«Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλιάς σου, ότι σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών»
Του π. Στυλ. Θεοδωρογλάκη
Η αναφορά μας στο πρόσωπο της Παναγίας έχει σε κάθε περίπτωση την έννοια και τη σημασία της έκφρασης της ευγνωμοσύνης μας προς το πάνσεπτο πρόσωπό της, για τη διαχρονική προσφορά της στο ανθρώπινο γένος, να γεννά του θεανθρώπινο, το άγιο «ότι σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών»
Πριν την Παναγία το θείον, όντας άπειρον και απρόσιτον, γίνεται με την Παναγία καταληπτό στο πρόσωπο του εξ αυτής γεννηθέντος Σωτήρος Χριστού και μάλιστα εν πνεύματι αγίω, δηλαδή απόλυτη και πλήρη κατάληψη, γνωριμία, επικοινωνία, ενώ φυσικά εξακολουθεί (το θείον) να παραμένει άπειρον.
Ο Θεός μέσα στην απειρία του, με την Παναγία γίνεται όχι μόνον καταληπτός, προχωρεί ως τη θεία μέθεξη, δηλαδή η θεία και η ανθρώπινη φύση ενώνονται «ατρέπως, ασυγχύτως και αδιαιρέτως» σε μια Θεανθρώπινη φύση.
Έχουμε δηλαδή μια νέα δημιουργική διάσταση του ανθρώπου, που φτάνει και αγγίζει το ύφος του Θεανθρώπινου, του αγίου.
Αυτό σημαίνει ότι η Παναγία γεννά όχι μόνον το παρόν, αλλά και το μέλλον της ανθρωπότητας, γεννά τον άνθρωπο του μέλλοντος αιώνος.
Αυτό γίνεται γιατί η ανθρώπινη φύση μετέχει της θεϊκής φύσεως κι έτσι ο άνθρωπος αποκτά ιδιότητες και χαρακτηριστικά θεϊκής καταβολής.
Έχουμε, ότι έχει ο Θεός, «τα σα εκ των σων συ προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».
Με τον αέρα αυτό ο άνθρωπος ξεκινά και πορεύεται στη ζωή του με υψηλό αίσθημα ευθύνης, με ισχυρό και αδούλωτο φρόνημα, με καθαρό ήθος, με ελπίδα και αισιοδοξία.
Η πορεία του δεν είναι πορεία διονυσιακού ενθουσιασμού της στιγμής και δεν είναι μηδενιστικού χαρακτήρα, ασυγχρόνιστη κίνηση ανθρώπου» γλεύκους μεμεστωμένου» (Πραξ. 1,13).
Είναι πορεία πνοής, ζωής και δημιουργίας, ευχαριστίας, χαράς, κοινωνικής πληρότητας και σωτηρίας.
Η Παναγία δηλαδή ανοίγει το δρόμο της ζωής με προοπτική προκοπής και ανάπτυξης για κάθε άνθρωπο, που έχει την καλή πληροφορίαν και ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του ουρανού, «δεύτε προς με πάντες, και γω αναπαύσω ημάς».
Με άλλα λόγια η Παναγία τροφοδοτεί τη ζωή των ανθρώπων, όχι με τα ξυλοκέρατα των χοίρων, που όχι μόνο δε χορταίνουν, αλλά πληγώνουν συνάμα το στομάχι και πονούν την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά τους τροφοδοτεί με το ίδιο το ουράνιο μάνα, τη θεϊκή τροφή, που όχι μόνον τρέφει και ζωογονεί τους ανθρώπους, ταυτόχρονα τους μεταβάλλει σε λαό περιούσιο του Θεού, έθνος άγιον.
Κατά τούτο η ωδή, το τραγούδι στην Παναγία, δε μπορεί να είναι άλλο παρά ύμνος ευχαριστίας προς την Παρθένο Μαρία, την Πανάχραντον Θεοτόκον και μητέρα ημών, την οποία πράγματι αδιαλλείπτως «υν ύμνοις μεγαλύνομεν».
Μεγαλύνουμε την Παναγία γιατί γεννά το Θεάνθρωπο με το οποίο και εκφράζεται το έλεος, η στοργή, η έγνοια και η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και τον κόσμο.
Για τούτο και η Παναγία είναι η ελπίδα και η καταφυγή των αδύνατων, των πασχόντων, των περιθωριακών, των ανήμπορων και των «εν ανάγκαις και θλήψεσιν ευρισκομένων».
Η Παναγία πάντοτε και μάλιστα στα δύσκολα, είναι το κουράγιο και η απαντοχή μας.
Στη σημερινή συγκυρία της κρίσης και των οδυνηρών συνεπειών της στα πρόσωπα και την κοινωνία της Πατρίδας στην Παναγία καταφεύγουμε και από τα βάθη της υπάρξεώς μας την παρακαλούμε:
«Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών»
Δώσε κουράγιο και απαντοχή στα παιδιά μας που είναι άνεργα, στους ανθρώπους που έκλεισαν το κατάστημά τους και έχασαν το βιος τους, καθώς και εκείνους που απελπισμένοι διαμαρτύρονται στις πλατείες ή κάθονται στα παγκάκια και κρατούν το κεφάλι τους απεγνωσμένα.
Φώτισε τους άρχοντες να κάνουν ότι καλύτερο για τους πολίτες, ώστε όλοι να έχουμε «εν τη γαλήνη αυτών ήρεμον και ησύχιον βίον»
Να πούμε στην Παναγία με το σθένος της οικειότητας που έχουμε μαζί της, να μας έχει στο νου της και να μη μας ξεχνά στις προς τον Θεόν δεήσεις της, «ότι πολλά ισχύει δέησις μητρός ενεργουμένη»
