Του Γιάννη Χαρτζουλάκη *
Οι εργαζόμενοι της χώρας μας είναι αντιμέτωποι με μια πολύ δύσκολη κατάσταση . Η επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στα δικαιώματα και τις καταχτήσεις των εργαζομένων, όχι μόνο δεν έχει καταληκτική ημερομηνία τον ερχόμενο Αύγουστο, όπως υπόσχεται η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, αλλά αντίθετα ετοιμάζονται νέα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα την παραπέρα επιδείνωση και διεύρυνση της φτώχειας στα λαϊκά στρώματα. Σήμερα που τα νούμερα της κυβέρνησης για την ανάπτυξη και τα πλεονάσματα «ευημερούν», τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ είναι αποκαλυπτικά για την κατάσταση στη χώρα μας:
Οι φτωχοί ξεπερνούν τα 2,3 εκατομμύρια, ενώ σε κατάσταση ακραίας φτώχειας ζουν πάνω από 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι. Είναι εύκολο να φανταστούμε το τι πρόκειται να ακολουθήσει και τι μπορούμε να περιμένουμε από την «καθαρή» έξοδο από τα μνημόνια, είτε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ,είτε με κυβέρνηση ΝΔ ή άλλων επίδοξων να κυβερνήσουν κομμάτων του συστήματος.
Η 4η αξιολόγηση (για να κλείσει) προϋποθέτει άλλα 88 νέα προαπαιτούμενα. Τα μέτρα για τους 18 πρώτους μήνες μετά τα μνημόνια είναι ήδη ψηφισμένα .Αυτό μεταφράζεται σε νέους μεγαλύτερους φόρους για το λαό, νέες δραστικές περικοπές των συντάξεων, μείωση των κοινωνικών δαπανών σε υγεία και παιδεία, επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων, παραπέρα απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων εργασίας. Σε σχέση με τον κατώτατο μισθό, στο νέο αναπτυξιακό σχέδιο της κυβέρνησης αναφέρεται ότι θα καθοριστεί με βάση την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα!!
Την ίδια ώρα ο υποκατώτατος μισθός στους νέους εργαζόμενους είναι καθεστώς, ενώ ο ΟΟΣΑ προτείνει την επέκταση του για εργαζόμενους ανεξάρτητα ηλικίας, ανάλογα με την εμπειρία! Οι εργασιακές και μισθολογικές συνθήκες που επικρατούν στη «βαριά βιομηχανία» του τόπου μας, τον τουρισμό, δείχνουν το δρόμο για το τι θα ακολουθήσει και σ’ άλλους χώρους εργαζομένων.
Παράλληλα με όλα αυτά ο ΣΕΒ απαιτεί νέα μείωση του μισθολογικού κόστους, καμιά υποχώρηση σε ότι έχει ψηφιστεί την προηγούμενη περίοδο, μείωση φορολογίας, φθηνότερη ενέργεια, διευκόλυνση στις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Με τέτοια άλλωστε κίνητρα ευελπιστεί η κυβέρνηση, ότι θα προσελκύσει νέες επενδύσεις, ντόπιες και ξένες. Τέτοιου είδους ανάπτυξη σχεδιάζει μέσα από τις μεταρρυθμίσεις που προωθεί . Να δημιουργήσει δηλαδή ένα περιβάλλον μεσαιωνικό για τους εργαζόμενους και φιλικό για την επιχειρηματικότητα. Αυτό εννοούν όταν λένε, ότι η χώρα πρέπει να επανέλθει στην « ευρωπαϊκή κανονικότητα».Για τη διασφάλιση αυτής της κανονικότητας η αυστηρή επιτήρηση θα συνεχιστεί μέχρι το 2050. Είναι πλασματικά τα ποσοστά της ανεργίας που διαφημίζουν και αποκρύπτουν ότι πάνω από το 50% των προσλήψεων αφορά τη μερική απασχόληση και την εκ περιτροπής εργασία ακόμη και στο δημόσιο και τις δημοτικές επιχειρήσεις. Την ίδια ώρα τα ψίχουλα του επιδόματος ανεργίας δεν δικαιούται ούτε το 10% των ανέργων.
Απέναντι σ’ αυτή την «κανονικότητα» που οραματίζονται το κεφάλαιο ( ντόπιο και ξένο) και η κυβέρνηση, οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο να επιλέξουν από το δρόμο της μαζικής και οργανωμένης πάλης. Όμως όλοι γνωρίζουμε, ότι η αποσυγκρότηση της εργατικής έχει σαν αποτέλεσμα την καθολική σχεδόν διάλυση του εργατοσυνδικαλιστικού κινήματος. Σήμερα μέσα στα πλαίσια του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος κυριαρχούν δυνάμεις εχθρικές προς τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Δυνάμεις που συνδιαλέγονται με το κεφάλαιο και το ΔΝΤ και υπερασπίζονται ξετσίπωτα τα συμφέροντα του. Που δεν έχουν καμιά επιρροή στην πλατειά μάζα των εργαζομένων που στηρίζονται οικονομικά από το κράτος και τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία αρνήθηκε όλη την προηγούμενη περίοδο, με τη συμβολή του ρεφορμισμού να οργανώσει αγώνες ακόμη και όταν καταργούσαν το οκτάωρο. Μαζί με την εργοδοσία συγκροτεί την «κοινωνική συμμαχία» και «καλεί» σε απεργία θέλοντας να αναβαθμίσει το ρόλο της στα πλαίσια του συστήματος. Απ’ αυτή την ηγεσία οι εργαζόμενες μάζες δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα καλό για τα συμφέροντα τους . Θα πρέπει να διαχωρίσουν τη θέση τους και να τους καταγγείλουν. Η υπόθεση των αγώνων πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Αγώνες που θα έχουν στόχο την υπεράσπιση και επέκταση των κατακτήσεων και δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού απέναντι στο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο. Αγώνες που θα συμβάλλουν στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Για να γίνει ξανά η εργατική τάξη ο εφιάλτης για το κεφάλαιο και που θα συμπαρασύρει μαζί της κι άλλα κοινωνικά στρώματα. Όμως αυτή η πορεία δεν μπορεί να γίνει ούτε με διαδικασίες fast track, ούτε με οργανωτικούς σχεδιασμούς. Κάθε μικρή ή μεγαλύτερη αντίσταση, αντιπαράθεση, απεργία έχει τη σημασία και τη συμβολή της σ’ αυτή την κατεύθυνση. Οι βερμπαλισμοί και η απογείωση από την πραγματικότητα ,όχι μόνο δεν βοηθάνε στην ανασυγκρότηση του κινήματος, αλλά αντίθετα οδηγούν στην απογοήτευση και την παραίτηση. Με την πεποίθηση λοιπόν ότι, το κεφάλαιο δεν είναι ανίκητο, αλλά η θρασύτητα του πηγάζει από το σημερινό αφοπλισμό της εργατικής τάξης, όπως επίσης το ποια δικαιώματα θάχει σε λίγους μήνες ή χρόνια η εργατική τάξη είναι θέμα ταξικού συσχετισμού, οφείλουμε:
Να καταγγείλουμε τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για τον ξεπουληματικό τους ρόλο, που προκηρύσσουν μια απεργία, χωρίς να ενδιαφέρονται για τη μαζικότητα της, με στόχο να υπονομεύσουν την έννοια της απεργίας σαν όπλο στα χέρια των εργαζομένων.
Να απεργήσουμε μαζικά στις 30 Μάη . Να κάνουμε ένα μικρό βήμα δηλώνοντας τη θέληση μας, ότι είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε για τα δικαιώματα μας στη ζωή.
Ενάντια στην πολιτική της πείνας και της εξαθλίωσης. Ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης των βάσεων και του πολέμου.
Απεργιακή Συγκέντρωση 10.30π.μ Δημαρχείο Χανίων.
* Μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης