του Στρατή Μπουρνάζου
Η θέσπιση του διευρυμένου συμφώνου συμβίωσης ήταν βασική εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόλαβε να την υλοποιήσει – και έχω όλη τη διάθεση να αναγνωρίσω ότι ευθύνεται, και γι’ αυτό, η «μπάλα» της διαπραγμάτευσης, που τα παρέσυρε όλα (παρότι τέτοιες καθυστερήσεις δείχνουν πάντα, αν μη τι άλλο, έλλειψη ιεράρχησης και πολιτικής βούλησης).
Και ενώ λοιπόν η εκκρεμότητα παραμένει, και κάθε καλόπιστος περιμένει ότι η νέα κυβέρνηση θα φέρει σύντομα στη Βουλή το σύμφωνο, μαθαίνουμε ότι στη σύνθεση της νέας κυβέρνησης υπάρχει ένας υφυπουργός, ο Δημήτρης Καμμένος των ΑΝΕΛ, ο οποίος έχει αποκαλέσει το σύμφωνο «αναγκαστικό αλλοδαπό πουστροδίκαιο». Και άλλα πολλά έχει γράψει ο συγκεκριμένος στο twitter, το ένα ελεεινότερο από το άλλο: όχι απλώς ομοφοβικά, αλλά επιθετικά και φρικτά προσβλητικά εναντίον των γκέι· και επίσης άλλα, βάναυσα αντισημιτικά: από το ότι ο Κουβέλης είναι Εβραίος και οι Εβραίοι είναι πάνω από όλα Εβραίοι ή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σιωνιστικός, με αποκορύφωμα το ανατριχιαστικό ότι στην επίθεση της 11/9 όλοι, και οι 2.500 Εβραίοι που δούλευαν στους Δίδυμους Πύργους απουσίαζαν.
Όποιος θέλει μπορεί να αναζητήσει τα τουίτ (ο ίδιος τα έσβησε, αλλά κυκλοφορούν ευρέως. Είναι τόσο ελεεινά, που ντρέπομαι να τα αναπαράγω – και αν έβαλα κάποια ψήγματα παραπάνω, το έκανα μόνο και μόνο για να δώσω μια αίσθηση της αθλιότητας.
Οι αναλύσεις περιττεύουν. Τέσσερα σχόλια μόνο, κυρίως διευκρινιστικά:
α) Δεν πρόκειται για ατυχές σχόλιο ή κάτι που του ξέφυγε. Ο νυν υφυπουργός έκανε δεκάδες τέτοια σχόλια στο twitter· είναι κορμός της οπτικής του.
β) Ένα πρόσωπο σε τέτοιες αντιλήψεις δεν έχει θέση σε καμιά κυβέρνηση, όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε του κέντρου της κεντροδεξιάς ή της Δεξιάς· μόνο της Ακροδεξιάς.
γ) Φυσικά, κανένα Μνημόνιο δεν επέβαλε την υπουργοποίηση του Δημ. Καμμένου.
δ) Τελευταίο, αλλά και πιο σημαντικό. Δεν μπορούμε να σιωπούμε ούτε να «κατανοούμε» αναγκαιότητες και σύνθετες ισορροπίες που οδήγησαν στην υπουργοποίηση Δημ. Καμμένου. Δεν μπορούμε να κάνουμε λάστιχο κάποια βασικά κριτήριά μας. Είναι, νέτα σκέτα, αίσχος! Ας σκεφτούμε τι θα λέγαμε αν ένας τέτοιος τύπος γινόταν υπουργός επί Σαμαρά ή Σημίτη (το τραγικό, βέβαια, είναι ότι δεν είχε γίνει· τώρα γίνεται). Ας θυμηθούμε τι λέγαμε (και καλώς λέγαμε) για τον Άδωνη και τον Βορίδη. Και δεν έχει σημασία αν ο Α. Τσίπρας και όσοι αποφάσισαν ήξεραν ή δεν ήξεραν όταν τον έκαναν υφυπουργό. Από σήμερα το πρωί, ξέρουν, όπως ξέρει όλη η κοινωνία. Το αίτημα της αποπομπής του Δημ. Καμμένου από την κυβέρνηση είναι στοιχειώδες – και αυτό πρέπει να το θυμόμαστε, και να το λέμε ηχηρά, και σήμερα και αύριο και μεθαύριο, μέχρι να υλοποιηθεί.
ΥΓ. Φυσικά η ιστορία δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στον Δημήτρη Καμμένο. Η υπουργοποίηση του Μάρκου Μπόλαρη (δεν έχουμε ξεχάσει, φαντάζομαι, την υπόθεση οροθετικών) είναι, ασφαλώς, ένα ακόμα αίσχος. Και πέρα από αίσχος, ενδεικτική για το ποια κριτήρια κυριαρχούν. Και, φυσικά, η ιστορία δεν αρχίζει τώρα, επειδή έχουμε πολλά τέτοια δείγματα (και δήγματα) από παλιότερα – η «μεταγραφή» της Ραχήλ Μακρή στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν, μάλλον, το πιο γνωστό.
