Γράφει ο Αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ / Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης | Ήταν πρωϊνό της Μεγάλης Τρίτης του 2013 όταν άνοιξαν τα ουράνια σκηνώματα να εισέλθει η μακαρία ψυχή του μακαριστού Μητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου. Μια μακάρια οδός οδηγούσα στις αυλές του Κυρίου. Ένας τόπος αναπαύσεως. Μια αιώνια ευρφροσύνη που ετοιμάζει ο Θεός «τοις αγαπώσιν αυτό» (Α’ Κορινθ. 2,9).
Ο μακαριστός μεγάθυμος και μεγαλόπνοος Ειρηναίος, αυτή η φωτεινή λυχνία, δια της βιωτής του άνοιξε δρόμους και εφώτισε μονοπάτια αναρίθμητων ψυχών από λαϊκός ακόμη μέχρι και τα έσχατά του ως πραγματικός ποιμένας και διδάσκαλος και με τις αλησμόνητες «πορείες για τον αγαπημένο μου Χριστό» όπως αναφέρονται στο ομώνυμο βιβλίο του.
Από της εις επίσκοπον εκλογής του, και μέχρι της οσιακής τελευτής του ομόηχη και σύμψυχη ήταν η ομολογία των πιστών: «Τοιούτος γαρ ημίν έπρεπεν αρχιερεύς» (Εβρ. 7,26) και δεν διέψευσε ποτέ ο Γέροντάς μας αυτήν την ομολογία. Έγινε τοις πάσι τα πάντα για να βοηθήσει το ποίμνιό του από τα πολλά και ποικίλα παθήματα του. Έτσι, όπως και ο απόστολος Παύλος εδικαιούτο να ομολογεί: «τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω» (Α’ Κορινθ. 9,23). Αυτός κανείς δεν μπόρεσε και μπορεί όχι μόνο να το αρνηθεί, αλλά και να το υποτιμήσει. Όλοι, και ειδικά όσοι στάθηκαν δίπλα του και όσοι συνεργάσθηκαν μαζί του γνωρίζουν καλά ποιος ήταν ο Ειρηναίος και πως αναλισκότανε για τον λαόν που του εμπιστεύθηκε ο Θεός. Εις τύπον και τόπον Χριστού, και ως φωτοδόχος λαμπάδα καιόμενη και αναλισκόμενη φώτιζε τις ανθρώπινες ψυχές. Τις γέμιζε φως και ελπίδα. Κουράγιο και απαντοχή.
Πολλές φορές όταν τα χρόνια βάρυναν το σώμα του και σκεφτότανε ότι θα έφευγε προς τον πατέρα του, θυμότανε τα λόγια του απόστολου Παύλου προς τον μαθητή του και απόστολο Τιμόθεον όντας δέσμιος στην φυλακής «Εγώ γαρ ήδη σπένδομαι, και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε. Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα» (Β’ Τιμοθ. 4, 5-7).
Έτσι, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά έφυγε από κοντά μας σωματικά, ο πατέρας και Διδάσκαλός μας Ειρηναίος. Έσβησε εν σώματι, όμως η φαεινή λαμπάδα του δεν έσβησε από την καρδιά και την ζωήν μας. Ενίκησε τον χρόνο και μας χάρισε μια αιωνία μνήμη. Έναν περιούσιο θησαυρό για μας και μας μετά από εμάς.
Σεβαστέ μου Γέροντα· Εμείς οι, ακόμη, ζώντες και περιλειπόμενοι πολλαπλώς ευεργετηθέντες και εν πληρότητης φωτισθέντες από Σένα, σ’ ευχαριστούμε «κατά πόντα και δια πάντα». Εν τω φωτί Σου, το αοίδιο, θα πορευόμαστε. Η διδαχή σου πάντα στ’ αυτιά και στην καρδιά μας. Τι κι αν περνούν τα χρόνια, στιγμές μονάχα είναι, και για να θυμηθώ τον ποιητή «τι σήμερα, τι αύριο στιγμές ο χρόνος είναι». Εσύ αυτές τις στιγμές τις έκανες αιωνιότητα για Σένα και για όλους μας. Σ’ ευχαριστούμε.
Και θα ήθελα, Γέροντά μου, πολυτιμε και σεβαστέ, να τελειώσω την φτωχή μου επετειακή αναφορά στο πρόσωπο Σου, να αναφερθώ σε μια συγκυρία με την εκδημία σου: Στις 30 Απριλίου εξεδήμισες, και σε δέκα ημέρες μετά «θείω βουλήματι» εξεδήμισεν ο αδελφός σου, ο αλησμόνητος Θανάσης, πέραν του ότι ήταν δίπλα σου, με την ευγενική σύζυγό του την κυρία Αγγέλα, το γένος Σαριδάκη, βάδιζε στα βήματά σου. Αθέατος φιλάνθρωπος και ελεήμων και ταπεινός ιεροκήρυκας είτε σε συζητήσεις, είτε με γραπτά κείμενα δικά του ή άλλων. Πάντοτε τον θαύμαζα και χαιρόμουνα την συντροφία και την συνομιλίαν του. Υπόδειγμα καλού, ειλικρινούς και ακέραιου ανθρώπου. Αντάξια και η κυρία Αγγέλα. Και η ευλογία του Θεού, ανάμεσα στις άλλες, να είναι πολύτεκνοι με επτά παιδιά, άξια και τιμημένα, τα οποία και ευφήμως αναφέρομε: τον μακαριστόν Γεώργιον και τους Μιχάκη, Σοφία, Αθηνά, Μαρία, Ιωάννη και Νεκταρία.
Ευλογημένος ο Θεός για ότι μας στέλνει και ότι μας παίρνει.