Μεταξύ των ντοκιμαντέρ που θα προβληθούν φέτος στο 10ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων είναι και το ντοκιμαντέρ των Δάνη Καραϊσαρίδη και Γιώργου Πατεράκη “Μια Όμορφη Μέρα”.
Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει δύο καινοτόμα προσχολικά εγχειρήματα στον Ελλαδικό χώρο, τα οποία χρησιμοποιούν την αυτοοργάνωση ως εργαλείο για την αποδοχή της διαφορετικότητας, της πολυπολιτισμικότητας και της συνύπαρξης μεταξύ διαφορετικών φύλων και πολιτισμών.
Μέσω εναλλακτικών παιδαγωγικών μεθόδων τα παιδιά γίνονται αυτόνομα και ενεργά, μαθαίνοντας τις αρχές της συνεργασίας, της αλληλεγγύης και του σεβασμού.
Το «Μικρό Δέντρο» στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί με βάση τις αξίες της ελευθεριακής εκπαίδευσης και της βιωματικής μάθησης. Στο Σχολείο του Δάσους «Ο Μικρός Ντουνιάς» στη Λέσβο κάθε μέρα παιδιά ντόπιων και προσφύγων παίζουν και μαθαίνουν μαζί στη φύση.
Υπενθυμίζουμε ότι το 10ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων θα πραγματοποιηθεί από την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2022 έως το Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2022 στους χώρους του Πνευματικού Κέντρου Χανίων.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
“Πάντα είχα την άποψη ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να ξεκινήσουμε από την παιδεία. Δηλαδή να προετοιμάσουμε μια κοινωνία που, όχι απλά θα είναι έτοιμη, αλλά που θα φέρει η ίδια την αλλαγή που εμείς, ουτοπικά ίσως, φανταστήκαμε”, είχε δηλώσει στο ertnews.gr ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ, Δάνης Καραϊσαρίδης.
Ποια θα είναι όμως αυτή η αλλαγή;
“Στα νηπιαγωγεία που συμμετέχουν στην ταινία τα παιδιά μαθαίνουν να είναι αυτόνομα και υπεύθυνα. Ταυτόχρονα μαθαίνουν να είναι ελεύθερα, να διεκδικούν τα δικαιώματα τους και να εκφράζουν την γνώμη τους. Μαθαίνουν επίσης τις αρχές της συνεργασίας και της αλληλεγγύης. Αυτό γίνεται μέσα από έναν συνδυασμό εναλλακτικών μεθόδων. Ένας ακόμα λόγος για την επιλογή των συγκεκριμένων σχολείων είναι ότι πρόκειται για αυτο-οργανωμένες κοινότητες που λειτουργούν με συνελεύσεις”, μας εξηγεί ο Δάνης Καραϊσαρίδης.
Παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ, νιώθεις να πλημμυρίζεις με ένα γλυκό συναίσθημα και μία ελπίδα, ενώ κυρίαρχη είναι και η συγκίνηση. Άλλωστε, είναι ένα συναίσθημα που μοιράζονται και όσοι συμμετείχαν στην ταινία.
“Η πιο συγκινητική στιγμή των γυρισμάτων νομίζω ότι ήταν το τέλος τους. Περάσαμε τόσο όμορφα στα γυρίσματα που ήταν δύσκολο να σταματήσουμε. Οι κοινότητες των σχολείων, παιδιά, γονείς και παιδαγωγοί, ήταν τόσο φιλόξενες που νιώθαμε και εμείς σαν μέλη τους αυτό το διάστημα”, περιγράφει ο σκηνοθέτης.
Τι ήταν όμως αυτό που τον εντυπωσίασε περισσότερο, μέσα στους μήνες που πέρασε, μαζί με τον συνεργάτη του Γιώργο Πατεράκη, παρατηρώντας μέσα από τον φακό της κάμερας τις αυτοοργανωμένες αυτές κοινότητες;
“Μου έκανε εντύπωση ότι τα παιδια συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες με την ίδια όρεξη, είτε πρόκειται για ελεύθερο παιχνίδι ή τη συμμετοχή στην παιδική συνέλευση, είτε πρόκειται για δραστηριότητα σε οργανωμένο περιβάλλον ή την προετοιμασία του φαγητού. Ίσως όμως μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η αγάπη αυτών των παιδιών για το σχολείο τους. Είναι κάτι που εγώ, που πήγα σε συμβατικά δημοτικά σχολεία, δεν το ένιωσα ποτέ.”
Υπάρχουν κι άλλα σχολεία στην Ελλάδα σαν τα δύο που παρουσιάζονται στην ταινία, ωστόσο αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Είναι άραγε εφικτή η ενσωμάτωση μιας διαφορετικής παιδαγωγικής προσέγγισης στο σύνολο των σχολείων;
“Δυστυχώς υπάρχουν πολλά εμπόδια στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα για να αλλάξει ριζικά η παιδαγωγική προσέγγιση”, σχολιάζει ο Δάνης Καραϊσαρίδης. “Από τις προσπάθειες όμως αρκετών εκπαιδευτικών φαίνεται ότι υπάρχουν τρόποι να εισαχθούν σιγά σιγά εναλλακτικές μέθοδοι στα Ελληνικά Δημόσια σχολεία. Ένα παράδειγμα είναι η παιδαγωγική ομάδα “Το Σκασιαρχείο” που εφαρμόζει αρχές και τεχνικές της παιδαγωγικής Freinet σε Δημόσια σχολεία”.
“Θα ήθελα εδώ να προσθέσω ότι θεωρώ τις αρχές σημαντικότερες από τις τεχνικές“, ξεκαθαρίζει ο δημιουργός της ταινίας. “Άλλωστε εναλλακτικές τεχνικές έχουν εφαρμοστεί στα εκπαιδευτικά συστήματα αρκετών χωρών της Βόρειας Ευρώπης, απογυμνωμένες όμως από τις αρχές που θα έπρεπε να τις ακολουθούν. Μπορεί για παράδειγμα να διαμορφώνουν ικανά και ανεξάρτητα παιδιά, ταυτόχρονα όμως προωθούν τον ανταγωνισμό και όχι την αλληλεγγύη, υπηρετώντας ουσιαστικά το παρόν σύστημα”.