«Το απάνθρωπο καθεστώς δανεισμού της Ελλάδας» είναι ο τίτλος της μελέτης που κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες ο ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Κασιμάτης από τις εκδόσεις Λιβάνη. Πρόκειται για 327 σελίδες με επίκεντρο την επιβολή του συστήματος δανεισμού μέσω του οποίου επιβλήθηκε -κατά τον συγγραφέα- ένα καθεστώς μειωμένης εθνικής κυριαρχίας.
Αποφεύγοντας την ονοματολογία ηγετών και κομμάτων, αλλά με σαφή χρονική αναφορά, ο μελετητής εξετάζει την ταπεινωτική σχέση Ελλάδας – δανειστών ξεκινώντας από την περίοδο πριν από την ένταξή μας στην Ευρωζώνη. Αφού σημειώσει ότι από το 2000 μέχρι το 2007 η Ελλάδα παρουσίασε σημαντική ανάπτυξη με αύξηση του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος περίπου 4% ετησίως, που ήταν διπλάσια του μέσου όρου της Ευρωζώνης, υποστηρίζει ότι αυτή η αναπτυξιακή άνοδος δεν στηριζόταν σε υγιείς βάσεις, αλλά ήταν ένας «νόθος πλούτος» ο οποίος στηρίχτηκε στην κερδοσκοπία του χρηματιστηρίου, στην φοροδιαφυγή και στον υπέρμετρο δανεισμό από το εξωτερικό, λόγω της μείωσης των επιτοκίων μετά την ένταξή μας στο ευρώ. «Όλα αυτά επιβεβαιώνουν το εγκληματικό λάθος της ανώριμης εισόδου μας στο ευρώ το 2002» ισχυρίζεται.
Ο καθηγητής δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις «ηθικά και πολιτικά απαράδεκτες ύβρεις που δέχθηκε ο ελληνικός λαός στη διάρκεια της κρίσης». Κανείς δεν αμφισβητεί -παραδέχεται- ότι σοβαρή ευθύνη για την πορεία χρεοκοπίας βαρύνει τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Θα έπρεπε, όμως, να γνωρίζουν οι υβριστές -τονίζει- ότι οι λαοί αποτελούν κοινωνίες που, συνήθως, διαφέρουν σε ιδιότητες, σε είδος ικανοτήτων, σε επιδόσεις, σε παθολογίες και σε ιστορία που αποτελούν αντικείμενο των αντίστοιχων κοινωνικών επιστημών, ουδέποτε όμως κατηγορούνται ή υβρίζονται. «Οι κατηγορίες και οι ύβρεις εναντίον λαών αποτελούν χαμηλού επιπέδου μορφή ρατσισμού εκ μέρους των ευρωπαίων υβριστών».
Το βασικό στοιχείο που διέπει το βιβλίο είναι η αναλυτική τεκμηρίωση για τη σαθρή νομιμότητα των συμφωνιών δανεισμού από το Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα, με σκοπό να καταδειχθεί από τον συγγραφέα η επιχείρηση επέμβασης των ξένων δανειστών στην Ελλάδα με την καταπάτηση του ευρωπαϊκού δικαίου που είχε ως συνέπεια την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας. Ο Γιώργος Κασιμάτης στηλιτεύει τα κοινωνικά αποτελέσματα των δανειακών συμβάσεων υπογραμμίζοντας την εξαθλίωση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, την κατάλυση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τη διάβρωση του πολιτισμού, την κατάργηση της πολιτισμικής ταυτότητας του λαού και γενικά «τον εξανδραποδισμό του ανθρώπου».
Δεν μένει, όμως, μόνο στην νομική οπτική. Διερευνά και τις πολιτικές που κρύβονται πίσω από την κρίση, τονίζοντας ότι οι δυνάμεις εξουσίας που οδήγησαν στον υπερδανεισμό υποστηρίζονται από θεωρίες, διδασκαλίες και θεολογίες. Και ως θεολογία αναφέρει τον οικονομικό και πολιτικό νεοφιλελευθερισμό που -κατά την άποψή του- «στηρίζει τις σύγχρονες νεοπλασματικές μορφές του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού».
Θεωρεί ότι κεντρικός στόχος των δυνάμεων της κρίσης είναι η αποκατάσταση της πολιτικής από την οικονομική εξουσία. «Η ελληνική κρίση, σήμερα είναι προϊόν επίθεσης μέσα από την Ευρώπη της κερδοσκοπικής και γεωπολιτικής βουλιμίας του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος».
Ο μελετητής κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την ντε φάκτο κατάργηση του εθνικού κράτους και των θεσμών της αστικής δημοκρατίας και την υποκατάστασή του από παγκοσμιοποιημένες οικονομικές οντότητες.
Τα χαρακτηριστικά κεφάλαια του πονήματος: Η άνομη επιβολή του δανεισμού, το άνομο περιεχόμενο των συμφωνιών, κριτική του καθεστώτος δανεισμού στην βάση των αρχών νομιμότητας, η έξοδος από την κρίση.
Στο τελευταίο κεφάλαιο ο καθηγητής υπεραμύνεται του δικαιώματος αντίστασης απέναντι στην «πολιτική τρόμου», αλλά και αντίστασης απέναντι στην καταναλωτική κοινωνία με τις ψεύτικες απολαύσεις που έδωσε στον Έλληνα, η οποία οδήγησε στην νάρκωση της προσωπικότητάς του, προτείνοντας παράλληλα μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και μια πολιτική οικονομικής ανάπτυξης με ταυτόχρονη αναδιοργάνωση του κράτους.
Το πλέον ανατριχιαστικό σημείο του έργου αφορά την ενότητα για την παραίτηση της Ελλάδας από όλες τις ασυλίες προστασίας της ελληνικής κυριαρχίας, αφού σύμφωνα με το άρθρο 14 παράγραφος 5 της σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης το ελληνικό κράτος παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που απολαύουν το ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία σε όλες τις νομικές διαδικασίες σε σχέση με τη σύμβαση στις οποίες (διαδικασίες) περιλαμβάνονται χωρίς περιορισμούς: Η άσκηση αγωγής, η κατάσχεση, η αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης, η προσωρινή διαταγή και η αναγκαστική εκτέλεση σε περιουσιακά στοιχεία στην έκταση που δεν απαγορεύεται από αναγκαστικό νόμο. Ο καθηγητής τονίζει ότι η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία είναι όρος πρωτοφανής στις διεθνείς οικονομικές συνθήκες των σύγχρονων δημοκρατιών!
