Του Βαγγέλη Πάλλα *
…Κάποιοι σκέφτονται τους φόβους τους, κάποιοι άλλοι φοβούνται τις σκέψεις τους…
Η αλαζονεία είναι εξουσιαστική συμπεριφορά. Αυτό είναι γνωστό και δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περισσότερο.
Η έκφραση αλαζονεία μπορεί να έχει πολλές αποχρώσεις και εντάσεις. Αλαζόνας είναι ο υπερόπτης (στην περίπτωση τη δική μας ο πολιτικός) αυτός ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους, με αποτέλεσμα να συμπεριφέρεται ανάλογα.
Αλλά όταν παντρεύεται με τον φιλελευθερισμό αποκτά δύναμη αρκετά επικίνδυνη. Ο νεοφιλελευθερισμός από την αρχή της σχολής του Σικάγου και τον εκφραστή του Άνταμ Σμιθ, έχει εγκατασταθεί στις χώρες όπου έχουν αδύναμη οικονομία και διαφθορά.
Αυτό το πάντρεμα δημιουργεί αλαζονεία όχι μόνο στα πολιτικά πρόσωπα αλλά και στους άλλους πολίτες. Η αλήθεια του αλαζόνα, αλλά και του φιλελεύθερου στηρίζεται στη δύναμη και όχι στην άποψη, την θεώρηση των πραγμάτων και την ανάλυση των συνθηκών. Πολλές φορές χρησιμοποιείται και σαν μέθοδος επιβολής, δια της ισχύος (καταστολή).
Ο αλαζόνας είναι συνήθως και λογάς. Προσπαθεί να εντυπωσιάσει με παχιά λόγια. Παράδειγμα στις πρόσφατες εκλογές του Ιουλίου , υποψήφιοι πολιτικοί άνδρες, χρησιμοποίησαν όχι μόνο παχιά λόγια, αλλά και τα συστημικά ΜΜΕ, για να αποδείξουν την αλαζονεία τους.
…Τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν, αν μείνουμε στο ίδιο επίπεδο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε…
Το ότι η δημιουργία έχει κόστος, είναι κάτι γνωστό από καιρό. Η σχέση ανάμεσα σε ηθική, πολιτική και αλαζονεία, λειτουργεί με κύκλους (διαφθορά, ηθική, παρακμή και καταστολή).
Η παρακμή ταυτίζεται με τον «πολιτικό αφοπλισμό» της δημοκρατίας, των κομμάτων και των πολιτικών από τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και τα ΜΜΕ που ελέγχουν. Η τεχνική της εξουσίας δεν διαφέρει ανάμεσα στον αλαζόνα και στον διαχειριστή της εξουσίας. Έτσι απόψεις εχθρικές για την εξουσία αντιμετωπίζονται με «ακραία» φαινόμενα.
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών, μας οδηγεί σε μια εντελώς διαφορετική εποχή, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι μόνο. Τα ερωτήματα πολλά και η ανησυχία ακόμα μεγαλύτερη για το επόμενο διάστημα. Για την καλύτερη κατανόηση διάφορων ζητημάτων που θα προκύψουν χρειάζεται η εξέταση της σκοτεινής πλευράς των γεγονότων, που κρύβονται από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, και ειδικότερα που θάβονται από τους «γίγαντες της ενημέρωσης». Οι λόγοι γνωστοί. Διαστρέβλωση της αλήθειας, απόκρυψη σκανδάλων, συκοφάντηση αγώνων και αγωνιζομένων.
…Βρε ίσκιε μου γιατί μ’ακολουθείς, δε μ’αφήνεις μόνο μου να τρέχω; Βρε ίσκιε μου, δεν πας να μου χαθείς, πρέπει και σένα σύντροφο να έχω;…
Η αστική τάξη με τους εκπροσώπους της, αποδείχθηκαν πιο πονηροί στο παιχνίδι της ιδεολογίας. Ακολούθησαν μια από τις βασικές αρχές της προπαγάνδας, που λέει πως ποτέ δεν απαντάμε στο ψέμα με την αλήθεια, αλλά με ένα άλλο ψέμα.
Τα μεγάλα θύματα της μεταπολίτευσης είναι δύο. Η δημοκρατία και η ηθική. Έτσι σήμερα η αξιοκρατία, ταυτίζεται περισσότερο με την ανηθικότητα της εξουσίας παρά με την ηθική.
Η αριστερά ξέρει πολύ καλά τι επίδραση έχει πάνω σε κάποιους που θα βρεθούν στο δρόμο, οι οποίοι μετατρέπονται σε συναγωνιστές. Το ίδιο δεν ισχύει και στους δεξιούς πολίτες.
Όσο για το κόστος της φιλελεύθερης πολιτικής, θα διατηρείται και θα μεγαλώνει, και θα μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ όσο η εξουσία θα ρυθμίζει από μόνη της, «νέα κριτήρια», και χρόνους έναρξης και λήξης.
Θα διανέμει ρόλους και αξιώματα, θα αποσύρει τους «περιττούς» για να επαναφέρει μέσα από «ακραία» φαινόμενα την κανονικότητα…
