*(Πεζοτράγουδο)
Κοιτάζω τη φωτογραφία σου και θυμάμαι.
Πατέρα μου, γλυκέ ,άρχοντα της λογικής,
πώς να σου ξεχάσω;. Που ήσουνα για μένα,
μια όαση ερήμου, στα χρόνια τα σαράντα,
που έζησα μαζί σου.
Από ένα χωριό φτωχό και ταπεινό,
ήρθες στο φως του ηλίου.
Μια μάνα γλυκιά, με όνομα τριανταφυλλένιο
Σε εναπόθεσε στην αγκαλιά της γης.
Δάσκαλος ήθελες να γινόσουνα, μα σιώπησες.
Φοβήθηκες τον Κύρη σου, που θέλε να σε στείλει στα βουνά,
στο έρμο Αποπηγάδι, να βόσκεις πενήντα πρόβατα,
μαζί με τον αδερφό σου.
«Εκεί είναι η θέση σας δίπλα στον πατέρα,
που μοχθεί για εσάς»…Αυτά τα λόγια άκουγες.
Και πώς να αντιδράσεις ;. Που ήσουν κομμάτι θεϊκό,
αγνή ψυχή καθάρια.! Το μαντολίνο άρπαξες,
να βγάλεις απωθημένα, όσα σου στέρησαν οι γονείς..
Αγόρασες σιγά σιγά και ένα λαουτάκι,
αρχίζοντας να κανείς βήματα στης μουσικής
τα νήματα ,δειλά ..
Μαζί με τον Ναύτη ,τον Κουνέλι ,το Κουτσουρέλη,
στάλθηκες να διασκεδάζεις όλους αυτούς,
που ήθελαν με γλέντια να τιμήσουν τις πολλαπλές χαρές
Μα και τις λύπες..
Γιατί- ναι- θυμάμαι, έπαιξες και σε λύπες άλλων, όταν τα κουδουνίσματα,
της κάτω γης, τους εκκαλέσανε να μπουν, στην Πύλη της Αθανασίας.
Αχ πατέρα μου γλυκέ, ξανθέ πρασινομάτη,
Αγάπησες την μάνα μου παράφορα.
Μια κοπελούδα στην αγκαλιά σου τόσο δα μικρή..
Μα εσύ την ερωτεύτηκες, το χέρι της κρατούσες και πήγαινες
Πάντα μαζί ,πάντα ενωμένοι δεν θυμάμαι ένα κακό λόγο
Να της είπες…
Ήσουν και στοχαστής σπουδαίος διάβαζες Καζαντζάκη
Και έλεγες «Να εδώ κοίτα τι λέει ροδανθουλα μου πως
Οι ψυχές είναι Αθάνατες.».
«Μπαμπά τι είναι Αθανασία ;»ρώταγα…
«Κάτσε παιδί μου να σου πω…»
Ώρες φιλοσοφούσες, ώρες έπαιζες το λαούτο σου.
Ώρες ζωγράφιζες τα σκίτσα σου, και ώρες αναρωτιόσουν..
«Που πάει η Ανθρώπινη Ύπαρξη μετά Θάνατον;»
Θυμάμαι αυτό «Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα Ματαιότης».
Όχι δεν το έλεγες συνέχεια επειδή ήσουν απαισιόδοξος,
το έλεγες για να μας δώσεις ένα καλύτερο δρόμο.
Να πιστέψουμε, μοναχά στην Αγάπη, αυτό είχε σημασία στη ζωή..
Τα παιδιά σου τα Γαλούχησες να Αγαπούν να στοχάζουν.
Να γραφούν, να ζωγραφίζουν ,να υμνούν τη Μουσική..
Είχες Αύρα Πατέρα μας μετέδωσες την Ψυχή σου,
τη καρδιά σου, και εμείς την ρουφήξαμε ως το μεδούλι…
Εγώ το στερνοπούλι τώρα κοιτάζοντας σε στην φωτογραφία
Που έχω απέναντι μου κλαίω και θυμάμαι..
Μια ανθισμένη κερασιά της Σπίνας σε αγκαλιάζει..
Πόσο αγάπησες το χωριό σου !Μα ήταν και είναι, πατέρα Μαγικό
Έχει την μυρωδιά σου .!
*(ποίημα σε πεζό λόγο που έχει ως χαρακτηριστικό γνώρισμα τη ρυθμικότητα και την ακουστική αρμονία.)