Η Μαρία Γιαννάκη είναι δασκάλα, μέλος του Δ.Σ. του ΣΕΠΕ Χανίων και των Δ.Σ. της Ένωσης Γονέων Δήμου Χανίων και της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας. Είναι ενεργή στο ΠΑΜΕ και θα είναι υποψήφια βουλεύτρια με το ΚΚΕ στα Χανιά στις εκλογές της 21ης Μαΐου.
Η κ. Γιαννάκη αναγνωρίζει ότι στην Ελλάδα μοιάζει να απουσιάζει η προοπτική για τους νέους ανθρώπους όμως θεωρεί ότι αυτή είναι μία πραγματικότητα που δεν αφορά αποκλειστικά τη χώρα μας αλλά «κάθε καπιταλιστική οικονομία στην Ε.Ε., στις ΗΠΑ και αλλού». Όπως τονίζει «σε όλες τις μεγάλες οικονομίες επικρατεί ο νόμος της ανταγωνιστικότητας, η λογική κόστους-οφέλους, τα mini jobs και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με πετσοκομμένα δικαιώματα να θεριεύουν». Η ουσιαστική λύση επομένως, σύμφωνα με την κ. Γιαννάκη, «δε βρίσκεται στη φυγή», αλλά «στην οργάνωση της πάλης για να ξηλωθεί οριστικά το σύστημα που προσκυνάει το κέρδος και πιστά έχουν υπηρετήσει όλες οι αστικές κυβερνήσεις».
Η κ. Γιαννάκη λέει ότι το ζήτημα της ερήμωσης στην επαρχία αποτελεί συνέπεια «»της χρόνιας απαξίωσής, των ελλείψεων σύγχρονων υποδομών Παιδείας και Υγείας, μέσων μεταφοράς, της δυσκολίας των νέων ζευγαριών να βρουν εκεί δουλειά, να οργανώσουν τη ζωή τους και να δημιουργήσουν οικογένεια». Σύμφωνα με την κ. Γιαννάκη, «απόρροια αυτής της διαχρονικής απαξίωσης και πολιτικής που θέτει τις ανάγκες της μόρφωσης, της υγείας και της ζωής στο εγκληματικό ζύγι κόστους-οφέλους είναι και η προσπάθεια υποβάθμισης δεκάδων σχολείων στον νομό μας, που ανακόπηκε κάτω από την πίεση του οργανωμένου μαζικού αγώνα γονιών, εκπαιδευτικών και τους εκλεγμένους κομμουνιστές να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή».
Επί της ουσίας, όπως είπε, μέσω του αγώνα πραγματώθηκε το σύνθημα:
«Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό!».
Αναφορικά με το ζήτημα της υπογεννητικότητας, η κ. Γιαννάκη αφού περιέγραψε μία σειρά από προβληματικές που εμποδίζουν ένα νέο ζευγάρι να προχωρήσει με την απόφαση να κάνει παιδί προχωρά σε μία παρουσίαση μία σειρά μέτρων που προτείνει το ΚΚΕ για να επέλθει ουσιαστική αλλαγή. Όπως λέει ζητούμενο είναι «η δωρεάν κάλυψη όλων των εξόδων της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, όπως και του οικογενειακού προγραμματισμού, του προγεννητικού ελέγχου, του τοκετού. Επίσης είναι αναγκαία η ολόπλευρη στήριξη της νέας μητέρας και του νεογνού στο πλαίσιο ενός δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας, χωρίς καμία επιχειρηματική δράση. Ένα σύστημα Υγείας με έμφαση στην πρόληψη και στηριγμένο σε ένα δίκτυο Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, με όλες τις ειδικότητες, ώστε έγκαιρα να αντιμετωπίζονται οι παράγοντες που επιδρούν στη γονιμότητα γυναικών και ανδρών, ανάμεσά τους και οι επιβαρυντικοί παράγοντες των συνθηκών εργασίας, με μέτρα υγείας και ασφάλειας».
Σχετικά με το μεταναστευτικό και αν αυτό μπορεί να αποτελέσει εν μέρος λύση στο πρόβλημα της μείωσης του πληθυσμού η κ. Γιαννάκη τόνισε ότι η αντίληψη του ΚΚΕ είναι διαφορετικά αφού το ζητούμενο δεν είναι πώς θα χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο κόσμος αλλά «το πώς θα σταματήσουν να υπάρχουν τα εκατομμύρια των κατατρεγμένων, αντιπαλεύοντας σταθερά και αταλάντευτα τις πραγματικές αιτίες που γεννούν τους πολέμους, τη φτώχεια, τα ποτάμια των προσφύγων και μεταναστών. Το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα». Γιατί, όπως τονίζει «σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες και οι προϋποθέσεις οι λαοί να ζουν ειρηνικά μεταξύ τους και να είναι οι ίδιοι που θα έχουν στα χέρια τους και θα απολαμβάνουν τον πλούτο και θα αποφασίζουν για τη χώρα τους και το μόνο που μπαίνει εμπόδιο είναι αυτό το ανελέητο κυνήγι του κέρδους, το μοίρασμα της πίτας μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων».
Όσον αφορά το ακανθώδες ζήτημα της στέγασης που επηρεάζει και πολλούς εκπαιδευτικούς, ειδικά αναπληρωτές, η κ. Γιαννάκη περιγράφει μία κατάσταση όπου εκπαιδευτικοί των 800 και 900 ευρώ δίνουν τα μισά λεφτά τους για να βρουν σπίτια – τρύπες ενώ έχουν υπάρξει και περιπτώσεις που έχουν αναγκαστεί να ζήσουν ακόμη και μέσα σε σκηνές ή αυτοκίνητα. Γι’ αυτό άλλωστε πολλοί εκπαιδευτικοί αποφεύγουν να έρθουν να εργαστούν στα Χανιά.
Η κ. Γιαννάκη λέει ότι το ΚΚΕ έχει υιοθετήσει το διεκδικητικό πλαίσιο των εκπαιδευτικών σωματείων ζητώντας μεταξύ άλλων τη διασφάλιση φθηνής και αξιοπρεπούς κατοικίας για εργαζόμενους που έρχονται από άλλες περιοχές «με ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας και των τοπικών Περιφερειακών και Δημοτικών αρχών». Λέει επίσης ότι είναι αναγκαίο να γίνουν «γενναίες αυξήσεις» στους μισθούς.
Τέλος η κ. Γιαννάκη κάνει μία σύντομη αναφορά «στο σχολείο που εμείς οραματιζόμαστε και σχεδιάζουμε» στο οποίο στο επίκεντρο θα βρίσκεται η παροχή ολόπλευρης μόρφωσης
«ώστε από τον καταιγισμό των πληροφοριών να επιλέγει την αληθινή γνώση». Υπό ένα τέτοιο πλαίσια θα δομείται ένα διαφορετικο πρόγραμμα στο οποίο «η αισθητική αγωγή και ο αθλητισμός αποτελούν συστατικά στοιχεία και όχι «δευτερεύοντα μαθήματα», όπως σήμερα».
Για να καταλήξει:
«Παλεύουμε για ένα σχολείο που δε θα στηρίζει τη λειτουργία του στα εξωτερικά κίνητρα, όπως είναι οι εξετάσεις και οι βαθμοί, αλλά κυρίως σε εσωτερικά κίνητρα μάθησης, όπως η χαρά της γνώσης και της δημιουργίας, η ανακάλυψη της γνώσης, η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία που κάνει το μάθημα ελκυστική περιπέτεια για τον μαθητή και όχι μια βαρετή καταναγκαστική διαδικασία, όπως σε πολλές περιπτώσεις συναντάμε σήμερα».
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της υποψήφιας βουλεύτριας του ΚΚΕ στα Χανιά κ. Μαρίας Γιαννάκη:
ΕΡΩΤΗΣΗ: κ. Γιαννάκη, ως γυναίκα, δασκάλα και μητέρα, θα συμβουλεύατε το παιδί σας να παραμείνει στη χώρα μετά το πέρας των σπουδών του ή να κυνηγήσει ένα καλύτερο μέλλον σε κάποια χώρα του εξωτερικού;
Μαρία Γιαννάκη: Καταρχάς, θα ήθελα, όπως και κάθε γονιός, τα παιδιά μου να σπουδάσουν και να δουλέψουν πάνω στο αντικείμενο που επιθυμούν, που τα «γεμίζει» και μέσα από αυτό να μπορούν με αξιοπρέπεια να στηρίξουν στην πορεία τον εαυτό τους, τη δική τους οικογένεια ενδεχομένως κτλ. Αυτή άλλωστε είναι η αγωνία κάθε γονιού και γι’ αυτό όπως και αν μπορεί εξαντλεί τις δυνατότητές του για να στηρίξει τα παιδιά του.
Φυσικά σήμερα είμαστε πολύ μακριά από το ζητούμενο, καθώς κυριαρχεί η αντίληψη της εναρμόνισης του σχολείου, των πανεπιστημίων με τις ανάγκες της «αγοράς», που θέτουν θεόρατα τείχη στη μόρφωση της νέας γενιάς, με βάση κοινωνικοοικονομικά κριτήρια και διαμορφώνουν εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες εργασίας στη συνέχεια, με το τσάκισμα των μισθών, την περιστολή εργασιακών δικαιωμάτων, την εντατικοποίηση της δουλειάς. Με λίγα λόγια έχει χτιστεί όλα τα τελευταία χρόνια, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, ένα εχθρικό νομοθετικό πλαίσιο που στοχεύει στην αύξηση της εκμετάλλευσης και της νέας γενιάς, προκειμένου να συνεχίσουν τα αυγαταίνουν τα κέρδη τους οι λίγοι.
Δεν είναι όμως μια πραγματικότητα που αφορά μόνο τη χώρα μας, αλλά ο πυρήνας της πολιτικής που υλοποιείται σε κάθε καπιταλιστική οικονομία στην ΕΕ, στις ΗΠΑ και αλλού. Γι’ αυτό βλέπουμε σε όλες τις μεγάλες οικονομίες να επικρατεί ο νόμος της ανταγωνιστικότητας, η λογική κόστους-οφέλους, τα mini jobs και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με πετσοκομμένα δικαιώματα να θεριεύουν. Η ουσιαστική λύση επομένως, για όσους ασφυκτιούμε και αντιλαμβανόμαστε ότι οι ζωές, οι ανάγκες και τα όνειρα τα δικά μας και των παιδιών μας δε γίνεται να χωρέσουν στο κουστούμι της εκμετάλλευσης και της «δημοσιονομικής στενότητας» που επικρατεί σε όλες τις καπιταλιστικές οικονομίες, δε βρίσκεται στη φυγή.
Βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης για να ξηλωθεί οριστικά το σύστημα που προσκυνάει το κέρδος και πιστά έχουν υπηρετήσει όλες οι αστικές κυβερνήσεις. Γι’ αυτό τον σκοπό κάθε νέος και νέα λαϊκής οικογένειας έχει συμφέρον να ενώσει τις δυνάμεις του με τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και της υπαίθρου, τις γυναίκες της χώρας του. Για να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνία που θα θέσει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, το μέλλον και τη μόρφωση που αξίζει σε εμάς και τα παιδιά μας.
Σε αυτή την υπόθεση το ΚΚΕ σήμερα καταθέτει όλες του τις δυνάμεις, σε κάθε σχολείο, πανεπιστήμιο, χώρο δουλειάς και γειτονιά, αλλά και μέσα στη Βουλή με τις εκατοντάδες παρεμβάσεις του και κατά τη γνώμη μας η συνολική στάση του Κόμματός μας και σε αυτό το ζήτημα θα πρέπει να αποτελέσει κριτήριο ψήφου στις 21 Μάη, με δυναμωμένο το ΚΚΕ.
ΕΡ.: Πρόσφατα είχαμε το κλείσιμο του σχολείου στη Γαύδο το οποίο μέσω του αγώνα αρχικά της μητέρας και μετά και πολλών άλλων που συμπαραστάθηκαν, έλαβε μεγάλη δημοσιότητα με τελικό αποτέλεσμα μέσω παρέμβασης του πρωθυπουργού να δοθεί μια μερική λύση. Όμως σα το σχολείο στην Γαύδο υπάρχουν εκατοντάδες άλλα για τα οποία δε θα υπάρξει ανάλογη δημοσιότητα και ούτε σε κάθε από αυτές τις περιπτώσεις θα μπορεί να δίνεται λύση μέσω παρέμβασης πρωθυπουργού. Ποια θα μπορούσε να είναι μία γενικότερη στρατηγική σε σχέση με τη λειτουργία σχολείων σε περιοχές όπου ο αριθμός των μαθητών συρρικνώνεται; Και πώς θα μπορέσει να αναστραφεί αυτή η πορεία ερήμωσης στην επαρχία;
Μ.Γ.: Το ζήτημα της ερήμωσης στην επαρχία, οι δυσκολίες διαβίωσης στις παραμεθόριες περιοχές και τα ακριτικά νησιά φυσικά δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά αποτελούν συνέπεια της χρόνιας απαξίωσής τους, των ελλείψεων σύγχρονων υποδομών Παιδείας και Υγείας, μέσων μεταφοράς, της δυσκολίας των νέων ζευγαριών να βρουν εκεί δουλειά, να οργανώσουν τη ζωή τους και να δημιουργήσουν οικογένεια.
Απόρροια άλλωστε αυτής της διαχρονικής απαξίωσης και πολιτικής που θέτει τις ανάγκες της μόρφωσης, της υγείας και της ζωής στο εγκληματικό ζύγι κόστους-οφέλους είναι και η προσπάθεια υποβάθμισης δεκάδων σχολείων στον νομό μας, που ανακόπηκε κάτω από την πίεση του οργανωμένου μαζικού αγώνα γονιών, εκπαιδευτικών και τους εκλεγμένους κομμουνιστές να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Επί της ουσίας είδαμε και εδώ να παίρνει ζωή το σύνθημα «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό!».
Η λύση επομένως δε δόθηκε από τα «πάνω» αλλά από τον ίδιο τον αγώνα του γονεϊκού και εκπαιδευτικού κινήματος, από τον αγώνα των κατοίκων των εμπλεκόμενων περιοχών, που πρέπει να συνεχιστεί αμείωτο και το επόμενο διάστημα. Γι’ αυτό καλό θα ήταν και ο σημερινός και οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις τους να μην προκαλούν το δημόσιο αίσθημα «κλαίγοντας» πάνω στα αποκαΐδια που όλοι μαζί και εναλλάξ δημιούργησαν.
Το ΚΚΕ και η Τομεακή Οργάνωση των Χανίων από την πρώτη στιγμή συντάχθηκε με τα δίκαια αιτήματα των γονιών, των εκπαιδευτικών και των κατοίκων σε Γαύδο, Δραπανιά, Κάντανο, Γεράνι και αλλού.
Οι μικρές ή μεγαλύτερες κατακτήσεις που μετρήσαμε έχουν τη συμβολή και τη σφραγίδα των κομμουνιστών και στην ίδια κατεύθυνση θα συνεχίσουμε, απέναντι στο δεδομένο πρόγραμμα της επόμενης κυβέρνησης, από όποιον ή όποιους σχηματιστεί, αφού θα κινείται στις ίδιες αντιεκπαιδευτικές – αντιλαϊκές ράγες τις ΕΕ και του ΟΟΣΑ.
Θα συνεχίσουμε λοιπόν οργανώνοντας την πάλη μαζί με τον λαό για σύγχρονες αναβαθμισμένες δομές παιδείας, υγείας και πρόνοιας, για μέτρα στήριξης των νέων ζευγαριών στην εργασία, τη μετακίνηση και αλλού, συνολικά για αναγκαία μέτρα που μπορούν να δώσουν ανάσα, ανακούφιση και «ζωή» σε κάθε γωνιά της χώρας. Εγγυητής για το δυνάμωμα αυτής της πάλης, αντικειμενικά, είναι ένα ισχυρό ΚΚΕ.
ΕΡ.: Υπογεννητικότητα στην Ελλάδα. Βλέπουμε ότι διαρκώς ο αριθμός των γεννήσεων μειώνεται ενώ ο αριθμός των ηλικιωμένων και των συνταξιούχων αυξάνονται. Είναι η λύση η αύξηση του πληθυσμού της χώρας μέσω της εισαγωγής περισσότερων μεταναστών; Χρειάζονται και πολιτικές στήριξης της προσπάθειας των νέων ανθρώπων να δημιουργήσουν οικογένειες; Πώς αντιμετωπίζεται αυτό το σύνθετο ζήτημα για το μέλλον της χώρας;
Μ.Γ.: Ένα νέο ζευγάρι σήμερα στην προσπάθειά του να προγραμματίσει τη ζωή του, να δημιουργήσει οικογένεια, έρχεται αντιμέτωπο με τεράστιες δυσκολίες σε ένα περιβάλλον που καμία σχέση δεν έχει με την ασφάλεια και την ολόπλευρη στήριξη που θα έπρεπε, με κρατική μέριμνα, να παρέχεται στους νέους.
Πιο συγκεκριμένα συναντάει την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση των δημόσιων δομών Υγείας και Παιδείας, τις τεράστιες ελλείψεις σε πρόσβαση σε σύγχρονους δημόσιους και δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς, τις πανάκριβες εξετάσεις προγεννητικού ελέγχου και του ίδιου του τοκετού, καθώς και την απουσία κάλυψης της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, για τα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν ζητήματα γονιμότητας. Και όλα αυτά πλάι στην ακρίβεια, την ανεργία, τη φτώχεια που βιώνει συνολικά ο λαός μας.
Καταλαβαίνετε ότι πρόκειται για ένα σύνολο ανυπέρβλητων πολλές φορές εμποδίων που κάνουν τα νέα ζευγάρια να αναβάλουν τη δημιουργία οικογένειας για το …απώτερο μέλλον ή να μην μπαίνουν καν στη διαδικασία απόκτησης περισσότερων του ενός παιδιού. Αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον φυσικά δεν έχει έρθει από το πουθενά. Έχει διαμορφωθεί διαχρονικά με τη σφραγίδα όλων των κυβερνήσεων στα στενά πλαίσια των δημοσιονομικών αντοχών με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που δεν μπορούν να χωρέσουν τις πραγματικές ανάγκες, επειδή τις θεωρούν κόστος, αλλά και στα πλαίσια της εμπορευματοποίησης όλων όσων αφορούν σε κοινωνικές παροχές με στόχο τη στήριξη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, εν προκειμένω της ιδιωτικής υγείας και των σχολαρχών.
Για το ΚΚΕ διεκδικητική αφετηρία δεν μπορεί να είναι άλλη από τη δωρεάν κάλυψη όλων των εξόδων της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, όπως και του οικογενειακού προγραμματισμού, του προγεννητικού ελέγχου, του τοκετού. Επίσης είναι αναγκαία η ολόπλευρη στήριξη της νέας μητέρας και του νεογνού στο πλαίσιο ενός δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας, χωρίς καμία επιχειρηματική δράση. Ένα σύστημα Υγείας με έμφαση στην πρόληψη και στηριγμένο σε ένα δίκτυο Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, με όλες τις ειδικότητες, ώστε έγκαιρα να αντιμετωπίζονται οι παράγοντες που επιδρούν στη γονιμότητα γυναικών και ανδρών, ανάμεσά τους και οι επιβαρυντικοί παράγοντες των συνθηκών εργασίας, με μέτρα υγείας και ασφάλειας. Αυτά κατά τη γνώμη μας είναι ουσιαστικά μέτρα που μπορούν να δώσουν ανακούφιση και λύση σε χιλιάδες νέα ζευγάρια.
Όσο για τους μετανάστες που αναφέρατε, εμείς δεν έχουμε αυτή την αντίληψη. Το πώς δηλαδή θα χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο κόσμος, αλλά το πώς θα σταματήσουν να υπάρχουν τα εκατομμύρια των κατατρεγμένων, αντιπαλεύοντας σταθερά και αταλάντευτα τις πραγματικές αιτίες που γεννούν τους πολέμους, τη φτώχεια, τα ποτάμια των προσφύγων και μεταναστών. Το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα. Γιατί σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες και οι προϋποθέσεις οι λαοί να ζουν ειρηνικά μεταξύ τους και να είναι οι ίδιοι που θα έχουν στα χέρια τους και θα απολαμβάνουν τον πλούτο και θα αποφασίζουν για τη χώρα τους και το μόνο που μπαίνει εμπόδιο είναι αυτό το ανελέητο κυνήγι του κέρδους, το μοίρασμα της πίτας μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.
ΕΡ.: Ως μέλος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης οπωσδήποτε θα έχετε έρθει αντιμέτωπη με καταγγελίες δασκάλων για τη δυσκολία που έχουν εύρεσης αξιοπρεπής στέγασης στα Χανιά. Τι μέτρα θεωρείται ότι πρέπει να ληφθούν ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση;
Μ.Γ.: Είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, που αφορά όλες τις «τουριστικές» περιοχές. Πρέπει εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι το ζήτημα της στέγης και των πανάκριβων ενοικίων αφορά όλους τους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες, αλλά στο συγκεκριμένο ερώτημα μιλάμε κυρίως για συναδέλφους αναπληρωτές και νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, για εργαζόμενους δηλαδή που δουλεύουν λίγους μήνες τον χρόνο, βρίσκονται διαρκώς με μια βαλίτσα στο χέρι, με μισθούς των 800 και 900 ευρώ, που αναγκάζονται σχεδόν τα μισά να δίνουν στο ενοίκιο πολλές φορές για σπίτια-τρύπες και να χτυπιούνται επιπλέον από το κύμα ακρίβειας, που κάνει την καθημερινότητά τους πραγματικό Γολγοθά.
Αυτοί οι εργαζόμενοι με το άνοιγμα της σεζόν είτε πετάγονται στον δρόμο είτε αναγκάζονται να πληρώνουν προσαυξήσεις στα ήδη πανάκριβα ενοίκια. Είναι νομίζω γνωστές οι εικόνες εκπαιδευτικών να διαμένουν σε σκηνές ή αυτοκίνητα. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που πολλές φορές δεν αποδέχονται την πρόσληψη τους στα Χανιά και σε πολλές άλλες περιοχές. Και την ίδια στιγμή αποτελεί τουλάχιστον θράσος από τη μεριά της κυβέρνησης να κάνει λόγο για «αναγνώριση του έργου του εκπαιδευτικού» ή για προσπάθεια βελτίωσης του ίδιου και της δουλειάς του.
Το ΚΚΕ έχει καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις, υιοθετώντας και το διεκδικητικό πλαίσιο των ίδιων των εκπαιδευτικών σωματείων, όπου μεταξύ άλλων προβλέπονται με ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας και των τοπικών Περιφερειακών και Δημοτικών αρχών να διασφαλιστεί φθηνή και αξιοπρεπής κατοικία στους εργαζόμενους που έρχονται από άλλες περιοχές, μέσω μίσθωσης ξενοδοχείων και κατοικιών, ανέγερσης σύγχρονων εστιών με κρατική χρηματοδότηση και επιδότησης ενοικίου.
Ταυτόχρονα, πρέπει να γίνουν γενναίες αυξήσεις στους μισθούς των εκπαιδευτικών που βρίσκονται καθηλωμένοι τα τελευταία 12 χρόνια, με επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού. Πρόκειται για ένα πλέγμα ουσιαστικών μέτρων, που απαντά στις σημερινές ανάγκες των εκπαιδευτικών και τους επιτρέπει εκτός από την αξιοπρεπή διαβίωση, να αποφεύγουν την αναζήτηση δεύτερης και τρίτης δουλειάς και να διασφαλίζεται ο αναγκαίος χρόνος, για τη μελέτη και προετοιμασία του μαθήματος, για τη μορφωτική και πολιτιστική τους ανύψωση, όροι απαραίτητοι για την αναβάθμιση του παρεχόμενου μορφωτικού επιπέδου.
ΕΡ.: Όλα τα κόμματα λένε ότι στο επίκεντρο της πολιτικής τους βρίσκονται τα ζητήματα παιδείας. Σήμερα, στην εποχή των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων όπου η γνώση διαρκώς οφείλει να αναπροσαρμόζεται στο διαρκώς μεταλλασσόμενο περιβάλλον, ποια είναι η θέση του ΚΚΕ για τον τρόπο που είναι οργανωμένο το σύστημα παιδείας στη χώρα, όσο και για τη χρηματοδότησή του; Τι διαφορετικό θα έκανε το ΚΚΕ;
Μ.Γ.: Το ΚΚΕ έχει ολοκληρωμένη πρόταση για το σχολείο των σύγχρονων αναγκών μας, ενώ έχει προχωρήσει σε μια σειρά πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις, προσπαθώντας να αναδείξει πλευρές της προγραμματικής του αντίληψης, απέναντι στο σημερινό σχολείο. Το Κόμμα μας παρακολουθεί και αναλύει τις εξελίξεις, μελετάει την εκπαιδευτική πραγματικότητα. Και η αλήθεια είναι ότι όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα έχουν οικοδομήσει ένα σχολείο που είναι αποκρουστικό για μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς.
Το σχολείο της παπαγαλίας, των δεξιοτήτων, της στείρας γνώσης, κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες της αγοράς, ώστε να «παράξει» τους αυριανούς εργαζόμενους που έχει ανάγκη η εργοδοσία. Ένα σχολείο πολύ ακριβό για τις τσέπες των γονιών, που καλύπτουν από τα λειτουργικά έξοδα και τη γραφική ύλη, μέχρι τα τεράστια ποσά σε φροντιστήρια (πάνω από 2 δις. €), αλλά πολύ «φτηνό» σε υποδομές και περιεχόμενο. Και φυσικά δεν αποτελεί ελληνική πατέντα. Είναι κεντρική κατεύθυνση της ΕΕ, γι’ αυτό και, στις περισσότερες χώρες της, βλέπουμε να έχει προχωρήσει η κατηγοριοποίηση των σχολείων σε καλά και κακά, με διαφοροποιημένο πρόγραμμα και με τους ιδιώτες να καθορίζουν χρηματοδότηση και περιεχόμενο. Είναι το ίδιο σχολείο που θέλουν να φέρουν και εδώ μέσω της λεγόμενης αξιολόγησης.
Το σχολείο που εμείς οραματιζόμαστε και σχεδιάζουμε έχει στο επίκεντρό του την παροχή ολόπλευρης μόρφωσης, διαμορφώνει κριτήριο στη νέα γενιά, ώστε από τον καταιγισμό των πληροφοριών να επιλέγει την αληθινή γνώση και με αυτόν τον προσανατολισμό δομούνται τα αναλυτικά του προγράμματα, όπου η αισθητική αγωγή και ο αθλητισμός αποτελούν συστατικά στοιχεία και όχι «δευτερεύοντα μαθήματα», όπως σήμερα. Παλεύουμε για ένα σχολείο που δε θα στηρίζει τη λειτουργία του στα εξωτερικά κίνητρα, όπως είναι οι εξετάσεις και οι βαθμοί, αλλά κυρίως σε εσωτερικά κίνητρα μάθησης, όπως η χαρά της γνώσης και της δημιουργίας, η ανακάλυψη της γνώσης, η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία που κάνει το μάθημα ελκυστική περιπέτεια για τον μαθητή και όχι μια βαρετή καταναγκαστική διαδικασία, όπως σε πολλές περιπτώσεις συναντάμε σήμερα.
Αυτό το σχολείο δεν μπορεί να χωρέσει στα ασφυκτικά πλαίσια της ΕΕ, της ανταγωνιστικότητας, της αγοράς. Γι’ αυτό κάθε νέος και νέα, κάθε γονιός και εκπαιδευτικός έχει συμφέρον να ενταχθεί ακόμα πιο αποφασιστικά στην πάλη, ώστε να απαλλαγούμε οριστικά από τα βαρίδια της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας και οικονομίας, που μπαίνουν εμπόδιο στην ολόπλευρη μόρφωση, πρόοδο και εξέλιξη του νέου ανθρώπου. Γιατί για εμάς και τα παιδιά μας δε θέλουμε τα ψίχουλα της δημοσιονομικής εξισορρόπησης που τάζουν οι σημερινοί «σωτήρες» της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των συμπληρωμάτων τους. Τα θέλουμε ΟΛΑ, γιατί τα δικαιούμαστε και μας αξίζουν! Όρος και προϋπόθεση για να δυναμώσει αυτή η πάλη για την κοινωνία και το σχολείο των αναγκών μας είναι να βρεθεί το μπόι του ΚΚΕ όσο πιο ψηλά γίνεται το βράδυ της Κυριακής.
