Άρθρο του Arien Bernstein στην Guardian *
Το πρωί της 7ης Οκτωβρίου, ξύπνησα στο Τελ Αβίβ από τον ήχο των συναγερμών. Σύντομα ακολούθησε μια συνεχής ροή φρικτών ειδήσεων. Καθώς αρχίσαμε να συνθέτουμε τη φρικτή εικόνα των φρικαλεοτήτων της Χαμάς εκείνο το πρωί, έγινε φανερό ότι το Ισραήλ αντιμετώπιζε έναν ακόμη πόλεμο στη Γάζα – αυτή τη φορά σε εντελώς διαφορετική κλίμακα.
Γράφω αυτά τα λόγια 20 ημέρες μετά από εκείνο το καταραμένο Σάββατο, κατά τη διάρκεια του οποίου σφαγιάστηκαν πολλές εκατοντάδες άνθρωποι του λαού μου, και εννέα χρόνια αφότου στάλθηκα να πολεμήσω τη Χαμάς μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, το 2014.
Θυμάμαι τον εαυτό μου στα 20 μου χρόνια, στρατιώτης στη μονάδα ειδικών δυνάμεων Nahal, να κάνω εκείνα τα σουρεαλιστικά πρώτα βήματα στη Γάζα, ένα μέρος που, μέχρι τότε, είχαμε δει μόνο στις ειδήσεις.
Είχαμε ελάχιστη αίσθηση για το πώς ήταν η Γάζα, για το πώς ζούσαν οι άνθρωποι εκεί, για το ποιοι ήταν- σκεφτόμασταν τη Γάζα μόνο αόριστα, ως ένα ύπουλο μέρος όπου όλοι μας εύχονταν να πεθάνουμε. Θυμάμαι ότι με είχε κυριεύσει το άγχος, φοβόμουν ότι κάποιοι από εμάς δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν.
Μείναμε εκεί για περίπου δύο εβδομάδες. Η αποστολή μας ήταν να κατακτήσουμε τη συνοικία Al-Burrah της Beit Hanoun και να καθαρίσουμε τη γειτονιά από τους τρομοκράτες, υποστηρίζοντας παράλληλα τις μηχανικές δυνάμεις που είχαν σταλεί για να καταστρέψουν τις σήραγγες της Χαμάς.
Η μάχη στη Γάζα ήταν διαφορετική από οτιδήποτε είχα κάνει στη Δυτική Όχθη. Δεν είχα δει ποτέ τις IDF να χρησιμοποιούν τόσο έντονη δύναμη πυρός. Δεδομένου ότι ο ισραηλινός στρατός είχε διατάξει τους πολίτες να εγκαταλείψουν τη γειτονιά, όποιος παρέμενε ήταν – έτσι μας είπαν – πράκτορας ή υποστηρικτής της Χαμάς και επομένως νόμιμος στόχος.
Δεν αμφισβήτησα τις εντολές που μου έδιναν- ανησυχούσα πολύ για το αν θα έβγαινα ζωντανός με τους φίλους μου. Κατά τη διάρκεια των δύο εβδομάδων που μείναμε στη γειτονιά αυτή, μας ενημέρωναν συνεχώς για ύποπτες κινήσεις, ενέδρες και παγιδευμένα σπίτια. Μαχητές της Χαμάς εντόπισαν μια από τις ομάδες μας στο διπλανό σπίτι, εκτόξευσαν έναν πύραυλο και σκότωσαν έναν αξιωματικό, τον υπολοχαγό Roy Peles. Η έκρηξη διέλυσε το σώμα του και οι φίλοι του από τη μονάδα έπρεπε να μαζέψουν τα κομμάτια.
Καταλάβαμε άδεια σπίτια των οποίων οι κάτοικοι είχαν φύγει, αφήνοντας πίσω τους ίχνη κανονικής ζωής, όπως οικογενειακές φωτογραφίες και σχολικά βιβλία.
Είδαμε το πτώμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας που πιθανότατα έπεσε στα διασταυρούμενα πυρά, με το πρόσωπό της παραμορφωμένο καθώς βρισκόταν στα χαλάσματα.
Μια ομάδα από μια κοντινή μονάδα συνάντησε μια 10μελή παλαιστινιακή οικογένεια, κανένας από τους οποίους δεν ήταν τρομοκράτης. Σταδιακά γινόταν όλο και πιο δύσκολο να πιστέψουμε ότι βρισκόμασταν σε πεδίο μάχης. Ήταν, τελικά, και μια γειτονιά πολιτών. Αυτές οι αναμνήσεις από τις μάχες και την καταστροφή που αφήσαμε πίσω μας θα με στοιχειώνουν για πάντα.
Οι εμπειρίες μου στη Γάζα με οδήγησαν σε ένα σαφές συμπέρασμα: πρέπει να πιέσουμε για μια συμφωνία με τους Παλαιστίνιους που θα βάλει τέλος στην κατοχή και την πολιορκία της Γάζας. Η ζωή στη Γάζα δεν είναι βιώσιμη. Έχω μείνει έκπληκτος με το πώς η κοινωνία μας αρνείται να προβληματιστεί για την κατάσταση στη Γάζα.
Αναρωτιέμαι εδώ και χρόνια γιατί πολέμησα στη σύγκρουση του 2014, αν δεν ακολουθούσε πολιτική δράση που θα απέτρεπε την επόμενη. Οι ηγέτες μας μάς είπαν ψέματα ότι θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε και να περιορίσουμε αυτή τη σύγκρουση χωρίς ποτέ να χρειαστεί να την λύσουμε. Για αυτούς τους λόγους βυθίστηκα στον ακτιβισμό. Ήταν σαφές για μένα ότι η Γάζα ήταν μια ωρολογιακή βόμβα που περίμενε να εκραγεί.
Όπως κάθε χώρα στον κόσμο, το Ισραήλ έχει το δικαίωμα – και μάλιστα την ευθύνη – να προστατεύει τους πολίτες του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επέλεξα να γίνω στρατιώτης.
Αλλά δεν έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε τη στρατιωτική μας δύναμη για να εκδικηθούμε και πρέπει να θεωρήσουμε ως στόχο μας να επιτιθέμεθα μόνο σε στρατιωτικούς στόχους κρατώντας τις παράπλευρες απώλειες στο ελάχιστο.
Τώρα μια άλλη χερσαία εισβολή υποτίθεται ότι θα λύσει το πρόβλημα “μια για πάντα”: δεν μάθαμε τίποτα; Έχουν περάσει εννέα χρόνια και πέντε στρατιωτικές εκστρατείες από τότε που ήμουν στη Γάζα, και τα ίδια λάθη γίνονται ξανά και ξανά.
Μια στρατιωτική απάντηση δεν μπορεί, από μόνη της, να φέρει ασφάλεια. Φοβάμαι ότι οι απερίσκεπτες πολιτικές που μας οδήγησαν σε αυτή την κρίση θα συνεχίσουν να υπαγορεύουν τις αποφάσεις της κυβέρνησης σε αυτόν τον πόλεμο.
Σήμερα δεν είμαι πλέον μαχητής. Έχω γίνει ακτιβιστής κατά της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ και υπέρμαχος της ειρήνης.
Η σημερινή μου μάχη είναι ιδεολογική, μια μάχη ενάντια στους εξτρεμιστές μέσα στην κοινωνία μας που υποδαυλίζουν τη διαμάχη και το μίσος. Μαζί με τους Παλαιστίνιους εταίρους, προσπαθούμε να μεταφέρουμε την επείγουσα ανάγκη τερματισμού της κατοχής και επίτευξης μιας πολιτικής συμφωνίας.
Στο Ισραήλ αυτές τις μέρες, το να παραμένει κανείς αλληλέγγυος με τους Παλαιστίνιους και να εμμένει σε ένα όραμα ειρήνης και κοινής ζωής θεωρείται στην καλύτερη περίπτωση αφελές και στη χειρότερη προδοσία.
Η σφαγή της 7ης Οκτωβρίου πυροδότησε ένα φυλετικό ένστικτο “εμείς εναντίον τους” στους περισσότερους από εμάς, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για πολυπλοκότητα.
Ενώ πολεμούσα στη Γάζα, προσευχόμουν για μια φωνή λογικής – στην κυβέρνηση και στο ευρύ κοινό – που θα έλεγε ξεκάθαρα και απερίφραστα ότι η εκδίκηση δεν μπορεί να είναι το σχέδιο δράσης μας, ότι η δύναμή μας πρέπει να χρησιμοποιείται ως εργαλείο και όχι ως στόχος. Παράλληλα με τις αναμνήσεις από την καταστροφή του πολέμου στη Γάζα, θυμάμαι καθαρά μια στιγμή φωτός: όταν ανακοινώθηκε η κατάπαυση του πυρός.
Τώρα, θέλω να γίνω αυτή η φωνή της λογικής για τους στρατιώτες που στέλνονται σε έναν ακόμη πόλεμο. Η στρατιωτική βία δεν θα επιλύσει αυτό το πρόβλημα αν δεν συνδυαστεί με μια πολιτική λύση που θα προσφέρει ελπίδα τόσο στους Παλαιστίνιους όσο και στους Ισραηλινούς.
Η διεθνής κοινότητα πρέπει να μας βοηθήσει να το πετύχουμε αυτό. Το πρώτο βήμα είναι να ζητήσουμε την αποκλιμάκωση και την επιστροφή των ομήρων μας. Όταν τελειώσει ο πόλεμος και σταματήσουν τα πυρά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό δεν είναι το τέλος, αλλά μόνο η αρχή. Και τα δύο έθνη που ζουν σε αυτή τη γη αξίζουν ένα μέλλον με κάτι περισσότερο από την αμοιβαία καταστροφή.
* Ο Ariel Bernstein είναι ερευνητής για την ΜΚΟ Breaking the Silence, την ΜΚΟ των Ισραηλινών βετεράνων κατά της κατοχής.