Απέναντι απ’ το σπίτι της γιαγιάς μου ήταν και είναι ένα απ’ τα λιόφυτα του Μάνο. Εκεί είχαν στρατόπεδο οι Γερμανοί. Μεσολαβούσε ο δρόμος και στην απέναντι μεριά ήταν το σπίτι της γιαγιάς μου. Κάτω από το σπίτι ήταν το λιόφυτο τους.
Ο μπαμπάς μου ήταν τότε 14-15 χρονών. Αλλά ήταν αδύνατος και έμοιαζε 12 χρονών. Ο πατέρας του είχε σκοτωθεί στο πηγάδι, που άνοιγαν και ο μπαμπάς μου ήταν τότε 12 χρονών και το πρώτο παιδί απ’ τα τέσσερα που είχαν ο παππούς και η γιαγιά μου. Η γιαγιά μου ήταν τότε 34 χρονών. Η Σμυρνιά γιαγιά. Έτσι ο μπαμπάς μου ένοιωθε ως ο άνδρας της οικογένειας και ο προστάτης τους.
Δεν ξέρω πως, είχε βρει ένα όπλο γερμανικό. Από νεκρό αλεξιπτωτιστή ίσως. Το φύλαγε ως κόρη οφθαλμού. Όμως κάποια στιγμή οι Γερμανοί έκαναν έλεγχο για το όπλο. Ο μπαμπάς μου είχε πάνω του το όπλο και ήταν κάτω στις ελιές. Ένας απ’ τους Γερμανούς μπήκε στο σπίτι τους και έψαξε. Ίσως κάποιος είχε προδώσει τον μπαμπά μου. Η γιαγιά μου δεν ήξερε για το όπλο.
Ο Γερμανός ζήτησε τον πατέρα μου:
-Πίκουλο Γιάννη που είναι;
Η γιαγιά ξέγνοιαστη και ανήξερη έδειξε τον μπαμπά μου που δούλευε στις ελιές τους. Κατέβηκε ο Γερμανός, έψαξε τον πατέρα μου και βρήκε το όπλο. Τον κοίταξε έκπληκτος και του ‘πε:
-Πίκουλο, Γιάννη, τρελό Γιάννη, τώρα τι; Εγώ πρέπει καπούτ εσένα, τώρα. Εσύ, μικρό παιδί, τι θέλεις όπλο;
Ο μπαμπάς μου έτρεμε ολόκληρος, κρύος ιδρώτας τον έλουσε.
-Εγώ, φυλάω μάνα μου. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει πριν τον πόλεμο. Ο αδελφός μου είναι μικρός και οι αδελφές μου είναι μικρές. Εγώ τους φυλάω.
Ο Γερμανός τον κοίταξε με θλίψη. Ύστερα του ‘πε:
-Γιάννη, πέταξε όπλο. Πηγάδι μέσα! Μην το βρουν! Θα σε σκοτώσουν. Εγώ όχι καπούτ, μικρό παιδί. Εγώ πω, δεν βρήκα όπλο. Πέταξε όπλο, μη το βρουν. Σκοτώσουν και μένα και σένα.
Ο μπαμπάς μου του φίλησε τα χέρια. Κατάλαβε πως δεν ήταν σαν τους άλλους. Αυτόν τον Γερμανό – μου ‘χε πει και τ’ όνομά του ο μπαμπάς μου, μα το ξέχασα – εκεί, στο λιόφυτο οι Γερμανοί στην οπισθοχώρηση τον εκτέλεσαν γιατί δεν ήταν Ναζί. Γιατί δεν σκότωσε μικρά παιδιά. γιατί δεν ξεκοίλιασε έγκυες γυναίκες. Τον εκτέλεσαν στην οπισθοχώρηση!
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
Το ξέρουμε…
Το να βλέπετε αυτά τα μηνύματα μπορεί να είναι κουραστικό. Και να είστε σίγουροί ότι ούτε κι εμείς βρίσκουμε κάποια ευχαρίστηση από το να τα γράφουμε... Όμως αυτό το μήνυμα δεν αφορά εμάς. Αφορά κάτι πολύ πιο σημαντικό: την επιβίωση της ανεξάρτητης, μαχητικής δημοσιογραφίας στην Kρήτη.
Η στήριξη σας είναι σημαντική γιατί μας επιτρέπει να:
- - Κάνουμε ρεπορτάζ χωρίς φόβο και εξαρτήσεις. Κανείς δεν μας υπαγορεύει τι να πούμε ή τι να αποσιωπήσουμε.
- - Κρατάμε τη δημοσιογραφία μας προσβάσιμη σε όλους, ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν την ικανότητα να πληρώσουν. Χωρίς paywall, χωρίς προνόμια μόνο για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Η απλή αλήθεια είναι ότι τα έσοδα διαρκώς συρρικνώνονται. Αν πιστεύετε ότι μια πραγματικά ελεύθερη ενημέρωση είναι ζωτικής σημασίας για τη δημοκρατία και τον έλεγχο της εξουσίας, τότε δώστε μας τη δύναμη να συνεχίσουμε.
Σας ευχαριστούμε θερμά.
