Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο το πρωί στην πλατεία της Δημοτικής Αγοράς συγκέντρωση διαμαρτυρίας από την κατάληψη Rosa Nera, κατά των γεγονότων της 25ης Μαρτίου με την αστυνομική βία που εκδηλώθηκε σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και στα Χανιά
Στη συγκέντρωση μοιράστηκε και κείμενο στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται:
Η κομματική χούντα επιτίθεται και καταλύει κάθε έννοια δικαίου. Μετά την ογκούμενη δυσαρέσκεια του κόσμου από την επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους και τα γεγονότα αποδοκιμασίας και χλευασμού των «επισήμων» σε προηγούμενες παρελάσεις, η διοργάνωση της παράτας τους, -κατάλοιπο της μεταξικής δικτατορίας – έγινε κατόπιν οργανωμένου σχεδίου, πριβέ, μόνο για αυτούς. Προηγήθηκε, βέβαια, ένα δεκαήμερο τηλεοπτικής τρομοκράτησης, εκφοβισμού των μαθητών, προσπάθειας εξαγοράς των συνοδών καθηγητών με άδειες και πρωτοφανούς αριθμού προληπτικών προσαγωγών στην ασφάλεια. Το πρωί της 25ης Μάρτη επιβλήθηκε άτυπα (;) στρατιωτικός νόμος σε όλη τη χώρα. Ελεύθεροι σκοπευτές σε ταράτσες του κέντρου της Αθήνας (όπως το Δεκέμβρη του ΄44), απαγόρευση κυκλοφορίας, κάγκελα παντού και χιλιάδες μπάτσοι. Η προσέγγιση στην παρέλαση απαγορεύτηκε από νωρίς ακόμα και σε γονείς που ήθελαν να δουν τα παιδιά τους.
Το ίδιο σκηνικό εκτυλίχτηκε και στα Χανιά. Η παρέλαση εξελίχθηκε σε πρωτοφανή παρωδία. Μια μικρή βόλτα μπροστά από την εξέδρα μέσα στα δακρυγόνα και τις αποδοκιμασίες εργαζομένων, ανέργων, μαθητών, φοιτητών, οικογενειών. Οι χωροφύλακες προχώρησαν σε 3 συλλήψεις με κωμικό κατηγορητήριο το οποίο συντάσσουν γνωστοί επαγγελματίες ψευδομάρτυρες.
Αυθόρμητα από εκατοντάδες ανθρώπους γίνεται πορεία προς το αστυνομικό μέγαρο με σκοπό τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη στους συλληφθέντες. Μετά από ώρες και ενώ οι συλληφθέντες μεταφέρονται στον εισαγγελέα, πραγματοποιείται πορεία 150 ανθρώπων προς τα δικαστήρια.
Στη διαδρομή αυτή, η συμμορία της ασφάλειας Χανίων και οι ματατζήδες που ακολουθούσαν κολλητά, παρουσία του διευθυντή τους, αποχαλινώθηκαν. Φόρεσαν καπελάκια με εμβλήματα νεοναζιστικών οργανώσεων, έβριζαν χυδαία, απειλούσαν ονομαστικά συντρόφους, μάρσαραν τις μηχανές τους, προκαλούσαν τη σύγκρουση με κάθε τρόπο. Η αυτοκυριαρχία των συντρόφων απέτρεψε τα χειρότερα.
Στα δικαστήρια ο εισαγγελέας απέρριψε ως ατεκμηρίωτες τις κατηγορίες και άφησε ελεύθερους τους συλληφθέντες. Επί τόπου αποφασίστηκε συνέχιση της πορείας στην Ηρώων Πολυτεχνείου ώστε να χωριστούν με ασφάλεια οι διαδηλωτές στο Κουμ Καπί. Το σκηνικό τρομοκρατίας και κουτσαβακισμού από τους ένστολους – και μη – φρουρούς των εκμεταλλευτών συνεχίστηκε και σε αυτή τη διαδρομή, ακόμα πιο έντονο. Χυδαιότητες, προσωπικές ύβρεις, επίδειξη ύφους και ήθους μπράβων και νταβατζήδων.
Έξω από καφετερία της παραλίας εμφανίστηκε ομάδα χρυσαυγιτών, ένας εκ των οποίων απειλούσε τους διαδηλωτές πως «θα τους γεμίσει τρύπες» με το κουμπούρι του, που δεν το φανέρωσε παρά μόνο λίγο πριν φάει μάπες. Δημιουργήθηκε ένταση, με αποτέλεσμα να επιτεθούν στην πορεία συντεταγμένα οι φασίστες με τα ΜΑΤ. Μέσα από τις διμοιρίες ξεπρόβαλαν οι χρυσαγίτες, χτυπούσαν με ρόπαλα και τραπεζο-καθίσματα και αποσύρονταν ξανά μέσα στους σχηματισμούς των μπάτσων για προστασία. Η συνεργασία τους προέκυψε αυθόρμητη και στενή.
Στο σημείο αυτό εγκλωβίστηκαν δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες που χτυπήθηκαν από ΜΑΤ, ασφαλίτες και φασίστες μαζί. Όταν κόσμος από καφετέριες διαμαρτυρήθηκε, προσήχθησαν και αυτοί. Σύνολο 62 προσαγωγές, αριθμός ρεκόρ για τα χανιώτικα δεδομένα. Οι προσαχθέντες μεταφέρθηκαν στο μέγαρο όπου και υπέστησαν μεμονωμένους ξυλοδαρμούς από συγκεκριμένους ασφαλίτες , προσβολές της προσωπικότητας τους, χυδαίες φαλλοκρατικές ύβρεις προς τη γενετήσια αξιοπρέπεια των συντροφισσών, αδιάλειπτη τρομοκράτηση για ώρες. Η αξιοπρεπής και πολιτική στάση των προσαχθέντων αποστομώνει τους βασανιστές. Έξω από το μέγαρο μαζεύτηκε πολύς κόσμος για συμπαράσταση, ο οποίος και παρέμεινε μέχρι αργά το βράδυ ασκώντας πολιτική πίεση για την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων. Το οποίο και έγινε αφού κόπηκε προσωρινά η πολιτική “πείνα” των “αρχών” για συλλήψεις/εξακριβώσεις, εκφοβισμό και φακέλωμα αγωνιστών.
Η συστράτευση βο(υ)λευτών, τοπικής αυτοδιοίκησης, ασφάλειας Χανίων και φασιστών λίγους εκπλήσσει πλέον. Ένα συνεχές καθεστώς έκτακτης ανάγκης, ολοένα πιο μιλιταριστικό και ολοκληρωτικό αποτελεί το μέσο επιτήρησης της καθημερινής ζωής στην εποχή της κρίσης. Όπως το κράτος στέλνει στρατό εκτός συνόρων να συμμετέχει σε δολοφονικές κατοχές, έτσι και εντός των συνόρων επιβάλει ένα πόλεμο χαμηλής έντασης μεν, με μεγάλο όμως φόρο αίματος σε ντόπιους και (κυρίως) μετανάστες προλετάριους.
Τα τελευταία χρόνια τα μεγάλα και τα μικρά αφεντικά επικαλούνται την κρίση στα κέρδη τους για να υποτιμήσουν ακόμα περισσότερο τη ζωή και την εργασία μας. Και παράλληλα επικαλούνται την εθνική ενότητα, την υποταγή δηλαδή των υπηκόων στα καθάρματα που ρημάζουν τον τόπο. Η ελληνική «δεξιά του Κυρίου», άκρα-κεντρώα-σοσιαλιστική είναι πάντα φασιστική. Βασιλικοί, χουντικοί, ρατσιστές και λάτρεις των ολοκαυτωμάτων και των ολοκληρωτικών καθεστώτων έλεγχαν και ελέγχουν πάντα νευραλγικές θέσεις στις μυστικές υπηρεσίες και τα σώματα ασφαλείας, στους θεσμούς της αστικής δικαιοσύνης, επηρεάζουν την εξωτερική πολιτική και ασκούν ηγεμονικό ρόλο στον τύπο και στις ένοπλες δυνάμεις. Τώρα ιδίως με την κρίση όλο αυτό το σκυλολόι βγαίνει στο προσκήνιο, παίρνει τα υπουργεία και με δημοκρατικές διαδικασίες ανεβαίνει στα ρετιρέ της «πολυκατοικίας». Η κρίση είναι η χαρά του φασίστα.
Η «κρίση» είναι η καταλήστευση των κοινωνικών αγαθών και η τεχνητή μείωση της αξίας της ανθρώπινης ζωής και της εργασίας από τα κράτη και το κεφάλαιο. Η «κρίση» χρησιμοποιείται ως ένα ιδεολογικό και εκβιαστικό άλλοθι των ίδιων των εκμεταλλευτών που την προκάλεσαν ώστε να δουλεύουμε πιο πολύ και φτηνότερα, όποτε και όπως θέλουν τα αφεντικά. Και ο στόχος τους είναι να επιτεθούν ακόμα περισσότερο στους εργάτες και τις εργάτριες με απολύσεις, οριστική κατάργηση των ασφαλίσεων και των κοινωνικών και εργατικών κατακτήσεων, καταστροφή του περιβάλλοντος προς όφελος των κερδών τους, αν χρειαστεί και πόλεμος. Ιστορικός σύμμαχος των μεγάλων και των μικρών αφεντικών σε καιρούς «κρίσης» είναι πάντα οι φασίστες και οι εθνικιστές, όσοι δηλαδή κάνουν ότι μπορούν ενάντια στις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς και ανάμεσα στις εργάτες και τις εργάτριες που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο.
Ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό είναι αγώνας ενάντια στο φασισμό
