Γιατί έτσι είμαστε εμείς!
Αλλά δεν επιτρέπομε ποτέ να εκμεταλλεύονται αυτό το ιδίωμα του χαρακτήρα μας.
Να παριστάνουν τους καλούς και τους μετανιωμένους στα ψέμματα και με πονηριά να προωθούν τον Ναζισμό που βεβαίως υπάρχει ακόμα. Και είναι ίδιος πάντα!
Είμαστε 20 και 21 έτους η αδελφή μου και εγώ. Γύρω στα 1972-74, δεν θυμάμαι ακριβώς.
Καθόμαστε στον κήπο του σπιτιού μας, μπροστά από τη βεράντα μας. Και μπροστά απ’ το σπίτι μας ήταν ο δρόμος που οδηγούσε – και οδηγεί – στην Αγυιά. Τότε δεν λεγόταν λεωφόρος Καζαντζάκη. Ήταν στενός με άσφαλτο που είχαν φτιάξει οι Γερμανοί. Τους εξυπηρετούσε βλέπετε φτιαγμένος ο δρόμος γιατί είχαν μεγάλες δραστηριότητες με τις φυλακές Αγυιάς και τις συνεχόμενες εκτελέσεις των συμπατριωτών μας!:
Εμείς, και οι δύο, σαν δεσποινιδούλες δεν συμπαθούσαμε καθόλου τους Γερμανούς. Και ας μην είχαμε γεννηθεί ακόμα στην Κατοχή. Ας μην τους είχαμε «γευτεί»
Αρκούσαν οι αφηγήσεις των δικών μας που τους ακούγαμε με τεντωμένα αυτιά και την καρδιά να χτυπά, στις βραδυνές βεγγέρες της γειτονιάς
Γελούσαμε με την ψυχή μας με τον σαλταδόρο. Και καμαρώναμε!
Εκεί, στη στροφή του Κλαδισού – μας έλεγε ο μπαμπάς μας – ο σαλταδόρος, νομίζω λεγόταν Κοντόπουλος και αργότερα μετά την Κατοχή πουλούσε σάμαλι και φορούσε χοντρά δαχτυλίδια, ο σαλταδόρος λοιπον.
Λοιπόν, εδώ κρατιόταν η αναπνοή μας, σκαρφάλωνε σε μια ελιά, και όπως το φορτηγό το γερμανικό το φορτωμένο τρόφιμα για την Αυγιά, του προσωπικού βεβαίως, έκοβε στην στροφή ταχύτητα, αυτός σάλταρε στην καρότσα.
Και πέταγε στον δρόμο τσουβάλια με αλεύρι, ρύζι, ζάχαρη.
Όλη η γειτονιά έτρεχε και τα μάζευε. Τα ‘ριχνε για την γειτονιά
Και στην επόμενη στροφή που ήταν στη Μοναχή Ελιά εκεί που τώρα είναι το γήπεδο, έριχνε ακόμα μερικά τσουβάλια για το σπίτι τους καβάλαγε και σ’ ένα και τσούλαγε ανάλαφρα στον δρόμο.
Πω -πώ, χαρές που κάναμε!
"google ad"
Και ιστορίες, για εκτελέσεις, για ξεκλήρισμα οικογενειών και για μικρά παιδιά που εκτελούσανε και για έγκυες γυναίκες και νοιώθαμε απέραντο μίσος για τους Γερμανούς.
Τόσο, που σαν μικρά παιδάκια είχαμε δει οικογενειακώς το έργο «Το νησί των γενναίων» με την Τζένη Καρέζη να τραγουδά «Σβήσε το δάκρυ με το μαντήλι σου να πιω τον ήλιο μέσα απ’ τα χείλη σου». Τον Γερμανό αξιωματικό που την είχε ερωτευτεί να την παίρνει για εκτέλεση γιατί την είχε προδώσει ο προδότης που στην ταινία τον έπαιζε τον ρόλο ο Νέστωρας Μάτσας.
Τόσο μίσος που είχαμε στον καημένο τον Μάτσα λες και ήταν αληθινός προδότης. Μικρά είμαστε στον δρόμο με την αδελφή μου που ξαφνικά την βλέπω να ορμά και να πιάνει ένα ποδήλατο από το τιμόνι, και να φτύνει τον ποδηλάτη λέγοντάς του «Φτού σου προδότη» Ο άνθρωπος μένει εμβρόντητος. Είχε την ατυχία να μοιάζει με τον Μάτσα.
– Γιατί με λες προδότη;
Την ρωτά ξαφνιασμένος
Μετά συνεχίζει αγριεμένος…
– Γιατί μ’ έφτυσες;
Και ξεκαβαλά το ποδήλατο με άγριες διαθέσεις.
Αμάν, θα τις φάμε τώρα.
Τρέεχα, φωνάζω, του μοιάζει, δεν είναι αυτός. Και τα πόδια μας φτάσανε στο σβέρκο μας που μας κυνηγούσε να μας δείρει.
Τόσο μίσος είχαμε στους Γερμανούς.
Εκείνο το μεσημέρι που καθόμαστε στην αυλή μας, στα λουλούδια μας περνά από μπροστά μας ένα ζευγάρι τουρίστες μ’ ένα παιδάκι. Ήταν ζέστη, τέλη Μαΐου μεσημέρι και ήταν καταϊδρωμένοι. Διψούσαν. Μας ζήτησαν νερό, στα Αγγλικά.
Ήταν κάτι που συνέβαινε συχνά. Γιατί τότε, οι πιο πολλοί τουρίστες πήγαιναν με τα πόδια. Εμείς, τους λυπηθήκαμε με το παιδάκι τους να υποφέρει. Τους δώσαμε καρέκλες να κάτσουν στην βεράντα μέσα στα λουλούδια, στην δροσιά, τους φέραμε παγωμένο νερό και γλυκό του κουταλιού.
Ο άντρας ήταν γύρω στα πενήντα, όμορφος άντρας, με ανοιχτά καστανά ίσια μαλλιά, γαλανά μάτια, μεγάλο μέτωπο, στρογγυλό πρόσωπο χλωμό. Η γυναίκα του, ήταν αδύνατη, με σκούρα καστανά σγουρά μαλλιά, το κοριτσάκι δεν θυμόμαστε πως ήταν.
Και τότε ξαφνικά, ο άντρας άρχισε την «εξομολόγηση».
– Είμαι Γερμανός. Πηγαίνομε στην Αγυιά. Στον τόπο της εκτέλεσης. Ήμουν εδώ, στον πολεμο.
Εμείς μείναμε εμβρόντητες. Γουρλώσαμε τα μάτια. Κόντεψε να μας πέσουν τα ποτήρια και ο δίσκος απ’ τα χέρια μας.
Τι να κάνομε τώρα με τους βρωμογερμανούς, που έχουν και το θράσος και το λένε.
Κοιταχτήκαμε με την αδελφή μου και ήταν σαν να λέγαμε:
– «Να τους διώξομε αμέσως»
Ο Γερμανός μας κατάλαβε. Και η γυναίκα του. Σηκώθηκε όρθια, με σκυμμένο κεφάλι και βημάτιζε αμήχανα στην βεράντα.
– Η γυναίκα μου – συνεχίζει ο Γερμανός, είναι Γαλλίδα. Αυτή, μου έδειξε το λάθος μας. Το κακό που κάναμε. Πόσο μετανιώνω! Πόσο ντρέπομαι! Δεν βρίσκω ησυχία!
Στο μέτωπό του ο ιδρώτας είχε σχηματίσει χονδρούς κόμβους. Από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα.
Η γυναίκα του συνέχιζε να έχει σκυμμένο το κεφάλι. Να βηματίζει αμήχανα.
– Έλα Χριστέ μου, τι ‘ναι αυτό που πάθαμε; Τώρα θα τον λυπηθούμε κιόλας.
Και τον λυπηθήκαμε!
Γιατί ο άνθρωπος υπέφερε. Δεν το ‘χαμε ξαναδεί αυτό το πράγμα.
– Μετανιώνω, αλλά αυτό δεν αρκεί – συνέχιζε – Εχω τύψεις. Οι άνθρωποι στον ύπνο μου, έρχονται μπροστά μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Πηγαίνομε στην Αγυιά να προσκυνήσομε τους αθώους που σκοτώσαμε.
Αυτά που σας γράφω είναι αλήθεια. Επικαλούμαι και την μαρτυρία της αδελφής μου, Μαρίας Κωνσταντουδάκη.
Ο άνθρωπος έκλαιγε.
Τώρα, βρεθήκαμε στην δύσκολη θέση να τον παρηγορήσομε.
– Ήταν πόλεμος – του είπαμε – είναι κακός ο πόλεμος πάντα.
– Εμείς τον φέραμε τον πόλεμο. Εμείς φταίμε. Εμείς τον φέραμε τον θάνατο. Παιδιά σαν το παιδί μου, γυναίκες σαν την γυναίκα μου. Η γυναίκα μου με ξύπνησε απ’ το όπιο που μας είχαν ποτίσει. Είναι κακός ο Ναζισμός.
Έτσι μας είπε ο πρώην Ναζί που αποκήρυξε τον Ναζισμό, που άνοιξε την ψυχή του σε δύο κοριτσόπουλα 20, 21 χρονών που πρόσφεραν αθώα, νερό και γλυκό στην οικογένειά του που διψούσε. Είναι αλήθεια αυτά που σας γράφω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ιδρωμένο μέτωπό του, την θλίψη στα μάτια του. Τις τύψεις που τον κυνηγούσαν και δεν τον άφηναν να ησυχάσει.
Είναι – ναι – κακός ο Ναζισμός
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
Μαρία Κωνσταντουδάκη