ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Από τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους πρόνοιας εξαρτάται το μέλλον της χώρας και των πολιτών της. Αυτά τα θέματα πρέπει να τεθούν στο επίκεντρο της προεκλογικής συζήτησης, μαζί με αυτά που αφορούν το πώς θα αλλάξει το παραγωγικό και αναπτυξιακό μας μοντέλο. Η δίκαιη κατανομή των αναγκαίων θυσιών και η προστασία των πιο αδύναμων πρέπει να είναι οι άμεσες προτεραιότητες.
Παρά τα προβλήματα της χώρας μας πρέπει να τα καταφέρει να βγει από την κρίση και το τέλμα που προκαλεί ο φόβος για το αύριο και η γενικευμένη ανασφάλεια στην καθημερινότητα του πολίτη.
Τεράστιες ευθύνες έχουν τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα των Αθηνών, όπου από την αρχή τις κρίσης
αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα, μεταδίδουν καθημερινά τον φόβο και τον πανικό στο κοινό τους.
Όταν κάθε άνθρωπος συναντά μια δυσκολία στην ζωή έχει ανάγκη από ένα γλυκό λόγο , από στήριξη και συμπαράσταση , για να ξεπεράσει το πρόβλημα του. Όχι να του πυροδοτείς τον φόβο και ανεξέλεγκτες καταστάσεις όπου τον σπρώχνουν στις αυτοκτονίες. Ναι στην ζωή όχι στο θάνατο. Ναι στην δημιουργία όχι στην απελπισία. Αυτά πρέπει να είναι τα κεντρικά μοτίβα στις ψυχές των ανθρώπων. Τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα των Αθηνών πιστά στο δόγμα ¨ «ο θάνατος σου η ζωή μου» και στο¨ «άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος» σπέρνουν συλλογικές θύελλες είτε για να περάσουν τις εξουσιαστικές θέσεις της κυβέρνησης, είτε για λόγους υψηλής ακροαματικότητας. Αδιαφορούν πλήρως για την εταιρική κοινωνική τους ευθύνη, έναντι της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με την απαξίωση της πολιτικής έχουν απαξιωθεί και τα ΜΜΕ, και ιδιαίτερα εκείνοι οι δημοσιογράφοι που ενεργούν ως παπαγαλάκια της εκάστοτε εξουσίας.
«Είναι δηλαδή η χρεοκοπία της χώρας, τον Απρίλιο του 2010, και η υπαγωγή της στην επιτήρηση των πιστωτών, κάτι αντίστοιχο με την επίθεση των Γερμανών το 1941 και την Κατοχή; Μια ξαφνική ρήξη σε μια ομαλή κανονικότητα; Μια εξωτερική επίθεση που βρήκε απλώς λίγους δωσίλογους συνεργάτες στο εσωτερικό; Μια προδοσία κάποιου εφιάλτη που άνοιξε τον δρόμο στον εχθρό; Ή ήταν η (ούτε μοιραία, ούτε ανυπαίτια, βεβαίως) κατάληξη μιας μακρόσυρτης εσωτερικής διαδικασίας που δούλευε χρόνια κάτω από τα πόδια μας;
Ας σκεφτούμε ξανά: μήπως είχε δίκιο εκείνος ο κορυφαίος στοχαστής που περιέγραφε τη μετάλλαξη του επιχώριου πελατειακού πολιτικού συστήματος, όπου «δεν αρκούσε πια ο διορισμός των ημετέρων», χρειαζόταν τα κόμματα να υπόσχονται διαρκώς την ικανοποίηση «όλο και υψηλότερων καταναλωτικών προσδοκιών», σε επίπεδο μαζικό και όλο και υψηλότερο από τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Και προφήτευε πως, έτσι, με τα κόμματα αιχμάλωτα της καταναλωτικής προσδοκίας των ψηφοφόρων τους, το πολιτικό σύστημα γίνεται «αγωγός εκποίησης της χώρας με μόνο αντάλλαγμα τη δική του διαιώνιση, δηλαδή τη δυνατότητά του να προβαίνει σε υλικές παροχές παίρνοντας παροχές ψήφων». Και η χώρα άγεται να δανείζεται «δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις για το μέλλον της στους δανειοδότες της».
Το κείμενο που επικαλούμαι δημοσιεύτηκε το μακρινό 1991 (Παναγιώτη Κονδύλη: «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας»). Κι αν οι τότε τολμηρές διατυπώσεις του μοιάζουν σήμερα κοινότοπες, αυτονόητες, σημαίνει πως η κατάσταση απέναντι στην οποία καλούμαστε να εξεγερθούμε και να την αλλάξουμε είναι πολύ πιο πολύπλοκη απ’ ό,τι μια «θεωρία προδοσίας» θα ήθελε. Και πως η απόδοση ευθυνών και η αναγκαία διόρθωση ημαρτημένων απαιτεί διαδικασίες πολύ πιο σύνθετες και δράσεις πολύ πιο συλλογικές (συνεπώς, αρθρωμένες κατά την τάξη της δημοκρατίας) από ό,τι η κάννη ενός όπλου μπορεί να επιβάλει. Η Δημοκρατία είναι το ζητούμενο. Οχι τα Καλάσνικοφ. “Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης, όπου απουσιάζει ένα σύστημα αξιολόγησης των γιατρών, των εκπαιδευτικών, των νοσοκομείων και των σχολείων, όπως και αξιόπιστοι δείκτες μέτρησης της αποτελεσματικότητας, της ποιότητας και των ανισοτήτων στο υγειονομικό και το εκπαιδευτικό σύστημα. Το Ασφαλιστικό, παρά τις αλλαγές που έγιναν την προηγούμενη διετία, ως πρόβλημα καθόλου δεν έχει επιλυθεί οριστικά. Οι ανισότητες παραμένουν. Οι κοινωνικοί πόροι διατηρήθηκαν για πολλά «ευγενή» Ταμεία. Ένας συνταξιούχος υπάλληλος της ΔΕΗ, απόφοιτος λυκείου, παίρνει σύνταξη 1.768 ευρώ, ενώ αντίστοιχης μόρφωσης διοικητικός υπάλληλος, ύστερα από 35 χρόνια υπηρεσίας, 1.066 ευρώ. Μεγάλο είναι όμως είναι και το πρόβλημα γήρανσης της κοινωνίας. Το ποσοστό των ηλικιωμένων από 17% το 2011 αναμένεται να φτάσει το 24% το 2030. Το σύνολο εργαζομένων το 2030 θα είναι μικρότερο κατά 600.000 άτομα σε σχέση με το 2011. Αυτές οι εξελίξεις γεννούν πρόσθετα βάρη, τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπισθούν από σήμερα.
Από τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους πρόνοιας εξαρτάται το μέλλον της χώρας και των πολιτών της. Αυτά τα θέματα πρέπει να τεθούν στο επίκεντρο της προεκλογικής συζήτησης, μαζί με αυτά που αφορούν το πώς θα αλλάξει το παραγωγικό και αναπτυξιακό μας μοντέλο. Η δίκαιη κατανομή των αναγκαίων θυσιών και η προστασία των πιο αδύναμων πρέπει να είναι οι άμεσες προτεραιότητες.»
ΠΗΓΗ ΑΡΘΡΑ Π. Τσίμα και Η.Μόσιαλου στα “ΝΕΑ”