Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
Χαιρόμαστε για μια ακόμα φορά και εορτάζουμε τα Χριστούγεννα.
Εορτή που συνεγείρει την ύπαρξη σε όποια κατάσταση ηλικιακής ή υγείας και αν βρισκόμαστε.
Μας φέρνει πίσω στην περίοδο της νεότητάς μας, στα παιδικά μας χρόνια.
Τότε που παιδιά γυρίζαμε στις γειτονιές την παραμονή των Χριστουγέννων και τραγουδούσαμε τα κάλαντα:
«Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλη
οι ουρανοί αγάλλονται χαίρει η κτίση όλη»
Χριστουγεννιάτικα ξαναζούμε απ’ αρχής τη ζωή μας. Εορτή αναδρομής και ανατροπής, αισιοδοξίας και ζωής.
Αφήνουμε το δύσμοιρο παρόν της ανέχειας, την ένδειας, των σκουπιδιών και των συσσιτίων και ζούμε όχι άλλες πλούσιες εποχές, αλλά άλλες εποχές αισιοδοξίας, ελπίδας, χαράς και ζωής.
Χριστούγεννα πολλών χρόνων δοκιμασίας, τυραννίας και θανάτου.
Η εμπειρία της Τουρκοκρατίας στην πατρίδα μας είναι διαχρονικά εμπειρία ζώσα. Μέσα σε τούτη τη ζώσα εμπειρία του κακού οι πατέρες μας έζησαν και γιόρτασαν Χριστούγεννα αληθινά, γεμάτα πνοή και ζωή, γεμάτα ελπίδα και αισιοδοξία, όλο χαρά και τραγούδι.
Με στερήσεις και ένδεια ασύγκριτα ισχυρότερες του παρόντος και παρά ταύτα τα παιδιά τραγουδούσαν τα κάλαντα, οι οικογένειες και τα νοικοκυριά γιόρταζαν, μαζεύονταν όλοι μαζί συγγενείς, χωριανοί, γείτονες, ομόδοξοι και ομογενείς.
Διασκέδαζαν, τραγουδούσαν, χόρευαν και ταυτόχρονα σκέφτονταν τη λευτεριά του γένους.
Είχαν φτώχεια, είχαν στερήσεις, μα ταυτόχρονα είχαν όραμα, είχαν γενναιότητα, είχαν ελπίδα, είχαν αισιοδοξία, είχαν κουράγιο. Δεν το βάζουν κάτω.
Ατενίζουν βαθειά τον ορίζοντα. Σημαδεύουν τη λευτεριά. Είναι έτοιμοι να τα δώσουν όλα, ακόμα και τη ζωή τους, για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδας την ελευθερία.
Οι Τούρκοι, οι ισχυροί του καιρού τους έλεγαν ραγιάδες, γρεκούς, οι ίδιοι ένιωθαν και ζούσαν ως Έλληνες, αυθεντικοί κληρονόμοι των Ελλήνων της κλασικής αρχαιότητας των δημιουργών του πολιτισμού, των αξιών, της σοφίας, των γραμμάτων και των τεχνών.
Οι κτήτορες του Παρθενώνα ήταν το καμάρι τους, οι πρόγονοί τους. Οι ήρωες και οι τροπαιούχοι των περσικών πολέμων ήταν η δόξα τους.
Τρέφονταν και μεγάλωναν με αυτά τα ιδανικά και μαζί με αυτά όλη την άλλη μεγάλη χιλιόχρονη διαδρομή του ελληνισμού στη δημιουργική προσφορά του βυζαντινού πολιτισμού.
Αυτά ήταν πάνω απ’ όλα. Τα άλλα, το ψωμί και το φαγητό ήταν πίσω.
Να θυμούμαστε τη σοφία και το υψηλό ήθος και γενναίο φρόνημα των Μεσολογγιτών που ενώ δεν είχαν καθόλου καθαρό πόσιμο νερό να πιουν, η διακήρυξή τους λέει: «εμείς έχουμε πολύ και καθαρό νερό και πίνουμε. Εκείνο το θολό το έχουμε για τα ζώα μας».
Σήμερα οι αξίες της πατρίδας, του διαχρονικού ελληνισμού, του ήθους του Χριστού και των Αγίων και αποσιωπούνται και υποβαθμίζονται.
Σήμερα πρώτη θέση στη ζωή μας έχουν η προσωπική μας βόλεψη, ή για να ακριβολογούμε η ατομοκεντρική μας προβολή και κυριαρχία.
«Αφήστε τον ρομαντισμό των κλασικών επιστημών και σπουδάστε γιατροί και τεχνοκράτες, να βγάλετε χρήματα». Είναι οι υποθήκες γονιών στα παιδιά τους.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για κατάντημα.
Για την πατρίδα.
Για τους ήρωες και τα ηρωικά κατορθώματά τους.
Για τους εθνομάρτυρες.
Για την πίστη, την παράδοση και την ορθοδοξία.
Για τον πολιτισμό και τις ιερές και ακατάλυτες αξίες της ζωής και της κοινωνίας, όπως είναι η δημοκρατία, η ελευθερία, η δικαιοσύνη.
Για όλα αυτά δεν ακούγεται λέξη. Άκρα του τάφου σιωπή. Για την ιστορία και για τις θυσίες των προγόνων μας, τις μεγάλες σφαγές του Πόντου και του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, αυτά είναι παραμύθια (βλέπε Φίλη, Ρεπούση).
Λυπούμαστε για τις τόσο ευτελιστικές εκτιμήσεις και ακατάσχετη χυδαιότητα στη διαστρέβλωση της ιστορίας μας.
Με αυτή τη λογική της αρνησικυρίας του ιστορικού μας γίγνεσθαι θα ξεπεράσουμε την κρίση, ηθική και οικονομική και θα μεγαλουργήσουμε ξανά ως Έλληνες;
Μήπως πειράζει αυτός ο όρος Έλληνες και θέλουμε να τον βγάλουμε από τη μέση;
Και μαζί με αυτόν και όλα τα ιερά και τα όσια της φυλής και του γένους;
Πέραν τούτων, τα οποία, όχι μόνο δεν προσυπογράφουμε, τα απευχόμαστε μετά βδελυγμίας και επιστρέφουμε με χαρά στα Χριστούγεννα, την εορτή της άνοιξης της ζωής και της κοινωνίας, καθώς και της κατά κόσμον παλιγγενεσίας, αναδημιουργίας, προόδου και αληθινού πολιτισμού. Εμείς προσδοκούμε και χαιρόμαστε να ξαναδούμε τα παιδιά μας να ξανατραγουδούν τα κάλαντα, τους νοικοκύρηδες να ξαναλειτουργούν τις οικογενειακές των εστίες, εόρτια με χαρά και αισιοδοξία και το λαό μας να γίνεται ολοένα και περισσότερο περήφανος για την πατρίδα.
Χριστούγεννα με περισσότερη Ελλάδα, με αυθεντικούς Έλληνες που να ζουν και αν πεθαίνουν για την πατρίδα.
Να τραγουδούν τα κάλαντα.
Να ζωντανεύουν το παρελθόν.
Να ζωογονούν το παρόν.
Να έχουν μόνιμο και σταθερό προσανατολισμό το μέλλον της πατρίδας μας, το μέλλον των παιδιών μας.
Θέλουμε και ευχόμαστε να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα έξω και πάνω από τη μίζερη και κακορίζικη τραγική πραγματικότητα που ζούμε.
Με τα τραγούδια των αγγέλων, «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη».
Με την αγνότητα και την καθαρότητα των βοσκών που «αγραυλούντες» ζουν το θέαμα και τη χαρά στο πρόσωπο και τη ζωή τους της του Κυρίου παρουσίας.
Θέλουμε και ευχόμαστε η χριστουγεννιάτικη εορτή να αναδείχνεται κατ’ εξοχήν και να λειτουργείται στην οικογένεια, στην κοινότητα, στα χωριά και τις πόλεις της πατρίδας μας.
«Καλήν ημέραν άρχοντες αν είναι ο ορισμός σας
Χριστού τη θεία γέννησιν να πω στο αρχοντικό σας»
Η χαρά των Χριστουγέννων για όλους μικρούς και μεγάλους, δικούς και ξένους.
Κανένας ενδεής, κανένας περίλυπος, κανένας ανεόρταστος.
Ευχή από την καρδιά και με την καρδιά, η χαρά του Θεού να χαροποιεί και να ζωογονεί όλες και όλους.
Χριστουγεννιάτικα εόρτια, χρόνια πολλά και ευλογημένα.
