Του Μάνου Χωριανόπουλου
“Τι λες ρε άνθρωπε. Πεθαίνουν 57 άτομα κυρίως νέοι και εσένα σε νοιάζει ότι θα φτιαχτεί καινούργια γραμμή; Είμαστε σοβαροί με κάτι τέτοιους ανθρώπους, ο Θεός να τους κάνει ανθρώπους, μπορουν να λένε τέτοια πράγματα σε γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους”;
Νεαρός που επέζησε από το δυστύχημα στα Τέμπη
“Δεν μπορούμε να τα φορτώνουμε όλα σε έναν άνθρωπο επειδή έκανε ένα λάθος και να πεθαίνουν άλλοι τόσοι. Άνθρωπος είναι. Άνθρωποι είμαστε, άνθρωποι είστε και εσείς θα κάνετε λάθος. Τι σημαίνει αυτό, ότι ένα λάθος θα στοιχίσει τη ζωή σας και τις ζωές άλλων ανθρώπων; Πού είναι τώρα να μιλήσουν; Περιμένουν τις εκλογές για ποιο λόγο, για ποιο πράγμα;”
Συγγενής θυμάτων στα Τέμπη
Η προπαγάνδα, όσο χυδαία, διαστημική, οργανωμένη και επίμονη και αν είναι, μπορεί να διαλυθεί από την ειλικρίνεια των νέων και την οργή των θυμάτων μέσα σε λίγες μόνο λέξεις.
Γι’αυτό και ο εξευτελισμός όσων δεν ντρέπονται να κάνουν, αντί για ενημέρωση, “επικοινωνιακή διαχείριση” της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών, είναι απόλυτος.
Εν μέσω εθνικού πένθους λοιπόν, πριν ακόμα αμολυθούν υπουργοί και βουλευτές της συμπολίτευσης για να πείσουν με χυδαιότητα και κυνισμό, ότι η κυβέρνηση δεν έχει καμία ευθύνη για τα Τέμπη, πρόλαβαν και βγήκαν ουρλιάζοντας, τα pet ενός συστήματος εξουσίας, που όμοιό του δεν έχει δει η χώρα εδώ και 49 χρόνια.
Πάντα καλογυαλισμένοι, δήθεν στενοχωρημένοι και χωρίς κανένα δισταγμό, είχαν μόνο ένα άγχος. Πώς θα “θολώσουν” το κάδρο των ευθυνών με κάθε τρόπο και πώς θα περιορίσουν το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση, αναμασώντας μια γραμμή τόσο αδύναμη, που άλλαζε από μέρα σε μέρα.
Όποιος θεώρησε ότι στις υποκλοπές η δημοσιογραφία στην Ελλάδα έπιασε πάτο, λόγω της “εξαφάνισης” της είδησης, μέχρι να καταλήξει σε ενιαίο αφήγημα η κυβέρνηση, έκανε μεγάλο λάθος.
Οι τηλεσταρ μπορούσαν να πάνε και πιο κάτω. Πριν καν ταυτοποιηθούν τα θύματα, άλλη μιλούσε για “τα λευκά μαλλιά του σταθμάρχη” και άλλοι είδαν μια “θυσία”, που θα φέρει αλλαγή, χωρίς να εξηγούν γιατί το πολυδιαφημισμένο “επιτελικό κράτος”, που υποσχέθηκαν οι προστάτες τους, χρειάζεται θυσίες για να μπορεί ένας φοιτητής να ταξιδεύει με τρένο στην Ελλάδα.
Άλλοι έδωσαν στον αέρα συμβουλές στην κυβέρνηση για να μην την πληρώσει στις εκλογές και άλλοι διέκοπταν συνδικαλιστές και ρεπόρτερ, όταν η αλήθεια δεν ταίριαζε με το παραμύθι που τους είχαν γράψει.
Όταν η γραμμή άλλαξε, οι ίδιοι πέρασαν από τον σταθμάρχη στη συγκίνηση για τη “συγγνώμη” του πρωθυπουργού, στη διάχυση ευθυνών και στη συνέχεια στην ανάλυση για τον χρόνο των εκλογών και τη σύγκριση με τραγωδίες στο παρελθόν και το αντίστοιχο πολιτικό κόστος.
Μακριά από τους ανθρώπους
Το “γιατί” αυτής της στάσης, δεν μπορεί να είναι μόνο το απλοϊκό: το “πάθος” για το χρήμα και τη θέση που εξασφαλίζεται μέσω της υπηρεσίας της “γραμμής”. Είναι κάτι βαθύτερο.
Σε κάθε οικογενειακό τραπέζι στην Ελλάδα, μετά την τραγωδία των Τεμπών, επικρατούσε θλίψη για τους νέους που χάθηκαν και απελπισία για τη χώρα που ζούμε.
Μόνο σε πολιτικοεπιχειρηματικά τραπέζια, μπορεί να συζητούσαν αμέσως μετά την τραγωδία το πολιτικό κόστος των Τεμπών για την “επιτελική” κυβέρνηση, αλλά και το πότε θα στηθούν κάλπες, ώστε να έχει “χωνευτεί” αυτό το κόστος, χάρη στη λήθη και την καθημερινότητα.
Σε ποια τραπέζια μπορείτε να φανταστείτε τους χρυσοπληρωμένους προπαγανδιστές; Με ποιους βρίσκονται; Πώς θα μπορούσαν να πουν κακή κουβέντα για τον υπουργό που τυγχάνει να είναι το φιλαράκι τους;
Η απάνθρωπη στάση των συγκεκριμένων δημοσιολογούντων, οφείλεται στο ότι έχουν συνηθίσει τόσο πολύ να κάθονται στα ακριβά τραπέζια της εξουσίας, που δεν έχουν ιδέα πια πώς νιώθει ο λαός και, κυρίως, δεν τους ενδιαφέρει.
Δεν έχουν κανένα μέτρο, κανένα όριο και κανένα συναίσθημα όταν εκτελούν την αποστολή τους. Σαν ελεύθεροι σκοπευτές.
Γι’αυτούς ο λαός είναι “χειραγωγούμενα πρόβατα” για το εκλογικό μαντρί που προστατεύουν, οι εργαζόμενοι που διαμαρτύρονταν και προειδοποιούσαν είναι “συνδικάλες”, η κυβέρνηση “αλάνθαστη” και ο πρωθυπουργός, “Μωυσής”.
Ωστόσο, με την τραγωδία των Τεμπών, αποδεικνύεται ότι ο κόσμος δεν τους αντέχει άλλο. Ακόμα και η 24ωρη προπαγάνδα, πολλές φορές και με διπλοβάρδιες σε διαφορετικά κανάλια και μέσα, δεν περνάει όταν είναι τόσο αισχρή.
Οι τηλεαστέρες “κολλητοί” υπουργών, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, είναι τόσο ικανοί στην προπαγάνδα, που είναι ικανοί για όλα. Αλλά όχι και τόσο αποτελεσματικοί πια.
Γι’αυτό η κυβέρνηση πήγε από τον “σταθμάρχη” στη “συγγνώμη” και θα πάει από τη “διάχυση της ευθύνης” σε ό,τι προτείνουν οι γκουρού της επικοινωνίας τις επόμενες μέρες.
ΥΓ Όπως και στις υποκλοπές, έτσι και στα Τέμπη, υπάρχουν δημοσιογράφοι που κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Ρεπόρτερ που έγραφαν για την αλήθεια των σιδηροδρόμων εδώ και μήνες, ρεπόρτερ που πήγαν στον τόπο του δυστυχήματος, δημοσιογράφοι και παρουσιάστριες, που στοχοποιούνται επειδή δεν είναι γελωτοποιοι του βασιλιά. Αν οι πολίτες αισθάνονται ότι κάποιοι τους κοροϊδεύουν και ότι δεν έχουν στόχο την ενημέρωση, αλλά την παραπλάνησή τους, είναι οι μόνοι που έχουν τη δύναμη να τους κατεβάσουν από τους “χρυσούς θρόνους” τους.
ΥΓ2 Η ευθύνη της πλειοψηφίας των ΜΜΕ (αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί) σε σχέση με την αντιμετώπιση των απεργιακών κινητοποιήσεων είναι μεγάλη. Πρέπει να περάσουμε από το δίπτυχο “Ταλαιπωρία για τους πολίτες – παράνομη και καταχρηστική”, στην προβολή των αιτημάτων. Ίσως προλάβουμε την επόμενη τραγωδία.