1.Ο Σφακιανός και ο Αγάς
Ένας Αγάς στα Χανιά, πέρα από τα άλλα του πλούτη ήθελε να έχει και στα Σφακιά πρόβατα. Βρήκε λοιπόν ένα Σφακιανό και του πλήρωσε όλα του τα πρόβατα και μετά το τα άφησε «συμιασιακά». Από την ίδια ώρα το μισό εισόδημα του καθ’ ενός. Ο Αγάς την πρώτη χρονιά επερίμενε τα «μαξούλια» από την συζεψιά, μα κάποια μέρα πάει ο Σφακιανός και του κρατούσε ένα αρνάκι και του λέει: «Αγά μου, καθόλου καλά δεν επήγανε τα ‘ζα μας. Εψοφήσανέ μας, εκλέψανέ μας, επνίξανέ μας και οι σκύλοι αρνιά. Με το ζόρε ανάθρεψα δύο αρνάκια και σου ‘φερα το ‘να και έφαγα και ‘γω τ’ άλλο». Ο Αγάς δεν ευχαριστήθηκε μα δεν είπε και πράμα.
Τον άλλο χρόνο ο Σφακιανός παίρνει μισό αρνάκι και πάει στου Αγά. «Αγά μου, του λέει, χειρότερα επήγαμεν οφέτος από πέρυσης. Δεν έβρεξενέ, δεν εβγήκανε χόρτα, μα πάλι αναθρέψαμενε μια δεκαρέ αρνιά μα ήρθανε οι καταραμένοι οι κλέφτες και μας τα φάγανε. Ένα τωνε χώστηκε πρέπει και δεν το βρήκανε και έσφαξά το και εκράτησα το μισό και τ’ άλλο μισό σου το ‘φερα».
Ο Αγάς πάλι εστενοχωρήθηκε μα δεν έκαμε και φασαρία.
Τον τρίτο χρόνο ο Σφακιανός επήρε ένα τσικάλι γιαούρτι και πήγε στου Αγά. «Αγά μου, ίντα να σο πω; Πρέπει πως δε μας «εσύμπησεν» η συζεψιά (δεν είχαμε την εύνοια της τύχης) και κάθε χρόνο πάμε χειρότερα. Οφέτος μουδέναν αρνί δεν αναθρέψαμενε. Εκλέψανέ μας μερικά οι κακοί αθρώποι, εψοφήσανέ μας μερικά και τ’ αποδέλοιπα τα πνίξαν οι σκύλοι και δεν είχα αρνί να σου φέρω μόνο αρμέγω δύο – τρείς έγγαλες και σου βάστουνε έπα μια ουλιά γιαούρτι.
Ο Αγάς και αυτή τη φορά δεν είπε λέξη μόνο παίρνει το γιαούρτι από τα χέρια του Σφακιανού και του το πετά στα μούτρα. Δεν είχε πια καμιά αμφιβολία πως τα χρήματα που έδωσε για του Σφακιανού τα πρόβατα, δεν θα τα ξαναδεί.
Ο Σφακιανός βγαίνοντας αισθάνετο ένοχος, προσβαλμένος και αδύνατος για να αντιδράσει εκδικητικά. Τον παρηγορούσε, όμως μια σκέψη, διότι έλεγε με το νου του: «Εγώ από ‘πα βγαίνω ασπροπρόσωπος».
2.Εχει ο σκύλος άντερα;
Επήγανε δυό φίλοι να κόψουνε σύκα. Ο ένας εβγήκε στη συκιά και έκοβε και έτρωγε και έριχνε και στον άλλο να τρώει και αυτός. Όπως είχε κλίση το έδαφος εκατρακυλούσανε τα σύκα και όταν είδε, αυτός που ήτανε κάτω, ένα βάτραχο να τρέχει, ενόμιζε ότι είναι σύκο και κατρακυλά. Έτρεξε λοιπόν, έπιασε τον βάτραχο και νομίζοντας ότι είναι σύκο τον έφαγε. Εντύπωση του έκαμε, όμως, το γεγονός ότι βρεθήκανε έντερα μέσα στο «σύκο» και ερώτησε τον φίλο του:
-Ε μωρέ. Έχει ο σύκος άντερα;
-Οϊ δεν έχει. Ντα γιάντα ρωτάς;
-Εδά εφαγάτονε εγώ το βοθρακό μα μπορεί να μη φαρμακεύει γιατί άκουσα πως τσοι τρώνε και οι Ιταλοί.
3.Το πνιμένο Φεγγάρι
Τα χρόνια εκείνα δεν ήτανε τα πηγάδια σκεπασμένα και όταν ήτανε το φεγγάρι ψηλά εκαθρεφτίζετο και εφαίνετο μέσα στο νερό. Στη θέση αυτή το είδε κάποιος που πήγαινε για να πάρει νερό, και άρχισε να φωνάζει: «Γλακάτε χωριανοί και επνίγηκε το παντέρμο το φεγγάρι στο πηγάδι μας». Σε λίγη ώρα εμαζεύτηκε το χωριά και φέρανε σκοινιά και τσιγγέλια και προσπαθούσανε να βγάλουνε το πνιγμένο φεγγάρι. Όπως κατεβάζανε τα τσιγγέλια, ένα μπέρδεψε σε καμιά πέτρα και πιστεύοντας ότι τραβούσανε το φεγγάρι, έβαλαν όλη τη δύναμή τους, όπου έσπασε το σκοινί, έπεσαν ανάσκελα προς τα πίσω και από την θέση τους αυτή είδανε το φεγγάρι στον ουρανό και με ύφος νικητών και τροπαιούχων εφώναξαν: «Εδρώσαμε και εξεδρώσαμε, μα για το που τ’ αμπώξαμε».
