Για πρώτη φορά ο Αρχαιολογικός χώρος της Ρόκκας Κισάμου ανοίγει τις πύλες του για να υποδεχτεί το κοινό υπό το Φως της Αυγουστιάτικης Πανσελήνου και τις μελωδίες της Ευανθίας Ρεμπούτσικα η οποία θα παρουσιάσει το πρόγραμμα “ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΚΑΙ Η ΕΥΧΗ”.Η συναυλία που εντάσσεται στο πρόγραμμα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού στο “ΦΩΣ του ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ” θα πραγματοποιηθεί σήμερα Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013, ώρα 21:30 στο επονομαζόμενο “Τρουλί” της Ρόκκας στην Κίσσαμο με το φως της πανσελήνου να φωτίζει την πλαγιά του αρχαιολογικού χώρου και το φαράγγι.
Συνδιοργανωτές της εκδήλωσης θα είναι:
ΚΕ΄Εφορεία Προϊστορικών & Κλασικών Αρχαιοτήτων, Περιφέρεια Κρήτης – Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, ο Δήμος Κισάμου-Κοινωφελής Επιχείρηση του Δήμου Κισάμου, η Νεολαία Κισάμου και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ρόκκας.
Ο αρχαιολογικός χώρος θα είναι ανοικτός για το κοινό από τις 20:00.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
Υ.Γ. Συνιστάται στο κοινό να φορέσει άνετα παπούτσια και, ει δυνατόν, να προσέλθει κρατώντας μαξιλαράκια (αν και θα διατεθούν και από τους διοργανωτές) καθώς στον χώρο δεν προβλέπονται καθίσματα.
ΑΡΧΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΡΟΚΚΑΣ
Η Ρόκκα είναι ένα ημιορεινό χωριό της επαρχίας Κισάμου, στην ενδοχώρα της δυτικής Κρήτης. Είναι χτισμένο σ’ ένα απαράμιλλο φυσικό περιβάλλον, στην πλαγιά ενός εντυπωσιακά ψηλού βράχου που δεσπόζει στο γύρω τοπίο, σε υψόμετρο 210μ. (εικ.1). Στις παρυφές του βράχου, νότια, διακρίνονται τα οικιστικά λείψανα αρχαίας θέσης, η οποία είχε αναπτυχθεί στη πλαγιά κατηφορίζοντας προς τη θέση του σημερινού χωριού (εικ.2). Το χωριό έχει κτιστεί εν μέρει πάνω στα λείψανα της αρχαίας πόλης των ελληνιστικών χρόνων – 4ου αι. π.Χ. κ.ε -.
Η αρχαία Ρόκκα δεν συγκαταλέγεται στις αυτόνομες κρητικές πόλεις αλλά πιθανότατα ήταν εξαρτημένη διοικητικά από την ισχυρή γειτονική Πολυρρήνια. Πρόκειται για περιφερειακή μικρότερη ελληνιστική πόλη που δεν έκοψε δικά της νομίσματα. Το πρόβλημα της ταύτισης της αρχαίας αυτής θέσης με μια από τις επώνυμες πόλεις της Κρήτης απασχόλησε πολλούς μελετητές και περιηγητές. Αρκετοί μελετητές πιστεύουν ότι οι οικισμοί που αναπτύχθηκαν στην κοιλάδα του ποταμού Κολένη (Φαλελιανά, Λυριδιανά, Νοπήγεια, Κολένι, Δελιανά, Τρία Αλώνια κ.α.) συνενώθηκαν σε ένα Κοινόν, το Κοινόν των Μωδαίων, σε ένα συνασπισμό με πρωτεύουσα τη Ρόκκα και επίνειο τα παραλιακά Νοπήγεια. Πρώτος ο R. Pashley, ένας βρετανός περιηγητής στη Κρήτη το 1837 ταύτισε τα ερείπια των Νοπηγείων με την κρητική πόλη Μήθυμνα και στο κοντινό χωριό Ρόκκα τοποθέτησε την αρχαία ομώνυμη πόλη.
Η άποψη ότι το όνομα είναι βενετσιάνικο από το ιταλικό rocca, που σημαίνει φρούριο πάνω σε οχυρό φυσικό ύψωμα, δεν φαίνεται να ευσταθεί δεδομένου ότι το όνομα αναφέρεται από τον Αιλιανό (ΙΙ, 55) ήδη από τον 3ο αι. μ.Χ. Στο έργο του Περί ζώων ιδιότητος, αναφέρει το ιερό της Αρτέμιδος Ροκκαίας. Ο συνδυασμός με την επιβίωση του τοπωνυμίου οδηγεί στην ταύτιση του ελληνιστικού οικισμού με την αρχαία Ρόκκα. Ο ρωμαίος συγγραφέας μιλά για τη Ροκκαία Άρτεμη, η οποία φημιζόταν ότι είχε θεραπευτικές ιδιότητες και αφηγείται μια ιστορία σχετικά με τη θεραπεία της λύσσας. Η λύσσα φαίνεται ότι ήταν σύνηθες φαινόμενο στην αρχαία Κρήτη.
Οι γνώσεις που έχουμε για την πόλη, εκτός από τις συνοπτικές αναφορές περιηγητών, είναι αποτέλεσμα των επιφανειακών παρατηρήσεων και των λίγων σχετικά ανασκαφικών ευρημάτων, αφού ανασκαφικά είναι σχεδόν ανεξερεύνητη.
Στην κορυφή του λόφου που ονομάζεται Τρουλλί, σε μια φυσική ακρόπολη, σώζονται ελάχιστα λείψανα βυζαντινής οχύρωσης. Πιστεύεται ότι κτίστηκε απ’ τον Νικηφόρο Φωκά, όταν το 960 μ.Χ. ήρθε επικεφαλής εκστρατείας για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Σαρακηνούς πειρατές. Ο Giuseppe Gerola, ένας ιταλός αρχαιολόγος το 1905-1906, επισκέφτηκε το χώρο και αποτύπωσε την οχύρωση καθώς και τα κατάλοιπα δεξαμενών και άλλων κατασκευών (εικ.3, σημεία Α-Β-C).
Η οχύρωση πάντως δεν αναγνωρίζεται σήμερα, ίσως έχει κατακρημνιστεί στο φαράγγι που διέρχεται ανατολικά της πόλης. Στην πορεία της ανάβασης προς την κορυφή σώζονται κτιστοί αναλημματικοί τοίχοι αρχαίου μονοπατιού της ρωμαϊκής περιόδου που οδηγούσε στην ακρόπολη. Στο πλάτωμα της κορυφής τρεις κτιστές δεξαμενές συγκέντρωναν το νερό της βροχής και τροφοδοτούσαν τον οικισμό (εικ. 3, σημείο Β, εικ. 4). Ο τρόπος δόμησης τους χρονολογείται στους ρωμαϊκούς χρόνους, σύγχρονες με τις δεξαμενές της γειτονικής Πολυρρήνιας.
Νότια κατηφορίζοντας τη πλαγιά διακρίνονται τα λείψανα του αρχαίου οικισμού που δεικνύουν ότι ο χώρος ήταν πυκνοκατοικημένος. Πρόκειται για οικίες λαξευτές στο ασβεστολιθικό πέτρωμα, στις δύο ή τρεις πλευρές τους με κτιστές προσόψεις, οι οποίες δεν σώζονται όμως σήμερα (εικ. 5-6). Επίσης στην πλαγιά διατηρούνται οι λαξευτές κλίμακες, δρόμοι και αγωγοί για τη συλλογή των ομβρίων υδάτων καθώς και υπόγειες δεξαμενές περισυλλογής αυτών (εικ. 7-9). Η πρακτική της λάξευσης του φυσικού βράχου με στόχο τη δημιουργία χώρων ή κατασκευών, παρατηρείται συχνά στη δυτική Κρήτη (Πολυρρήνια, Σελλί κ.α.)
Το νεκροταφείο όπως συνηθίζεται στις αρχαίες πόλεις βρίσκεται εκτός του οικισμού, στα χαμηλά πρανή στις αγροτικές περιοχές ΝΑ και ΝΔ του σύγχρονου χωριού. Περιλαμβάνει λαξευτούς στο βράχο θαλαμοειδείς ή ορθογώνιους τάφους καθώς και κτιστούς κιβωτιόσχημους. Ευρήματα από την περιοχή έχουμε μόνο από τις ανασκαφικές έρευνες όπου εκτείνεται η νεκρόπολη.
Το έτος 1960 ο αείμνηστος αρχαιολόγος Νικόλαος Πλάτων είχε ανασκάψει ένα διώροφο κιβωτιόσχημο τάφο. Εκεί είχαν έρθει στο φως αρκετά αγγεία μεταξύ των οποίων ένας αμφορέας με έκτυπα εμβλήματα και στριφτές λαβές (εικ. 10α-δ). Το αγγείο φέρει τέσσερα εμβλήματα με εικονογραφικά θέματα τα οποία αντλούνται κυρίως από ηρωικούς κύκλους που συνδέονται με άθλους. Εδώ εικονίζεται ο Ηρακλής με το ρόπαλο έτοιμος να επιτεθεί στο δαιμονικό σκύλο, Κέρβερο και στην άλλη όψη ο Ιάσων που παλεύει με το δράκοντα της Κολχίδος, που φυλούσε το χρυσόμαλλο δέρας. Τα ραβδωτά αυτά αγγεία αποτελούν μια χαρακτηριστική κατηγορία αγγείων τα οποία κυκλοφόρησαν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και στην Κρήτη, κυρίως στη δυτική, την εποχή των Πτολεμαίων των διαδόχων του Μ. Αλέξανδρου. Εδώ αναπτύσσεται μια ντόπια παραγωγή κεραμικού εργαστήριου που ενδεχομένως θα μπορούσε να αναζητηθεί στην ευρύτερη περιοχή της Ρόκκας.
Η διαπλάτυνση της επαρχιακής οδού Ρόκκα – Κερά, το 1986, έγινε η αφορμή για τη σωστική ανασκαφή που έφερε στο φως τρεις τάφους με πλούσια κεραμικά κτερίσματα που είχαν εναποτεθεί κατά την κοινή συνήθεια της εποχής. Τα ευρήματα χρονολογούνται από τα τέλη του 4ου αι. π.Χ έως το πρώτο ήμισυ του 2ου αι. π.Χ. Όλα σχεδόν τα αγγεία, ένας οξυπύθμενος αμφορέας, μια υδρία, δύο πώματα, ένας σκύφος, κάνθαρος, μυροδοχεία κ.ά. είναι προϊόντα παραγωγής τοπικού εργαστηρίου της ευρύτερης περιοχής της Κισάμου, με εμφανείς επιρροές από τα μεγάλα κέντρα της εποχής όπως ήταν η Αλεξάνδρεια και η Μακεδονία, αλλά και η Αθήνα, η Κόρινθος και η Ρόδος (εικ.11-15). Οι επιρροές αυτές μαρτυρούν τις επαφές αλλά και τις σχέσεις της πόλης της Ρόκκας με τον υπόλοιπο ελληνιστικό κόσμο. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κισάμου εκθέτονται σήμερα σχεδόν όλα τα ανασκαφικά ευρήματα της περιοχής.
Οι μελλοντικές ανασκαφικές έρευνες φιλοδοξούν να φωτίσουν τις σκοτεινές πλευρές και να γράψουν τις σελίδες της ιστορίας αυτού του τόπου, ενός τόπου με πλούσιο πολιτιστικό παρελθόν και μνημειακό πλούτο. Οι κάτοικοι της περιοχής μπορούν να καταστούν ενεργοί συμμέτοχοι στην προστασία των αρχαιοτήτων για την ανάδειξη και την προβολή του τόπου τους, θεωρώντας ότι ο πολιτισμός μπορεί να προσφέρει στην ανάπτυξη ενός τόπου και να διαδραματίσει ρόλο στη συνολική αναζωογόνηση της υπαίθρου.
Για την Ευανθία Ρεμπούτσικα
Έγραψε μουσική για τις τηλεοπτικές σειρές «Πέτρινα λιοντάρια» του Κώστα Κατσαρόπουλου , “Εσύ Αποφασίζεις”, «Αθήνα-Θεσσαλονίκη»του Χρήστου Παλληγιαννόπουλου, «Αίθουσα του θρόνου» της Πηγής Δημητρακοπούλου , “Προδοσία”, “Alma Libre” του Νίκου Κουτελιδάκη, «Μεγάλοι Έλληνες» , κ.α. , και για τις θεατρικές παραστάσεις «Στάση κουταλιού» , «Η τρελή του Σαγιώ», «Οι φάλαινες του Αυγούστου» του Κοραή Δαμάτη , «Η φθινοπωρινή ιστορία» της Ιωάννας Μιχαλακοπούλου κ.α.
Έγραψε επίσης μουσική για ντοκιμαντέρ , ξεχώρισαν της Λυδίας Καρρά «Φωνή Αιγαίου» και το «Λεηλατώντας μια ματωμένη χώρα» του Τάκη Παπαγιαννίδη
Σημαντική είναι και η συμμετοχή της σε κινηματογραφικές ταινίες .
Η μουσική που έγραψε για την ταινία “ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ” του Τάσου Μπουλμέτη απέσπασε το κρατικό βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης .
Αργότερα συνεργάστηκε με τον Τούρκο σκηνοθέτη Çagan Irmak για το soundtrack της ταινίας “BABAM VE OĞLUM” η οποία πήρε το βραβείο «soundtrack της χρονιάς» από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου.
Αμέσως μετά έγραψε την μουσική για το sountrack της ταινίας «Ulak» του ίδιου σκηνοθέτη.
Την ίδια χρονιά της απονέμεται το βραβείο «Discovery» από την Παγκόσμια Ακαδημία της World Sountrack Awards για το 2006 στην Γάνδη Βελγίου.
Πληροφορίες & Είκονες: