Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που έχει συνδέσει την χρεοκοπία της με τους Αγώνες του 2004.
Αν κάποιοι ξέρουν πολύ καλά το τι σημαίνει οικονομικά να φιλοξενεί κανείς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτοί είμαστε εμείς. Το πόσο συνολικά “βοήθησαν” οι αγώνες του 2004 στην οικονομική καταστροφή που ακολούθησε είναι ακόμα ένα πεδίο προς συζήτηση.
Όχι όμως και σε άλλες χώρες. Εκεί αυτό έχει λυθεί. Ξέρουν πώς και γιατί χρεοκόπησαν εξαιτίας των αγώνων και έχουν υπολογίσει και ακριβώς το κόστος. Και οι περισσότεροι κατάφεραν -μετά από πολλά χρόνια- να επανακάμψουν.
Ας δούμε έξι απ’ αυτές τις περιπτώσεις:
ΟΙ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΣΤΟ ΣΟΤΣΙ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ 1 ΔΙΣ. ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ
Το 2014, οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες φιλοξενήθηκαν στο Σότσι της Ρωσίας, μία απόφαση που δεν πήγε και τόσο καλά μακροπρόθεσμα.
“Ο στόχος της Ρωσίας να μετατρέψει το Σότσι σε παγκόσμιο τουριστικό θέρετρο απέτυχε”. Αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά συμπεράσματα μιας μελέτης του 2015 του καθηγητή Μάρτιν Μιούλερ του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ σχετικά με την καταστροφή που έφεραν οι αγώνες του Σότσι.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ρωσία, μόνο και μόνο για να συντηρήσει τις υποδομές που δημιουργήθηκαν για τη φιλοξενία των αγώνων, θα πρέπει να πληρώνει πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια ετησίως.
Πέρα απ’ αυτό, θα πρέπει να αναφέρουμε και έναν σιδηρόδρομο αξίας 8,5 δισεκατομμυρίων(!) δολαρίων, ο οποίος κατασκευάστηκε για να βοηθήσει στις μεταφορές και ο οποίος “μετά βίας λειτουργούσε” ένα χρόνο αργότερα, με τα ξενοδοχεία στο Σότσι να “παλεύουν να επιβιώσουν”. Το κόστος των αγώνων εκτιμάται σε 55 δισεκατομμύρια δολάρια, το 96,5% των οποίων πληρώθηκε από το δημόσιο, το “υψηλότερο ποσοστό δημόσιου χρήματος για οποιουσδήποτε Ολυμπιακούς Αγώνες που έχει καταγραφεί ποτέ”.
30 ΧΡΟΝΙΑ ΧΡΕΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΤΡΕΑΛ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ 1976
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του ‘76 που έλαβαν χώρα στον Καναδά αποτέλεσαν μία οικονομική καταστροφή για την πόλη που τους φιλοξένησε.
Η μεγάλη ειρωνία είναι ότι εκείνη τη χρονιά, ο δήμαρχος του Μόντρεαλ σε μία επίδειξη αλαζονείας και κακού υπολογισμού, δήλωσε χαρακτηριστικά ότι “οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν μπορούν να έχουν οικονομικό έλλειμμα, όπως κι ένας άντρας δεν μπορεί να γεννήσει ένα μωρό”.
Δεν ξέρουμε τι σόι δήλωση ήταν αυτή αλλά ο δήμαρχος έκανε ένα τεράστιο λάθος: η πόλη του αναγκάστηκε να εφαρμόσει μέχρι και φόρο καπνού προκειμένου να αποπληρώσει το χρέος των 1,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τους αγώνες.
Μέσα στο χρέος συμπεριλαμβανόταν και η αποπληρωμή ενός νέου Ολυμπιακού σταδίου που δεν ολοκληρώθηκε καν εγκαίρως (δεν απέκτησε στέγη μέχρι το 1987).
Μέχρι το 2006 οι φορολογούμενοι -ποιοι άλλοι- είχαν καταφέρει να αποπληρώσουν το στάδιο και από το 2012 και μετά, η λειτουργία του άρχισε να θεωρείται κερδοφόρα.
ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
Το 1998, οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες φιλοξενήθηκαν στο Ναγκάνο της Ιαπωνίας, προκαλώντας ζημιές στην πόλη, που για έναν πολύ περίεργο λόγο δεν ξέρουμε ακριβώς το μέγεθός τους. Και ο σοβαρός λόγος είναι ότι ο αντιπρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής, Σουμικάζου Γιαμαγκούτσι έκαψε όλα τα οικονομικά έγγραφα!
Οι εκτιμήσεις πάντως λένε ότι το χρέος πρέπει να πλησίαζε τα 11 δισεκατομμύρια δολάρια (περίπου 30.000 δολάρια ανά οικογένεια και αυξάνεται).
Η πόλη του Ναγκάνο, στην πραγματικότητα, βυθίστηκε σε ύφεση μετά τους αγώνες και η τοπική οικονομία δεν τα πήγε πολύ καλύτερα ούτε κατά τη διάρκεια των αγώνων: τα ξενοδοχεία ανέφεραν χαμηλότερη από την αναμενόμενη πληρότητα και το οργανωμένο έγκλημα φέρεται να αυξήθηκε χάρη στους νέους δρόμους που επέτρεψαν “μια νέα έξυπνη επιχείρηση που μεταφέρει τοξικά απόβλητα από τα εργοστάσια στη βιομηχανική καρδιά της Ιαπωνίας και τα πετάει αθόρυβα στην ύπαιθρο του Ναγκάνο”.
ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΧΩΡΙΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΥΛΑΚΗ
Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1980 φιλοξενήθηκαν στην κοινότητα Λέικ Πλάσιντ, που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της πολιτείας της Νέας Υόρκης.
Η μικρή κοινότητα είχε χρεωθεί με έξι εκατομμύρια δολάρια και έτσι αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση Κάρτερ όμως αρνήθηκε (είχε ήδη δαπανήσει περίπου 90 εκατομμύρια δολάρια), οπότε η πόλη αναγκάστηκε να απευθυνθεί στην πολιτεία για τη διάσωσή της.
Η Νέα Υόρκη πλήρωσε το χρέος, αλλά σε αντάλλαγμα ανέλαβε την ιδιοκτησία των χιονοδρομικών κέντρων, του ολυμπιακού γηπέδου και του παγοδρομίου ταχύτητας.
Όλα αυτά όμως δεν ήταν και τόσο άσχημα όσο ακούγονται. Τελικά η απόδοση της επένδυσης που πήραν οι φορολογούμενοι σε ομοσπονδιακό και πολιτειακό επίπεδο αποδείχτηκε τουλάχιστον 30πλάσια.
Σε μια άλλη “θετική” σημείωση, να πούμε ότι το Ολυμπιακό Χωριό δεν έμεινε κενό, να σαπίζει από την αχρηστεία. Μετατράπηκε σε φυλακή ένα χρόνο μετά τους αγώνες…
67 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΑΡΙΑ ΧΡΕΟΣ
Το 1992 στο Αλμπερβίλ της Γαλλίας έλαβαν χώρα οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, με τις αρχές της χώρας να ελπίζουν ότι θα ενίσχυαν τον τουρισμό στις Άλπεις της Σαβοΐας. Έκαναν όμως λάθος. Οι διοργανωτές έχασαν 67 εκατομμύρια δολάρια και η πόλη επιβαρύνθηκε με ένα τεράστιο έλλειμμα.
Η Γαλλία επένδυσε επίσης ένα δισεκατομμύριο δολάρια στη διασύνδεση πολλών μικρών πόλεων της περιοχής με βελτιωμένη υποδομή, αλλά μόνο μερικές περιοχές γνώρισαν πραγματικά μια ευημερία.
Οι New York Times ανέφεραν τότε ότι ένα χιονοδρομικό κέντρο στην περιοχή ήταν “στο κόκκινο”, σχεδόν 40 εκατομμύρια δολάρια μέσα μετά τους αγώνες, και ότι συνολικά “ο Γάλλος φορολογούμενος πλήρωσε έναν πολύ σκληρό λογαριασμό για την τιμή που είχε να φιλοξενήσει τους Αγώνες”.
ΠΑΛΙ Ο ΚΑΝΑΔΑΣ
Μετά το Μόντρεαλ, άλλη μία πόλη του Καναδά γνώρισε την άσχημη πλευρά του τι σημαίνει να φιλοξενείς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η κατασκευή του Ολυμπιακού Χωριού βοήθησε στο να φορτωθεί το Βανκούβερ ένα χρέος ύψους σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων, γεγονός που οδήγησε σε “περικοπές σε υπηρεσίες όπως η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη και η χρηματοδότηση των τεχνών” στην πόλη.
Ωστόσο, το Βανκούβερ κατάφερε να ανακάμψει, εν μέρει επειδή το Ολυμπιακό Χωριό μεταμορφώθηκε σε ένα πολυτελές συγκρότημα κατοικιών, γνωστό ως “Millennium Water”. Μέχρι το καλοκαίρι του 2014, η πόλη ανακοίνωσε ότι ήταν οικονομικά ενήμερη.