Ομιλήτρια: Μαρία Στύλλου, υπεύθυνη σύνταξης περιοδικού «Σοσιαλισμός από τα Κάτω».
Σάββατο 13 Απριλίου 7μμ. Εργατικό Κέντρο Χανίων
Οργανώνεται από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) – συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Ξέρουμε πολύ καλά ότι έχει περάσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα που η κυρίαρχη προπαγάνδα ήταν, και εξακολουθεί να είναι, ότι το χειρότερο κομμάτι της κρίσης είναι πίσω μας. Ότι η κατάσταση βελτιώνεται. Η κρίση τελειώνει.
Και μετά έσκασε η Κύπρος!
Η Κύπρος είναι μια κρίση που είναι χειρότερη από την ελληνική. Γιατί στα μνημόνια εδώ πέρα ποτέ δεν άνοιξε η συζήτηση για το αν θα έπρεπε να κουρέψουμε τις καταθέσεις. Στην Κύπρο ξεκίνησε από το ότι πρέπει να κουρέψουμε τις καταθέσεις και φτάσαμε σε αυτή την εικόνα, που η έκφραση «ελεγχόμενη χρεοκοπία», είναι πολύ κομψή έκφραση. Είναι μια άτακτη χρεοκοπία την οποία προσπαθούν να την περιμαζέψουν.
Και το ερώτημα που υπάρχει είναι γιατί έχουμε αυτή την υποτροπή της κρίσης.
Η ίδια η ΕΕ ισχυρίζεται ότι αυτό έγινε γιατί η Κύπρος έπαιζε το ρόλο του πλυντήριου για τους Ρώσους μεγιστάνες. Παραμύθι αφού υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα πλυντήρια. Η Κύπρος ήταν νεοφερμένη σε αυτό. Έχουν προηγηθεί πολλοί άλλοι, όπως το Λουξεμβούργο, μια από τις ιδρυτικές 6 χώρες μέλη της ΕΟΚ.
Παραμύθι είναι και η άλλη άποψη. Η Κύπρος λένε πέρασε στην σφαίρα επιρροής της Ρωσία και η Γερμανία την χτύπησε για να την φέρει κάτω από Γερμανικό έλεγχο. Η Κύπρος ήταν αποικία της Βρετανίας. Η φούσκα της Κύπρου έχει περισσότερες δεσμούς με το Σίτι του Λονδίνου παρά με όλους τους Ρώσους μεγιστάνες μαζεμένους.
Εκτός από τους πολιτικούς που πουλάνε προπαγάνδα υπάρχουν και οι οικονομολόγοι που σερβίρουν την κυρίαρχη ιδεολογία με διαφορετικό τρόπο. Είναι διαφορετικό αυτό που έγινε στην Κύπρο, λένε. Ο πραγματικός λόγος είναι ότι μέχρι τώρα οι διασώσεις τραπεζών γινόντουσαν σε βάρος των φορολογούμενων. Πλήρωνε το κράτος για να σώζει τράπεζες. Αυτό τώρα αλλάζει. Με το κυπριακό μοντέλο πληρώνουν οι επενδυτές και όχι οι φορολογούμενοι. Και αυτό είναι παραμύθι. Όχι γιατί δεν αλλάζει το μοντέλο, πράγματι αλλάζει, αλλά γιατί ούτε το Σόιμπλε, ούτε τον Σαμαρά, ούτε τον Αναστασιάδη τον έπιασε ο πόνος για τον απλό φορολογούμενο πολίτη.
Και γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία να μπούμε στις απαντήσεις της αριστεράς. Είναι κρίσιμη η στιγμή. Πιέζουν τρομερά τον ΣΥΡΙΖΑ και οι υποχωρήσεις είναι συνεχείς. Από την άλλη το ΚΚΕ είναι σε κατάσταση κρίσης. Πώς θα επεξεργαστεί τις απαντήσεις του είναι παιζόμενο όπως φαίνεται από τις εξελίξεις στο συνέδριό του. Έχει τεράστιο ρόλο να παίξει η επαναστατική αριστερά στο να δώσει απαντήσεις που να καθορίσουν τον τόνο σε όλη την αριστερά. Δεν είναι στιγμή για υποχώρηση. Είναι στιγμή να βγούμε επιθετικά.
Το δικό μας κομμάτι της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς πρέπει να πει καθαρά, πως καλά κάνει ο κόσμος και θυμάται τον Αττίλα και το ’74, γιατί ήταν καταστροφή ο πόλεμος το ’74 και σήμερα ξανά είναι καταστροφή, αλλά αυτή τη φορά ο Αττίλας φοράει γαλάζια. Φοράει την γαλανόλευκη. Λέγεται Βγενόπουλος, λέγεται Σάλας, Αναστασιάδης, Σαμαράς, λέγεται ΕΕ –και αυτή γαλάζια είναι- άρα έχουμε να κάνουμε με έναν καπιταλιστικό Αττίλα.
Και η απάντηση είναι πάρα πολύ χειροπιαστή. Αυτό το ζήτημα που ανοίγει τώρα, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα, είναι το θέμα της διαγραφής του χρέους απέναντι στην ΕΚΤ. Αυτό που είναι δεμένο στο λαιμό και των εργατών στην Κύπρο και των εργατών στην Ελλάδα είναι πλέον το χρέος προς την ΕΚΤ.
Βγαίνουν και λένε, δεν μπορεί να κουρευτεί η ΕΚΤ. Άλλο το PSI στο νότο, άλλο τα κουρέματα στην Κύπρο, καταθέτες μπορούμε να κουρέψουμε, αλλά τον Ντράγκι και τους τραπεζίτες της Φρανκφούρτης δεν μπορούμε να τους κουρέψουμε. Η δική μας απάντηση είναι πως αυτό εννοούμε διαγραφή του χρέους. Να μην πληρώσουν οι Κύπριοι τα 9 δις στην Φρανκφούρτη. Να μην πληρώσουμε εδώ. Να μην πληρώσουμε τίποτα στους τραπεζίτες. Συμπεριλαμβάνοντας το τεράστιο μερίδιο που έχει η ΕΚΤ. Γιατί αυτό είναι πραγματική, ριζική λύση. Αν αρνηθούμε να πληρώσουμε αυτό το ποσό έχει φύγει η πέτρα που κρατάει όλη την οικονομία κάτω.
Κανένας δεν τολμάει να το πει. Γιατί διαγραφή του χρέους σημαίνει ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ, αυτή τη στιγμή. Όποιος μιλάει για διαγραφή του χρέους πρέπει να βάλει και αυτό στο πρόγραμμά του. Και βέβαια κρατικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο. Αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία, γιατί επιμένουμε, ιδιαίτερα το ΣΕΚ αλλά και συνολικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για κρατικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, τα όργια που γίνανε στην Κύπρο δικαιώνουν αυτή τη θέση. Χωρίς εργατικό έλεγχο μπορεί ο κάθε κουμπάρος του Αναστασιάδη να πάρει 500 εκατομμύρια και να αγοράσει ένα ακίνητο στο Λονδίνο. Αν αφήνουμε να παίζονται τέτοια παιχνίδια από τους Βγενόπουλους, του Σάλες, τους κολλητούς του Σαμαρά, του Βενιζέλου και άλλων τέτοιων αστέρων της διαφάνειας, που δεν ξέρουν ούτε για λίστες Λαγκάρντ, ούτε για τίποτα, τότε η λεηλασία δεν θα έχει τέλος.
Άρα το πρόγραμμα είναι πολύ συγκεκριμένο, αλλά και συνολικό και χρειάζεται να δώσουμε αυτή τη μάχη, ότι προς τα εκεί πρέπει να προσανατολισθεί η αριστερά.
Σαν τελευταία σημείωση σε σχέση με όσους ανησυχούν ότι η ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ είναι πατριωτικό αίτημα, εθνικιστικό αίτημα, διότι σπρώχνει την Ελλάδα στην απομόνωση. Το αντίθετο συμβαίνει, είναι διεθνιστικό αίτημα η ρήξη με το ευρώ και την ΕΚΤ. Θα ξεσηκώσει τους εργάτες όλης της Ευρώπης, της Ισπανίας, της Ιταλίας που ξέρουνε ότι είναι οι επόμενοι. Και πρέπει να έχουμε μια τέτοια αντιμετώπιση. Στην Ελλάδα έχουμε την εμπειρία πώς λειτουργεί αυτή η σύνδεση.
Αν έχουμε δημοκρατία σήμερα την μισή δημοκρατία τη χρωστάμε στην Κύπρο. Η άλλη μισή ήταν το Πολυτεχνείο. Αλλά ήταν ένας συνδυασμός που έριξε την χούντα και έφερε την δημοκρατία στην Ελλάδα. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η αντίσταση των Κύπριων στο πραξικόπημα το καλοκαίρι του 1974. Λοιπόν, το 1974 η αντίσταση των Κυπρίων μας χάρισε τη δημοκρατία, το 2013 η αντίσταση των Κυπρίων θα μας χαρίσει την ανατροπή του Καπιταλισμού. Αυτή είναι η αντιμετώπισή μας και θα επιμείνουμε σε αυτή την κατεύθυνση για να τραβήξουμε ολόκληρη την αριστερά.
