Μπαμπά, μ’ αγαπάς;
Ήταν Σάββατο μεσημέρι του Αυγούστου.
Καθόμασταν στην αυλή. Ήσουν ήδη ανήμπορος. Το πνεύμα σου διαυγέστατο αλλά το κορμί σου των 93 χρόνων σ’ εγκατέλειπε.
Κι όμως! Έτσι όπως καθόμουν δίπλα σου, ασυναίσθητα ένοιωσα την παρουσία σου δυνατή και γω, ένοιωσα μικρή και ανίσχυρη.
Όπως τότε που ήμουν παιδί. Που όταν έκανα κάποια σκανταλιά και συ θύμωνες σου ‘κανα χαδιάρικα για να σε καλοπιάσω:
-Μπαμπά μ’ αγαπάς;
Έτσι και κείνο το μεσημέρι.
Δεν ξέρω γιατί, εντελώς αυθόρμητα σου κάνω:
-Μπαμπά μ’ αγαπάς
-Όοχι! Μου κάνεις αυστηρά!
Τρόμαξα. Αλήθεια, μ’ ένα τρόμο παιδικό. Το πίστεψα.
-Γιατί; Σε ρωτώ μ’ αγωνία
-Μα είναι ερώτηση αυτή που κάνεις, Αννούλα μου;
Ήταν η απάντηση σου, όμοια ακριβώς με τότε που παιδάκι έκανα σκανταλιές και μετά σε ρωτούσα αν μ’ αγαπούσες και σου πέρναγε ο θυμός.
Τώρα έφυγες. Πήγες και βρήκες την γυναίκα σου, την γλυκειά μας μαμά Αρτεμισία. Πενήντα χρόνια και, μαζί. Τρία παιδιά αποκτήσατε μαζί και οκτώ εγγόνια. Ο καλλίτερος μπαμπάς και η καλλίτερη μαμά του κόσμου. Η πιο αγαπημένη οικογένεια είμασταν. Τόσο, που μας ζήλεψαν!
Ακόμα και τώρα όταν συναντώ δυσκολίες και πίκρες στη ζωή μου βρίσκω καταφύγιο στην σιγουριά, στην ασφάλεια στην ευτυχία των παιδικών μου χρόνων. Κρύβομαι μέσα εκεί, όπου κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει. Γίνομαι μικρό παιδί και σε περιμένομε να γυρίσεις απ’ την δουλειά.
Πάντα την ίδια ώρα. Ούτε λεπτό καθυστέρηση.
Το τραπέζι να σε περιμένει στρωμμένο με τα ωραιότερα φαγητά που μαγείρευε η μαμά. Να μην μας αφήνει ν’ ακουμπήσομε στο φαγητό, μέχρι να ‘ρθεις. Πάντα την ίδια ακριβώς ώρα. Και τρώγαμε πάντα όλοι μαζί. Ποτέ ένας – ένας!
Τ’ απόγευμα πάλι στη δουλειά. Και όταν γύρναγες η μαμά σιδέρωνε, κάθε μέρα σιδέρωνε με τα κάρβουνα και μας είχε πεντακάθαρους όλους και συγχρόνως είχε ραδιόφωνο το τρίτο πρόγραμμα. Τι γλυκειές αναμνήσεις. Εκεί στο σούρουπο είχε Κρητικά και συνήθως η μαμά τραγουδούσε την Αρετούσα καθώς σιδέρωνε: Φέρνω με συγκίνηση τις σκηνές στο μυαλλό μου.
«Τα ‘μαθες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα ο κύρης σου με ξόρισε στης ξενιθειάς τη στράτα».
Και συ μπαμπά μου στο διπλανό δωμάτιο στο αυτοσχέδιο γραφείο που μας είχες φτιάξει με τα χέρια σου κρατούσες τα δαχτυλάκια μου και με μάθαινες να γράφω καλλιγραφικά. Μας διάβαζες, και μένα και την αδελφή μου και είμαστε άριστες μαθήτριες, οι καλλίτερες. Ποτέ δεν πήγαινες πουθενά, χωρίς εμάς, χωρίς την μαμά. Τι να πρωτοθυμηθώ απ’ τις αγαπημένες υπάρξεις σας. Τότε στον γάμο στον Λαρδά ή στον Πλάτανο, δεν θυμάμαι καλά, δεν πήγαινα καν δημοτικό. Η μαμά θα ‘ταν γύρω στα 30 την φέρνω στα μάτια μου, τόσο όμορφη, και συ στην ηλικία του μεγάλου μου γυιού, νεαρός και συ. Πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια!
Ο Ναύτης έπαιζε βιολί και η μαμά χόρευε συρτό. Πετούσε, στην κυριολεξία. Τόσο ανάλαφρα και αέρινα χόρευε. Δεν πηδούσε όπως σήμερα.
Που πατούνε βαριά στη γη και δίνουνε σάλτους.
Μικρά βήματα και ανάλαφρα, μόλις και οι μύτες των ποδιών ακουμπούσαν στη γη. Τσαλίμια, και φιγούρες αυτοσχέδιες. Εκείνης της στιγμής.
Και το βιολί του Ναύτη έπαιρνε φωτιά βλέποντας τον χορό και η μάννα μου πέταγε όσο άκουγε το Κισσαμίτικο βιολί να κελαηδά. Ο Ναύτης σηκώθηκε όρθιος, σήκωσε το δοξάρι του και έξαλλος από ενθουσιασμό φώναξε: «Γειά σου Άσσε του χορού, γειά σου λεβεντιά Καστελλιανή».
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ !
Εσύ μπαμπά με καμάρι την αγκάλιασες και την φίλησες και στα δύο της μάγουλα και γω ένοιωθα πολύ περήφανη για σας!
Τώρα είστε και οι δυό στο ίδιο μνήμα.
Και γω δεν έχω πια από σας παρά μόνο γλυκειές αναμνήσεις που θα μου κρατούν συντροφειά για πάντα. Γλυειέ μου μπαμπά, γλυκειά μου μαμά!
Η κόρη σας Άννα Κωνσταντουδάκη -Αγγελάκη
