Στο αδύναμο κρέας κολάει η μύγα… Αδύναμο κρέας εδώ και αρκετά χρόνια είναι ο χώρος της δημοσιογραφίας. Η κρίση στον κλάδο είναι και βαθιά και πρωτόγνωρη για πολλούς λόγους που έχουμε εξηγήσει σε σειρά άρθρων. Και βεβαίως, τοποθετήσεις “πνεύματος και ηθικής” τύπου Νταλάρα δεν βοηθούν καθόλου. Κτίζουν πάνω σε στερεότυπα, κινούνται επιφανειακά, ικανοποιούν και χαϊδεύουν αυτιά και αφήνουν στο απυρόβλητο όσα αποτελούν το πραγματικό πρόβλημα.
Φαντασθείτε αν στη θέση των δημοσιογράφων βρισκόταν γιατροί σε δημόσια νοσοκομεία, οι οποίοι εργάζονται σε υποστελεχωμένα νοσοκομεία, σε καθεστώς υποχρηματοδότησης, και υπερ-εργασίας και βρισκόταν κάποιος άλλος Νταλάρας ο οποίος άρχισε να τους χώνει για τις “κακές υπηρεσίες” που προσφέρουν στους ασθενείς και τους έλεγε περίπου ότι θα έπρεπε να ντρέπονται για τον τρόπο που εργάζονται. Βεβαίως, οι γιατροί θα μπορούσαν να παραιτηθούν για να μην ντρέπονται που εργάζονται έτσι. Παραιτούνται κατά εκατοντάδες οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό επειδή δε βλέπουν πουθενά διέξοδο για να μπορέσουν να εξασκήσουν το επάγγελμά τους αξιοπρεπώς και για τους εαυτούς τους και τους ασθενείς. Όπως παραιτούνται και πολλοί δημοσιογράφοι.
Η αλήθεια είναι ότι πλειοψηφία των δημοσιογράφων εργάζεται υπό αντίξοες συνθήκες, με μεγάλο άγχος, αντιμετωπίζοντας κινδύνους, πολλές φορές απειλές, πιέσεις από πολυποίκιλλα κέντρα εξουσίας, από πολιτικούς (δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς) και με ΜΜΕ εξαρτημένα όπως ποτέ άλλοτε από την διαφήμιση που κοιτάζει για τα κλικς. Ποιος αλήθεια θέλει πραγματικά ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης; Ποιος από όλους αυτούς που κραυγάζουν ανά καιρούς για το κατάντημα της δημοσιογραφίας θέλει πραγματικά δημοσιογράφους που να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους απερίσπαστοι;
Δεν είναι παράξενο λοιπόν που όπως και σε άλλους κλάδους όπου οι συνθήκες εργασίας είναι αντίξοες υπάρχουν πολλές παραιτήσεις, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη ότι ταυτόχρονα κλείνουν και πάρα πολλά ΜΜΕ, κυρίως εφημερίδες που υπήρξαν ο πυλώνας της δημοσιογραφίας διαχρονικά.
Η μόνη διαφορά είναι ότι ενώ ένας γιατρός μπορεί να βρει εργασία με αξιοπρεπείς συνθήκες σε κάποια άλλη χώρα, για τον δημοσιογράφο, δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, αν και ζούμε σε μία εποχή που η εξακρίβωση της αλήθειας γίνεται ένα απόλυτο ζητούμενο για την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας και η ανάγκη για δημοσιογράφους που θα μπορούν να εξασκούν σωστά το επάγγελμά τους είναι πιο αναγκαίο από ποτέ.
Αλλά ποιος νοιάζεται πραγματικά για τη δημοκρατία σε έναν κόσμο όπου οι οικονομικές ανισότητες διαρκώς διογκώνονται, όπου καταργείται κάθε έννοια Δικαίου, και όπου η ακροδεξιά επελαύνει;
Ποιος νοιάζεται λοιπόν πραγματικά για το κατάντημα της δημοσιογραφίας; Όχι ο Νταλάρας που τραγουδούσε για την φτώχια και την εργατιά, που “ποτέ δεν τον ένοιαζαν τα λεφτά και τα υλικά αγαθά”, αλλά μαζί με τη σύζυγό του έχει στην ιδιοκτησία του δεκάδες ακίνητα, ακριβά σπορ αμάξια και σκάφη, που δεν κάνει παρέα με δημοσιογράφους που κάνουν ρεπορτάζ, αλλά με μεγαλοδημοσιογράφους και με μεγαλοεπιχειρηματίες,