Παρόλο που αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι να βλέπω τηλεόραση, η παράσταση της πρώτης ψηφοφορίας για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν μπόρεσε να με αφήσει παντελώς αδιάφορο. Κάνοντας ένα γρήγορο ζάπινγκ, κι αφού γέλασα λιγάκι με τις αγράμματες εθνομητέρες μας που ψήφιζαν «παρών», αντί για «παρούσα», έμεινα για άλλη μια φορά -παρόλο που δεν θα έπρεπε- έκπληκτος από τη σπουδή των πλουμιστών ψιττακών της Τηλεδημοκρατίας μας, που από τα εκτάκτως συγκροτημένα πάνελ τους, κάλεσαν πάλι, σε όλους τους τόνους, για συναίνεση.
Μια σπουδή που, ασφαλώς, δεν προδίδει τίποτα λιγότερο από τον πανικό των ιδίων και των αφεντικών τους!
Από τη μια μεριά, όλοι αυτοί οι αχρησίμευτοι βο(υ)λευτές, που μιλάνε για συναίνεση στο θέμα της εκλογής του καινούριου μπιμπελό για την σκονισμένη προθήκη της προεδρίας της δημοκρατίας. Κατανοητή η αγωνία τους, δεδομένου ότι, εφόσον διαλυθεί αυτή η άθλια Βουλή, οι περισσότεροι εξ αυτών, δεν πρόκειται να ξαναδούν την βουλευτική τους έδρα και τα παρεπόμενα προνόμια, ούτε στο όνειρό τους.
Από την άλλη μεριά, οι ενοικιασμένοι κονδυλοφόροι με τις δημοσιογραφικές ταυτότητες, που πραγματικά υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και που με τη στάση τους έχουν καταργήσει στην πράξη το δημοσιογραφικό τους λειτούργημα, μεταλλάσοντάς το σε μέσο πλουσιοπάροχου βιοπορισμού, λαλούν κι αυτοί τον ίδιο μονότονο σκοπό της συναίνεσης.
Όμοια κι οι δημοσιογράφοι, οι λειτουργοί της τέταρτης εξουσίας, λοιπόν, με τους βουλευτάδες που νομοθετούν αντίθετα από τις επιταγές του Συντάγματος, με τους δικαστές που δικάζουν στη βάση κίβδηλων νομοθετημάτων και με τους διάφορους παρατρεχάμενους λακέδες της εκτελεστικής εξουσίας που κάνουν τις ζωές μας κάθε μέρα και περισσότερο αβίωτες.
Όλοι τους μαζί πούλησαν, οι ανάξιοι εκπρόσωποι των τεσσάρων εξουσιών, την ευθύνη τους απέναντι στην κοινωνία μας που τους εμπιστεύθηκε. Όλοι τους μαζί ένα λερό κουβάρι -κι άσε εσύ τον Μοντεσκιέ να σου λέει ότι η έννοια της διάκρισης των εξουσιών προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα. Εμείς ζούμε στη νέα Ελλάδα!
Αυτός ο καθολικός τους πανικός δεν μπορεί να μην μας χαροποιεί, βέβαια, έστω κι εμάς που κρατάμε πολύ μικρό καλάθι για τις προθέσεις των άλλων που έρχονται υποσχόμενοι ότι θα βάλουν το μαχαίρι για να το φθάσουν μέχρι το κόκκαλο. Η ελπίδα, εξάλλου, πάντα πεθαίνει τελευταία…
Όπως και να έχει το πράγμα, πάντως, δεν μπορώ να τους αντέξω άλλο, όλους αυτούς που τυρβάζουν από τις συχνότητες του μαζικού μας εμπαιγμού, αυτά τα φαιδρά περί συναίνεσης. Ποια συναίνεση και σε ποια βάση δηλαδή? Στη βάση ότι τα δεκαεννέα σημεία της μεθόδου εκδοράς μας, έγιναν… κατά συγχώνευση, δεκαεπτά? Πράγματι, ένα μακάβριο σκηνικό!
Ποια συνεννόηση και σε ποια βάση να επιτευχθεί αυτή η συναίνεση δεν μας το λέει κανείς τους, ούτε παίρνει θέση επί της ουσίας. Διότι η ουσία είναι ότι το προδήλως καταστροφικό αυτό το πρόγραμμα «διάσωσης», δεν οδηγεί πουθενά.
Όχι, πουθενά αλλού δεν μας οδηγεί αυτή η δρομολογημένη πορεία, παρά μόνο στην άβυσσο. Σε καμία οικονομική ή άλλη λογική από αυτές που διέπουν τον χάρτη των δικαιωμάτων μας, δεν εδράζεται αυτό το πρόγραμμα που ως θέσφατο υπηρετούν οι ανερμάτιστοι εθνικοί ολετήρες που μας κυβερνούν ξεπουλώντας και γκρεμίζοντας, χωρίς άλλο σχέδιο, παρά με μοναδική τους πρεμούρα πως θα πουλήσουν, άρον-άρον, μπιρ-παρά κι ίσως, κάποιοι απ’ αυτούς, και με προσωπικό αζημίωτο, τα οικοδομικά υλικά που παράγονται από την άνομη αυτή εθνική κατεδάφιση!
Ό,τι κι αν λένε όλοι αυτοί οι διαπλεκόμενοι καταχραστές των τεσσάρων εξουσιών, δεν μπορεί να υπάρχει καμία αμφιβολία για τον άνεργο, για τον επισφαλώς εργαζόμενο, για τον ανασφάλιστο ασθενή, για τον πένητα συνταξιούχο, ότι όλα αυτά τα συνομολογημένα και τα κατάπτυστα, δεν είναι παρά μια αστείρευτη πηγή κακών και μια, εις στο διηνεκές, ανούσια κι απέλπιδα συλλογική οδύνη.
Ό,τι κι αν λένε όλοι αυτοί, οι τύχες μας, κρέμονται πια από μια κλωστή μόνο, κι από την ελπίδα ότι υπάρχουν τουλάχιστον 121 έντιμοι άνθρωποι μέσα σ΄ετούτην την αθλιότερη Βουλή της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας!
Η σύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ
