Την Παρασκευή που μας πέρασε ο σύλλογός μας επισκέφθηκε το Ίδρυμα Χρονίων Παθήσεων στον Αη Γιάννη, μετά από αίτημα προς τον Δήμο των εκεί αρμοδίων για τα αδέσποτα που διαβιούν χρόνια εκεί.
Είναι 5-6 συνολικά στον αριθμό σκυλάκια ,εκ των οποίων το ένα θηλυκό γέννησε πριν ένα μήνα 6 κουταβάκια.
Εκεί με περίμενε ο Διοικητής του Ιδρύματος ο ευγενέστατος κ. Ζαχαριουδάκης καθώς και “μουτρωμένοι και έτοιμοι για καυγά” διοικητικοί υπάλληλοι.
Αλλά και ο Αλέκος, ένα νέο 18χρονο περίπου παιδί που νοσηλεύεται στο Ίδρυμα.
Όλοι έλεγαν, -εκτός από το εξαιρετικό και απίστευτης καλοσύνης αυτό παιδί και 1-2 υπαλλήλων, που καθημερινά ταΐζουν τα αδεσποτάκια – για το πόσο επιθετικά είναι τα ζώα αυτά, 10-12 κιλών το καθένα περίπου.
πό ορισμένους υπαλλήλους ακούστηκαν και οι γνωστοί εξυπνακισμοί – εγώ έχω παιδιά δεν θέλω σκυλιά, θα μας κολλήσουν μικρόβια κλπ , που οφείλονται στην άγνοια της συμπεριφοράς των ζώων, στην παραπληροφόρηση και την ζωοφοβία για τα σκυλιά αυτά, που στα μάτια τους φαντάζουν ως τέρατα της ζούγκλας , έτοιμα να τους κατασπαράξουν.
Έχοντας βέβαια πλήρη γνώση του πως αντιλαμβάνεται συνήθως ,δυστυχώς, μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας την έννοια του επιθετικού αλλά για την περίπτωση που πραγματικά θα είχα να αντιμετωπίσω ένα όντως , με την κτηνιατρική έννοια επιθετικό ζώο , ήμουν προσεκτική στο πλησίασμά τους
Αν και ήμουνα ένα άγνωστο γι αυτά άτομο, όση ώρα ήμουνα εκεί και τα πλησίαζα κανένα ζώο δεν ήταν επιθετικό.
Τα πλησίασα και κανένα εν κουνήθηκε , καθόταν απαθή και απολάμβαναν την λιακάδα, κουνώντας την ουρά τους στον φιλικό επισκέπτη τους.
Ο Αλέκος τα χάιδευε και τα έπιανε στα χέρια του όλα, δίνοντας μαθήματα στους ζωοφοβικούς υπαλλήλους του Ιδρύματος.
Μάλιστα αγκάλιαζε και την σκυλίτσα που είχε πρόσφατα γεννήσει, ένα ημίαιμο γκριφόν και τα 6 κουτάβια της, χωρίς η μάννα να αντιδρά, διότι καταλάβαιναν την αγάπη του Αλέκου .
Στον χώρο , όπου η μάνα είχε εναποθέσει τα νεογέννητά της , μαζεύτηκαν αρκετοί, χωρίς αυτή να γαβγίσει, αγριέψει κλπ, όπως ήταν λογικό να κάνει από ένστικτο θέλοντας να προστατεύσει τα παιδιά της από όλους αυτούς που συνωστίζονταν δίπλα τους.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να προσθέσω ότι εδώ και πάνω από 100 χρόνια στα ιδρύματα αυτά στην Ευρώπη , υπάρχουν πάντα ζώα συντροφιάς, ως θεραπευτικό μέσο για τους ασθενείς , αλλά εδώ βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή της ζωοφοβίας, της άγνοιας της αφιλοζωίας, της δήθεν μετάδοσης νοσημάτων από τον άνθρωπο.
Για πολλοστή φορά να πούμε ότι τα εμβόλια που κάνουμε στα ζώα είναι για να προφυλάσσονται τα ζώα μεταξύ τους από ασθένειες και όχι ο άνθρωπος από τα ζώα , με ελαχιστότατες εξαιρέσεις , όπως αυτή της λύσσας η οποία δεν υπάρχει στην Κρήτη , τα δε κρούσματα που έχουν παρουσιαστεί και εντοπίστηκαν στις κόκκινες αλεπούδες που υπάρχουν στα ελληνοβουλγαρικά – και ανέκαθεν υπήρχαν δεν πήραν βίζα τώρα οι αλεπουδες για να περάσουν τα σύνορα-και την λεισμανίωση που πλέον έπαψε να είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια επικίνδυνη διότι είναι απολύτως ιάσιμη στα ζώα και μόνο στο Ελλαδιστάν ακόμη την έχουμε ακόμη δαιμονοποιημένη.
Πρότεινα μάλιστα στον Διευθυντή του Ιδρύματος να πάμε σαν Σύλλογος να κάνουμε μαθήματα προφύλαξης από ένα ζώο , που στα μάτια κάποιων είναι επιθετικό ή έστω και για τις ελάχιστες περιπτώσεις που το ζώο είναι πραγματικά επιθετικό , αλλά με μεγάλη μου έκπληξη κάποια κυρία διοικητικός υπάλληλος, μάλλον με κάποια θέση εκεί, το απέρριψε μετά βδελυγμίας.
Απέρριψε δηλαδή την ενημέρωση, την επιμόρφωση , την παιδεία.
Τρομάζω στην σκέψη λοιπόν για το τι μαθαίνουν οι άνθρωποι αυτοί στους ασθενείς που είναι σε θέση να αντιλαμβανονται ορισμένα πράγματα.
Αυτό δεν είναι υπευθυνότητα , όπως λέγουν ορισμένοι , αλλά δυστυχώς οπισθοδρόμιση και λήψη αποφάσεων με βάσει τα δικά τους υποκειμενικά στάνταρντ
Στο δια ταύτα, αυτά που μπορεί ο Δήμος Χανίων και ο Σύλλογός μα ς να κάνει για τα ζώα αυτά είναι :
α. η στείρωση τους δωρεάν με το πρόγραμμα του Δήμου και η επαναφορά τους, όταν γίνουν καλά από την επέμβαση.
Αποπαρασίτωση και εμβολιασμός των κουταβιών και προσπάθεια να διαμοιραστούν αυτά , όταν απογαλακτισθούν, στους φιλοζωικούς συλλόγους του νομού.
Ενημέρωση του διοικητικού προσωπικού σε μια προσπάθεια απενεχοποίησης των αδέσποτων και των δήθεν ασθενειών τους και να ενημερωθεί πως θα αντιμετωπίζει ένα αδέσποτο.
Ο χώρος είναι τεράστιος, ο Αλέκος προστάτης και φίλος τους καθώς και άλλοι υπάλληλοι εκεί και τα ζώα κάλλιστα μπορούν να παραμείνουν εκεί.
Αρκεί να πάψουν οι άνθρωποι να τα φοβούνται, να αντιδρούν σωστά όταν κάποιο από αυτά τους κυνηγάει με το μηχανάκι, σαν ένα δικό τους παιχνίδι, για να μην έχουν προβλήματα.
Τέλος να αντιληφθούμε οι άνθρωποι, ότι οφείλουμε να συμβιώνουμε σε αυτόν τον πλανήτη με τα ζώα, με τα οποία τον συγκατοικούμε, να εξασθενήσουν σιγά σιγά οι λανθασμένες ανθρωποκεντρικές και εγωκεντρικές απαρχαιωμένες αντιλήψεις ότι ο άνθρωπος είναι το υπέρτατο ζώο σε αυτό τον πλανήτη.
Και ιδίως να στρέψουμε τον αγώνα μας , την οργή μας και την αγανάκτησή μας προς την πολιτεία και όλους εκείνους που ευθύνονται για την δημιουργία των αδέσποτων με την εγκατάλειψή τους και την μη στείρωση τους.
Όχι τα θύματα να γίνονται θύτες.
Τέλος θέλω να εκφράσω τον σεβασμό μου και την ευγνωμοσύνη μου στον μικρό Αλέκο για τα υψηλού επιπέδου μαθήματα που παρέδωσε προχθές σε όλους μας, καταρρίπτοντας με το αλάθητο ένστικτό του τις φοβίες και τις δαιμονοποιήσεις των ζώων από τους ανθρώπους.
Εξάλλου πιο επικίνδυνο θηρίο από τον άνθρωπο δεν υπάρχει.
Το βλέπουμε συνέχεια και το βιώνουμε στη καθημερινότητά μας , η οποία κατάντησε ζούγκλα.
Αναστασία Βυσσίνου Μπομπολάκη