ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος, είναι η αιτία των αφόρητων δεινών, των χαμηλών στρωμάτων της κοινωνίας και της ύφεσης της οικονομίας. Δεν ευθύνεται η μικρή Ελλάδα για τον ακριβό δανεισμό της, αλλά τα Αμερικάνικα κερδοσκοπικά φαντς «κεφάλαια» τα οποία επιτέθηκαν για να ξηλώσουν το πουλόβερ του Ευρώ. Τους “βοήθησε” βέβαια και η Ελληνική κυβέρνηση όπου διαλαλούσε διεθνώς, δια στόματος του Έλληνα πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, ότι κυβερνά τον “Τιτανικο”.
Η Ελλάδα μπορεί να αμυνθεί, εάν συνεργασθεί με την επιτροπή λογιστικού ελέγχου, που συγκρότησαν Έλληνες και ξένες διεθνείς προσωπικότητες, μεταξύ αυτών και ο Νόαμ Τσόμσκυ. Εάν αποδειχθεί ότι μέρος του χρέους είναι προϊόν διαφθοράς και πληρωμής, ατελείωτων τόκων επί των τόκων, {πανωτοκίων} θεωρείται επαχθές χρέος, και μπορούμε να το αρνηθούμε, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Η κοινωνία σήμερα υποφέρει, με την τραγική κατάσταση της χώρας. Η κυβέρνηση φορολογώντας ακόμη ότι πετάει κι ότι κολυμπάει, έχει βυθίσει την οικονομία στο σκοτάδι της ύφεσης και την κοινωνία στην κατάθλιψη. 700.000 είναι οι άνεργοι που έχουν καταγραφεί στις λίστες του ΟΑΕΔ χώρια οι μικρές επιχειρήσεις που έκλεισαν, οι οποίες θα ανέλθουν σύμφωνα με την ΓΣΒΕΕ στο τέλος του 2011, στις 200.000. Νοσοκομεία κλείνουν, και κονδύλια για την παιδεία περικόπτονται.
Το καταχρεωμένο κράτος με την υποτελή κυβέρνηση του, για να πληρώσει τους πιστωτές έβαλε την θηλιά στο λαιμό στον Ελληνικό λαό, στους αδύνατους οικονομικά και κοινωνικά, και αφαίρεσε τα κοινωνικά επιδόματα, και τα εργασιακά δικαιώματα, για να ικανοποιήσει την διεθνή και Ελληνική ολιγαρχία του πλούτου, η οποία ζεσταίνει τα κεφάλαια της στις Ελβετικές τράπεζες. Μόνο και μόνο για να πληρωθούν οι τόκοι επί των τόκων των δανειστών μας. Τι μπορεί να πει κανείς; Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, οι οποίοι κυβέρνησαν μετά την μεταπολίτευση, και διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, αντί να στηρίξουν πάση θυσία μία νοικοκυρεμένη και εύρωστη παραγωγική οικονομία. Ανεύθυνη και η πτωχή τω πνεύματι Ελληνική μεγαλοαστική τάξη, η οποία αντί να στηρίξει, τον γνήσιο εκσυγχρονισμό της οικονομίας είδε το κράτος ως λάφυρο και ζούσε απομυζώντας το, μαζί με τους πολιτικούς που κυβέρνησαν την Ελλάδα.
Ας θυμηθούμε την πτώχευση του 1897 -γιατί πτώχευση είχε κηρύξει και η κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου το 1932- αλλά η πλέον οδυνηρή ήταν του 1897, διότι είχε προηγηθεί ο ολιγοήμερος Ελληνοτουρκικός πόλεμος από την κυβέρνηση του Θ.Δηληγιάννη, και είχαμε απωλέσει την Θεσσαλία. Οι “μεγάλες δυνάμεις” πίεσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία, να την παραχωρήσει πίσω, αλλά οι Οθωμανοί απαίτησαν πολεμική αποζημίωση 10 εκατομμύρια Οθωμανικές λίρες, περίπου 9 εκατομμύρια Αγγλικές, ποσό τεράστιο για το φτωχό και ήδη καταχρεωμένο Ελληνικό κράτος. Για να προστατέψουν τα συμφέροντα των ομολογιούχων τους, “οι μεγάλες δυνάμεις” εγγυήθηκαν τη σύναψη νέου δάνειου, στο Ελληνικό κράτος. Με την προυπόθεση, ότι οι ίδιες θα έθεταν υπό δημοσιονομική επιτήριση την Ελλάδα, για να εισπράξουν τα οφειλόμενα.
Τότε όπως και σήμερα ο Γερμανικός και ο Γαλλικός τύπος, έβαλλαν κατά της Ελλάδας και της πιστωτικής αναξιοπιστίας της. «Σήμερον ο κόσμος δεν συγχωρεί τους λαούς, οίτινες καταβάλλουσι πάσαν προσπάθειαν, ίνα μην καταστώσι εντελώς αναξιόχρεη. Η μικρά Ελλάς παρέχει την απόδειξην τη αληθείας ταύτης. Η χρεοκοπία βαραίνει επ`αυτής πολύν περισσότερο από τας ήττας της». έγραφε ο “economist” των Παρισίων. Οι ελληνικέ εφημερίδες απαντούσαν σε εξίσου ηθικολογικούς τόνους. ” βλέπομεν μόνον ένα σχοινί περασμένον εις τον λαιμόν μας και χίλιους Σάϋλωκ ακονίζοντας τα μαχαίρια να λέγουν ” Ή θα μας αφήσετε να πάρωμεν το αίμα σταγόνα σταγόνα ή θα τραβήξωμεν το σχοινί και θα σας πνίξωμεν αμέσως”. Άρνησι δεν υπάρχει, οπισθωχώρησις δεν υπάρχει. Είτε το αίμα μας θέλουν είτε τ οστά μας, είτε μια λίτρα κρέατος εξ εκάστου Έλληνος, είμεθα υποχρεωμένοι να τα δώσωμεν. Και υπ`αυτούς τους όρους ο κ. Ράλλης ζητεί συμβιβασμόν και δάνειον”, έγραφε η εφημερίδα “Εμπρός” στο κύριο άρθρο της 18ης Ιουλίου 1897.”Στη διεθνή οικονομική επιτροπή εκχωρήθκαν οι εξής πρόσοδοι α/ Τα μονοπώλια άλατος, τσιγαρόχαρτου, πυρείων, παιγνιόχαρτων, πετρελαιου και σμύριδος Νάξου. β/ Ο φόρος καπνού γ/ Το χαρτόσημο. δ/ Οι εισπράξεις του τελωνείου Πειραιώς. ε/ Αν δεν επαρκούσαν τα προηγούμενα, οι εισπράξεις των τελωνείων Πατρών, Κερκύρας, Βόλου και Λαυρίου. Συνολικά δηλαδή, μαζί με τον Πειραιά, τα τρία τέταρτα των τελωνειακών εσόδων”.
Σήμερα οι Γερμανογάλλοι και το ΔΝΤ μας ζητούν να πουλήσουμε, ότι απέμεινε από τις ΔΕΚΟ και την δημόσια γη. Αύριο ίσως να μας ζητήσουν και το πετρέλαιο του Αιγαίου.
ΠΗΓΗ Άρθρο δρος Ευάγγελου Χεμίκογλου στο βιβλίο¨ “1893-1912 -Από την χρεοκοπία στην ανάκαμψη”. Έκδοση “Ελευθεροτυπία” 2011