι με κανέναν τους.”
Θάνος: “Να μην έχετε καμία επιφύλαξη… δυστυχώς, να δείτε μαρτυρίες που έχω μαζέψει εγώ στη Σκανδιναβία, που έφταναν μέχρι ξυλοδαρμούς!”
Αδάμ: “Άκουσα ίδια ιστορία και εδώ στην Μελβουρνη , άτομο που δούλευε στην κουζίνα εστιατορίου ο Έλληνας ιδιοκτήτης έβριζε τους υπαλλήλους!”
Πάνος: “Τα ίδια και εδώ στην Αστόρια δυστυχώς παιδιά…”
“Δυστυχώς αυτό που περιγράφει το άρθρο είναι ο κανόνας, και αυτό εδώ και δεκαετίες” μας γράφει η Χριστίνα απο το Ντίσελντορφ. “Έχω μεγαλώσει Γερμανία και γνωρίζω πολλούς “γαστρονόμους” και τις άθλιες συνθήκες στα μαγαζιά τους, αλλά και το πώς εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους που έρχονται. Το ιδανικό για αυτούς είναι τα ζευγάρια που πληρώνονται με ένα μισθό-πακέτο. Από τα €1.500-1.700 που σου τάζουν (ταρίφα ζευγάρι) εννοείται πως το αφεντικό ποτέ δεν σε δηλώνει/ασφαλιζει, και αν ναι με ελαχιστα, τα οποία εξοδα πάλι τα κρατάει απο τον δήθεν μισθό. Αφαιρούν μετά και “το σπίτι” που συνήθως είναι σπίτι πάνω από το μαγαζί σε άθλια κατάσταση και πολλες φορες με άλλους μέσα. Αφαιρούν και το φαγητό που τρως και τελικά αν δεν σε πετάξει στο δρομο και πάρεις λεφτά θα είναι χαρτζιλίκι. Κλασικό είναι να “σου χρωστάνε” μη τυχόν και φύγεις. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για αυτούς που δουλεύουν γκαρσόν και γνωρίζουν γλώσσα.Σε ελάχιστα μαγαζιά -εγώ προσωπικα δεν γνωρίζω κανένα- δίνονται τα tips. Πορτοφόλι έχει πάντα το αφεντικό, το οποίο κρατά φυσικά και όλα τα tips από τα οποία και πληρώνει και το γκαρσόν. Win-win για το αφεντικό. Προσωπικά αντιμετωπίζω άλλο πρόβλημα, και αυτό είναι από συγγενείς και φίλους οι οποίοι δεν πιστεύουν πολλές φορές αυτά που περιγράφω, νομίζοντας ότι δεν τους θέλω εδώ. Υπάρχουν δυστυχώς ακόμα πολλά “γραφεία εύρεσης εργασίας” που υπόσχονται άλλα και νομίζουν ότι έρχονται στη Γη της Επαγγελίας. Και έτσι, πάρα τις προειδοποιησεις, βρέθηκα δύο φορές να μαζεύω κάποιο ξάδερφο από Ανατολικη Γερμανία και άλλους γνωστούς στην άλλη άκρη της Γερμανίας, που μετά από τέτοια συμφωνία-απάτη βρέθηκαν στη μέση του πουθενά και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Η αλληλεγγύη πάντως μεταξύ Ελλήνων της Γερμανίας είναι άγνωστη, ή τουλάχιστον πολύ σπάνια.”
“Γνωρίζοντας περισσότερους νεομετανάστες εδώ, και κυρίως λόγω της μεταπτυχιακής μου εργασίας, διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι που ήρθαν χωρίς γνώσεις γερμανικών ήταν εύκολη λεία για τους «φιλεύσπλαχνους» συμπατριώτες μας” μας γράφει ο Θωμάς Τζήρος.
“Οι νεομετανάστες που πήρα συνέντευξη μού είπαν, όσοι περάσανε από ταβέρνες, λίγο-πολύ την ίδια ιστορία. Τούς προσφέρθηκε δουλειά με τμήμα των χρημάτων μαύρα. Την αποδέχτηκαν γιατί α) μπορούσαν να εμφανίζουν ότι έχουν ένα εισόδημα και έτσι να νοικιάσουν κάπου, β) δεν είχαν ιδέα γιατί δεν τους συμφέρει να μην είναι κανονικά δηλωμένοι, και γ) δεν είχαν άλλη επιλογή και σε κάθε περίπτωση θέλανε να μάθουνε τα γερμανικά και να κάνουν κάποια δουλειά σχετική με αυτή που κάνανε στην Ελλάδα. Στην πορεία διαπιστώσανε ότι γερμανικά δεν μπορούσαν να μάθουν γιατί το σπαστό ωράριο που δουλεύανε (11π.μ – 15:00 μ.μ. και 17:00μ.μ. – 23:00 και) δεν τους επέτρεπε να πάνε πουθενά να παρακολουθήσουν μαθήματα γλώσσας. Οι πιο πολλοί περίμεναν να περάσει ένας χρόνος ώστε να δικαιούνται ταμείο ανεργίας, και με το που θα βγουν στην ανεργία να ξεκινήσουν μαθήματα γερμανικών. Αυτό που διαπιστώσανε ήταν ότι το επίδομα ανεργίας ήταν ποσοστό του τελευταίου μισθού τους και όσοι δεν είχαν δηλωμένοι όλο τον μισθό παίρνανε λιγότερο επίδομα, αρκετοί δε από αυτούς ήταν δηλωμένοι ως minijobs (450€), οι οποίες δεν δικαιούνται επίδομα.
Οι προηγούμενες περιπτώσεις θεωρούνται ήπιες, μια και αυτά που ακούγαμε ήταν ακόμα πιο άγρια. Κάποια στιγμή έπεσα σε μια εκπομπή του γαλλογερμανικού ARTE όπου μιλούσαν για το θέμα με αφορμή την περίπτωση του Χ.Κ. Έλληνα , που τύχαινε να τον ξέρω μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και ο οποίος, όχι μόνο δεν πληρώθηκε ό,τι συμφώνησε αλλά όταν δεν άντεξε άλλο, πήρε το αμάξι της δουλειάς, μια και δεν είχε λεφτά ούτε για εισιτήριο με τα ΜΜΜ και πήγε στο αεροδρόμιο του Αμβούργου, το άφησε σε πάρκινγκ και έστειλε μήνυμα στο αφεντικό του για να το παραλάβει. Από εκεί και πέρα το αφεντικό του του έκανε καταγγελία ότι του έκλεψε το αυτοκίνητο, εκδόθηκε ένταλμα σύλληψής του, τον έψαχνε η Ιντερπόλ και εν πάση περιπτώσει πέρασε μια δικαστική περιπέτεια, όπου στο τέλος αθωώθηκε.
Παρακολουθώντας διάφορα γκρουπ Ελλήνων στο Facebook έπεφτα συχνά σε καταγγελίες για κακομεταχείριση Ελλήνων από Έλληνες. Παράδειγμα το παρακάτω ποστ από γκρουπ του Βερολίνου πριν από περίπου 2 χρόνια:
Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον δεν είναι τόσο το ερώτημα του ανθρώπου όσο κάποιες από τις απαντήσεις που πήρε. Μια ξεχώρισε τόσο, ώστε την έκανα screen capture σαν δείγμα νοοτροπίας
Παρόμοια περίπου προβλήματα διαπίστωσα την ίδια εποχή σε γκρουπ του Ντυσελντορφ, όπου η συζήτηση έγινε τόσο σουρεαλιστική που δεν θέλησα ούτε καν να την κρατήσω ως ανάμνηση.
Θα νόμιζε κανένας ότι με την πάροδο των χρόνων αυτό το φαινόμενο θα εξαφανιζόταν, όμως όπως διαπίστωσα πρόσφατα από γκρουπ Ελλήνων του Μονάχου, η εκμετάλλευση συνεχίζει.
Έχω δει σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα αλλά και έχω ακούσει με τα αυτιά μου Έλληνες παλαιότερων γενεών στην Γερμανία να παραπονιούνται για τους νέους Έλληνες και στο τέλος η κουβέντα να καταλήγει στο ότι «εμάς κανένας δεν μας στήριξε όταν ήρθαμε εδώ». Στην πραγματικότητα αυτό που ισχύει είναι η γνωστή τάση της φυλής μας που λέγεται «η πάρτη μου». Δεν υπάρχει πουθενά η έννοια τις κοινότητας αλλά και η διάθεση να δουλέψει κανένας ομαδικά. Μεγάλες κοινότητες είναι διαλυμμένες με έριδες και καταγγελίες μεταξύ των συμμετεχόντων ή των διαγκωνιζόμενων για την καρέκλα του προέδρου. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά δυστυχώς μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.”Τέλος, στο μήνυμα που μας έστειλε ο Ηλίας από τη Γαλλία αναρωτιέται: “εκτός απο την δημιουργία και την δημοσίευση κάποιου νέου άρθρου, έχετε και κάποιον άλλον σκοπό κατά νού ή θα παραμείνετε μόνο στο πλαίσιο της πληροφόρησης; Διάβασα σε κάποιο σχόλιο του άρθρου ότι κάποιος ζητούσε τα ονόματα των επιχειρήσεων και δεν ξέρω αν είναι νομικός και θέλει να τα χρησιμοποιήσει για κάποια καταγγελία, η οποία δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα γιατί υπάρχουν δυστυχώς πολλοί κάφροι εθνοσωτήρες που ζουν στο εξωτερικό.”
Η New Diaspora δεν έχει φυσικά τη δυνατότητα να μπλέξει σε δικαστικές διαμάχες, αλλά αν κάποιοι άλλοι πάρουν την πρωτοβουλία πολύ ευχαρίστως να δημοσιεύσουμε κάτι σχετικό (π.χ. στοιχεία επικοινωνίας για όσους θέλουν να κάνουν καταγγελίες). Προτιμούμε να ασχολούμαστε με μια δυσάρεστη πραγματικότητα που δεν μας τιμάει καθόλου ως λαό, παρά να κάνουμε τα στραβά μάτια για να μη χαλάσουμε την ειδυλλιακή εικόνα μιας ομογένειας που στηρίζει εξίσου όλα τα παιδιά της.
