(Ορισμένες σκέψεις στον απόηχο της συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ)
«Πώς όμως υπερβαίνει η αστική τάξη τις κρίσεις. Αφ’ ενός, με την αναγκαστική καταστροφή ενός αριθμού παραγωγικών δυνάμεων αφ ετέρου, εκπορθώντας νέες αγορές και εκμεταλλευόμενη εντατικότερα τις παλιές» ( Κ.Μάρξ- Κομμ.Μανιφέστο -1848).
Θα συμπλήρωνα ακόμα ότι αξιοποιώντας την ιστορική εμπειρία αντιμετώπισης προηγούμενων κρίσεων επιχειρεί να «επαναπορροφήσει» τις αντιφάσεις του συστήματος, να ελαχιστοποιήσει τις αντιστάσεις και να αναπαράγει την ηγεμονία της. Η δυνατότητα της να το κατορθώσει εξαρτάται από το εύρος και την ένταση της ταξικής – πολιτικής πάλης εναντίον του συστήματος, μιας πάλης που η Ριζοσπαστική Αριστερά και οι εργαζόμενοι πρέπει να διεξαγάγουν αδιάκοπα επιδιώκοντας δύσκολους και σύνθετους στόχους, την ανατροπή του πολιτικού συστήματος, την αναδιάρθωση της οικονομίας και της παραγωγικής βάσης, την αποκατάσταση των αρχών της δημοκρατίας, την επανάκτηση του κράτους πρόνοιας, την αποκατάσταση κράτους δικαίου κ.ο.κ.
Με άλλα λόγια γνωρίζουμε ότι ο αντίπαλος έχει προβλέψιμο και σαφές σχέδιο που συνίσταται στη μετατροπή της κρίσης του κεφαλαίου σε κρίση εργασίας, στην επιδίωξη απαλλαγής του κεφαλαίου από το κοινωνικά βάρη, στην αρπαγή της δημόσιας και κοινωνικής περιουσίας με την χρησιμοποίηση αυταρχικών μεθόδων, με τον περιορισμό των αντιστάσεων και την ναρκοθέτηση του πεδίου για το ενδεχόμενο ενός «ατυχήματος» που μπορεί να είναι ο σχηματισμός Αριστερής Κυβέρνησης.
Είναι προφανές ότι η ανατροπή αυτής της κατάστασης δεν μπορεί να συμβεί απλά και μόνο με την εκλογική διαδικασία. Είναι προφανές ότι ο αστισμός επέλεξε τη μετωπική σύγκρουση με τον κόσμο της εργασίας και δεν υπάρχει περιθώριο για εφησυχασμό και αυταπάτες, αλλά είναι καιρός για αυξημένη στράτευση πάνω σε ένα σαφές ενιαίο και συνεκτικό σχέδιο. Με ουσιαστικές συνεννοήσεις μεταξύ μας και συμμαχίες με υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που επιδιώκουν τη ρήξη με το σύστημα. Τότε μόνο ο αστισμός θα βρεθεί σε πραγματική κρίση όταν θα οικοδομηθεί το αντίπαλο δέος, όταν οργανωθεί ο κόσμος της εργασίας ταξικά και αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε να το κάνουμε και τώρα που οικοδομούμε το κόμμα μας ως ενιαίο πολιτικό υποκείμενο, ως συλλογικό διανοούμενο και στη συνέχεια. Με επίγνωση της κατάστασης που βρισκόμαστε, του πώς γράφεται η ιστορία και ποια είναι τα ουσιαστικά επίδικα.
Νίκος Τζάρας
ΣΥΡΙΖΑ Χανιά
