Άκρως διδακτικές είναι οι εξελίξεις στη Βολιβία και για την Ελλάδα.
Το 2006, η βιομηχανία των υδρογονανθράκων και άλλων δημοσίων επιχειρήσεων ιδιωτικοποιήθηκαν σύμφωνα με ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που συσχετίζεται με τα δάνεια που η χώρα είχε πάρει από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Το 2006 όμως η βιομηχανία υδρογονανθράκων επανακρατικοποιήθηκε από τον Έβο Μοράλες εξορίζοντας τις μεγάλες πολυεθνικές και βεβαίως τις ΠΑ. Μεταξύ 2006 και 2018, η Βολιβία καταγράφει πλεονάσματα κατά μέσο όρο 2,7 του ΑΕΠ.
Όμως, ο Έβο Μοράλες δε φαγώθηκε γι’ αυτό τον λόγο.
Ο Έβο Μοράλερ “φαγώθηκε” με τις ευλογίες των ΗΠΑ από τις μεγάλες εξορυκτικές πολυεθνικές και τα τεράστια συμφέροντά τους για το λίθιο που έχει η χώρα, τον φυσικό πόρο του μέλλοντος.
Η Βολιβία είχε τη δυνατόττα να γίνει η κυρίαρχη χώρα παραγωγής λιθίου στον κόσμο με τον στόχο της κυβέρνησης Μοράλες να φτάσει στν παραγωγή 150.000 τόνων μέσα στην επόμενη πενταετία.
Η ζήτησή του στην παγκόσμια αγορά αυξάνεται γεωμετρικά, κάτι που θα σημάνει και την αύξηση της τιμής του καθώς χρησιμοποίεται τόσο στις μπαταρίες των κινητών όσο και σε εκείνες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων που αναμένεται να κατακλύσουν τα επόμενα χρόνια την παγκόσμια αγορά. Ο εμπορικός πόλεμος των ΗΠΑ με την Κίνα είναι βέβαια γνωστός και η παράδοση οι πρώτες να αντιμετωπίζουν την Λατινική Αμερική ως «πίσω αυλή» εδώ και σχεδόν δυο αιώνες. Σίγουρα η συμφωνία με τους Κινέζους, δεν ευχαρίστησε ιδιαίτερα τις ΗΠΑ.
Οι προσπάθειες πολυεθνικών εταιρειών εξόρυξης από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Νότιο Κορέα και άλλες χώρες να αποκτήσουν το μέταλλο, έχουν μέχρι στιγμής εν πολλοίς αποτύχει. Μια κοινή επιχείρηση με Γερμανική εταιρεία ακυρώθηκε από τη Βολιβιανή κυβέρνηση στις αρχές Νοεμβρίου, λόγω ανησυχιών ότι οι αυτόχθονες κάτοικοι που ζουν κοντά στο Uyuni δε θα λάμβαναν αρκετά μεγάλο κομμάτι από τα κέρδη. Κινέζικες και Ρώσικες εταιρείες ήταν από τις ελάχιστες που κατάφεραν να υπογράψουν συμφωνίες.
Δεδομένης της τύχης υπερβολικά πολλών προοδευτικών κυβερνήσεων σε αυτό το μέρος του πλανήτη τον προηγούμενο αιώνα, το επόμενο κομμάτι της ιστορίας ήταν δυστυχώς εντελώς προβλέψιμο. Η κυβέρνηση του Βολιβιανού προέδρου Έβο Μοράλες, ανατράπηκε με πραξικόπημα.
Η στρατιωτική ανατροπή της κυβέρνησης Μοράλες — υπό τις επευφημίες της κυβέρνησης Τραμπ, της κυβέρνησης Τρυντώ στον Καναδά και του, υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ, Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών — δείχνει τα επικίνδυνα στοιχήματα για οποιαδήποτε μικρή, αλλά πλούσια σε φυσικούς πόρους, χώρα που προσπαθεί να μπει σε ένα οικονομικό μονοπάτι όπου θα ευνοεί τους φτωχούς και την εργατική τάξη, ενάντια στις απαιτήσεις των πλουσίων, των εταιρειών και των ιμπεριαλιστικών κρατών.
Κάποια επιπλέον στοιχεία:
Το εθνικό εισόδημα μιας χώρας καθορίζεται από το καθαρό εγχώριο εισόδημα (ΑΕΠ μετά την απόσβεση κεφαλαίου – κατά μέσο όρο κυμαίνεται σε -10% παγκοσμίως) + καθαρά έσοδα από το εξωτερικό
Τα καθαρά έσοδα από το εξωτερικό μπορεί να είναι θετικά ή αρνητικά
Είναι αρνητικά όταν οι επενδύσεις σου (είτε κρατικές ή ιδιωτικές) στο εξωτερικό αποφέρουν λιγότερα έσοδα από τα ποσά που οι επενδυτές εξωτερικού στην χώρα σου μεταφέρουν στην μητρική τους χώρα.
"google ad"
Εν ολίγοις το ΑΕΠ είναι παραπληνητική μονάδα μέτρησης εφόσον μετράει το μέγεθος της παραγωγής αλλά όχι το εισόδημα.
Μία χώρα μπορεί να έχει πολύ μεγάλο ΑΕΠ και πολύ μικρό τελικό εθνικό εισόδημα.
Ο μοράλες εθνικοποίησε τις μεγάλες επενδύσεις της χώρας και ετοίμαζε την κρατική εταιρία εξόρυξης και επεξεργασίας λυθίου. Μία τεράστια επένδυση που θα μπορούσε να αποφέρει φοβερά οφέλη στο εθνικό εισόδημα της βολιβίας
Μετά το coup d’etat και την εγκαθίδρυση καθεστώτος θα εκμεταλευτούν αυτούς τους πόρους ξένες εταιρίες. Η Βολιβία θα παρουσιάσει τεράστιο ΑΕΠ, όλοι θα λένε δείτε τι καλά είναι οι επενδυσεις από το εξωτερικό και όλα τα έσοδα θα φεύγουν στο εξωτερικό.
Στην Αφρική λόγου χάρη, το 45-50% του κεφαλαίου της χώρας (κεφάλαιο = άυλοι τίτλοι και υλικά αγαθά – μηχανήματα, εξοπλισμός, real estate), ανήκει σε ξένες εταιρίες. Το εθνικό εισόδημα της Αφρικής ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΖΕΤΑΙ κάθε έτος.
Υπολογίζεται ότι το εθνικό εισόδημα που δραπετεύει κάθε χρόνο στο εξωτερικό στην ήπειρο της Αφρικής είναι τριπλάσιο από τα ποσά που φτάνουν από διεθνείς προσπάθειες οικονομικής βοήθειας.
Άραγε στην Ελλάδα που οι κυβερνήσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Νέας Δημοκρατίας δε συγκρούστηκαν με τα μεγάλα συμφέροντα και μοίρασαν την χώρα σε οικόπεδα σε πολυεθνικές εταιρείες από τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και την Κίνα σε τομείς όπως οι υδρογονάνθρακες, αλλά και στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, πιο μοντέλο ακολουθούμε;
Της Αφρικής και των ελεγχόμενων κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής ή του Έβο Μοράλες;