Το ότι κάτι πάει λάθος στη χώρα μας εδώ και καιρό το έχουμε όλοι καταλάβει. Μάλλον όμως έχει έρθει η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως ζούμε σε μια οργουελική πραγματικότητα. Πως τα πέτρινα χρόνια του τρόμου και του θανάτου που μας περιέγραφαν οι παππούδες μας έχουν επιστρέψει.
Ένας άνθρωπος δολοφονείται. Επειδή πήγαινε στη δουλεία του και επειδή έτυχε να μην είναι άριος. Δολοφονείται από δύο φασίστες που είχαν βγει για ανθρωποκυνηγητό. Που είχαν κρύψει την πινακίδα της μοτοσικλέτας και βαστούσαν στιλέτα. Που στα σπίτια τους είχαν φυλλάδια της χρυσής αυγής που καλεί και σε άλλες δολοφονίες. Ένας θάνατος που περνά στα ψιλά γράμματα των δελτίων. Τελικά στους δύο απαγγέλλονται κατηγορίες. Όχι όμως αυτή των ρατσιστικών κινήτρων. Όπως λέει και ο Δένδιας, οι ελληνες δεν είναι ρατσιστές.
Το βίντεο μας είχε συγκλονίσει όλους. 8 αστυνόμοι να σαπίζουν στο ξύλο έναν Κύπριο φοιτητή. Και εάν στη πρώτη δίκη οι κατηγορούμενοι έλαβαν προκλητικά ελαφριές ποινές, στο εφετείο η ελληνική δικαιοσύνη αθωώνει τους 6 από αυτούς. Τελικά έφταιγε η ζαρντινιέρα.
Το κράτος που φροντίζει τους υπηκόους του, επιτέλους άρχισε να ξεσκεπάζει τις εστίες ανομίας. Ώρες ολόκληρες τηλεοπτικού χρόνου καταναλώθηκαν και καλοστημένες αστυνομικές επιχειρήσεις ήρθαν εις πέρας ώστε να τελειώνουμε επιτέλους με την ανομία σε αυτό τον τόπο. Επιχειρήσεις που ωστόσο δεν έλαβαν τόπο στα υπουργεία που λαμβάνονται οι αποφάσεις που καταστρέφουν τις ζωές μας μήτε στις οικίες πρώην πρωθυπουργών όπου κρατούνται καλά κρυμμένα μυστικά και λίστες. Τα επίλεκτα σώματα της ελληνικής αστυνομίας δεν μπούκαραν να συλλάβουν τα αφεντικά που δεν πληρώνουν τους ανασφάλιστους εργαζόμενους, ούτε στα αρχηγεία των δολοφόνων της χρυσής αυγής. Και στις τηλεοράσεις δε διασύρθηκαν οι αστυνομικοί πού βασανίζουν με το τακτ λατινοαμερικάνικης δικτατορίας μετανάστες και διαδηλωτές, αλλά ο νέος κίνδυνος της ελληνικής κοινωνίας, οι καταληψίες.
Έτσι, τώρα που αποκαταστάθηκε η τάξη, είναι καιρός να εφαρμοστεί και ο νόμος και οι αρχές της ελληνοχριστιανικής φιλευσπλαχνίας. Και για αυτό όταν ανακαλύπτονται 77 μετανάστες (πάνω από τους μισούς παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι) που επί μέρες κρυμμένοι σε ερημικές παραλίες της νότιας Κρήτης χωρίς νερό και φαγητό περιμένουν το λαθρέμπορο πού αφού τους στερήσει οικονομίες χρόνων θα τους μεταφέρει στη δυτική Ευρώπη, συλλαμβάνονται. Τους περνιούνται χειροπέδες και στα μπράτσα τους γράφεται με μαρκαδόρο ο αύξων αριθμός-σε ένα ντοκιμαντέρ για το Άουσβιτς το είδα για πρώτη φορά αυτό-και στοιβάζονται σε ένα εγκατελειμένο κτήριο μέχρι την απέλασή τους. Όχι όμως στις χώρες της δυτικής Ευρώπης που έχουν συγγενείς αλλά στη Συρία του εμφυλίου πολέμου.
Δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου να ξαναμιλήσει για τις αιτίες της κρίσης. Θα ήθελε ωστόσο να είναι μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου που σκοπό έχει να σταματήσει την επίθεση πού δέχεται η κοινωνία μας από τους εξουσιαστές της. Μιας επίθεσης που στόχο δεν έχει μόνο τις τσέπες μας αλλά τις ίδιες τις ζωές μας. Που θέλει να μας τρομοκρατήσει και να μας κλείσει στα σπίτια μας. Που θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε πως η δικαιοσύνη πρέπει να είναι με το μέρος του ισχυρού και η αλήθεια ανήκει σε αυτούς που ελέγχουν τα μέσα και τον πλούτο. Που θέλει να μας κάνει να καννιβαλίζουμε τον ανίσχυρο και να φοβόμαστε τον ισχυρό. Που θέλει να μας πείσει ότι η ανθρώπινη ζωή έχει διαφορετική αξία ανάλογα με το χρώμα του δέρματος και να μας εξοικειώσει με την αδικία και την υποταγή. Που θέλει μια εν ψυχρό δολοφονία ενός νέου ανθρώπου να περνάει απαρατήρητη και ατιμώρητη
Ευχαριστούμε αλλά άλλη δόση από μεσαίωνα και φασισμό δε θα πάρουμε. Θα αρνηθούμε να σκύψουμε το κεφάλι, θα δώσουμε το χέρι στον ανίσχυρο και θα χτίσουμε δεσμούς αλληλεγγύης. Θα προτιμήσουμε την ομορφιά του αγώνα από την άνεση του καναπέ και θα μείνουμε στο δρόμο έως ότου κερδίσουμε πίσω τη χαμένη αξιοπρέπειά μας
Ὡς πότε παλικάρια νὰ ζοῦμεν στὰ στενά,
Μονάχοι σὰ λιοντάρια, σταὶς ράχαις στὰ βουνά;
Σπηλιαὶς νὰ κατοικοῦμεν, νὰ βλέπωμεν κλαδιά,
Νὰ φεύγωμ΄ ἀπ΄ τὸν Κόσμον, γιὰ τὴν πικρὴ σκλαβιά.
Νὰ χάνωμεν ἀδέλφια, Πατρίδα, καὶ Γονεῖς,
Τοὺς φίλους, τὰ παιδιά μας, κι΄ ὅλους τοὺς συγγενεῖς.
Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή,
Παρὰ σαράντα χρόνοι σκλαβιά, καὶ φυλακή.
…
Βουλγάροι, κι΄ Ἀρβανῆτες, Ἀρμένοι καὶ Ρωμιοί,
Ἀράπιδες, καὶ ἄσπροι, μὲ μία κοινὴ ὁρμή.
Γιὰ τὴν ἐλευθερίαν, νὰ ζώσωμεν σπαθί,
Πῶς εἶμασθ΄ ἀντρειωμένοι, παντοῦ νὰ ξακουσθῇ.
Ὂσ΄ ἀπ΄ τὴν τυραννίαν, πῆγαν στὴ ξενητιά,
Στὸν τόπον τοῦ καθ΄ ἕνας, ἂς ἔλθη τώρα πιά
Θούριος, Ρήγας Φεραίος
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΤΕΚΙ – ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
